Οφείλουμε ως γονείς να αποδεχτούμε ότι όσο και να αγαπάμε τα παιδιά μας είναι αδύνατο να τα προστατέψουμε από όλους τους κινδύνους και να τα «φυλακίσουμε» κοντά μας.
Η κλινική εμπειρία με γονείς σε ψυχοθεραπεία και σε ψυχο-εκπαιδευτικές ομάδες σε σχολεία φανερώνει μία δυσκολία στον καθορισμό του πλαισίου στο οποίο οφείλει να κινείται το παιδί, ανάλογα με το αναπτυξιακό του στάδιο.
Το χρέος μας, ως γονείς, είναι να μάθουμε στα παιδιά και να τα ενθαρρύνουμε να αναγνωρίζουν το συναίσθημά τους, ώστε αυτό να εκφραστεί και να γίνει αντικείμενο διαχείρισης
To γονεϊκό, το εργασιακό και το προσωπικό στρες αναδεικνύονται ως τις τρεις σοβαρότερες επιπτώσεις που επηρεάζουν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο την ψυχική υγεία των εργαζόμενων και συνδέονται και με τις ιδιαίτερες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες τις οποίες βιώνει η χώρα μας τα τελευταία χρόνια.
Οι μπαμπάδες συχνά φαίνονται πιο χαρούμενοι, λιγότερο αγχωμένοι και λιγότερο κουρασμένοι από τις μαμάδες, όταν φροντίζουν τα παιδιά ενώ έρευνες δείχνουν πως αυτές οι διαφορές πιθανώς οφείλονται στον τρόπο με τον οποίο μοιράζονται οι γονείς τις δραστηριότητες φροντίδας των παιδιών.
Είναι καθήκον μας να αποβάλλουμε από το μυαλό μας την ιδέα ότι τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν τον κόσμο των ενηλίκων. Επειδή πολλές φορές τον καταλαβαίνουν πολύ περισσότερο από ό, τι νομίζουμε.
Η Ψυχολογία είναι ο Κόσμος μας 
