Τί συμβαίνει μέσα μας όταν το φαγητό παύει να αποτελεί απλώς ένα μέσο για την κάλυψη των πρωταρχικών μας βιολογικών αναγκών; Πώς θα μπορούσαμε να ελέγξουμε την τάση μας για υπερφαγία τη στιγμή που αισθανόμαστε άβολα με το σώμα μας;
Υπάρχει ένας πολύ βοηθητικός τρόπος αντιμετώπισης του άγχους. Πρόκειται για μια διαδικασία που ονομάζεται “χρόνος ανησυχίας”, κατά την οποία προγραμματίζετε το χρόνο ενασχόλησής σας με τις αρνητικές σας σκέψεις.
Όταν λέμε ότι ένας μαθητής έχει αποκτήσει την δεξιότητα της αυτορρυθμιζόμενης μάθησης, εννοούμε πως μπορεί και συμμετέχει ενεργά μεταγνωστικά, βουλητικά και συμπεριφορικά στην διαδικασία της εκπαίδευσης. Αποτελεί σύνθετη διαδικασία ανάπτυξης διεργασιών που βοηθούν τη μάθηση.
Τα πράγματα πάντοτε θα ξεφεύγουν. Στόχος δεν είναι η απόλυτη, διαρκής ισορροπία, αλλά η ικανότητα διαχείρισης των ανατροπών που αναπόφευκτα προκύπτουν.
Επειδή όμως το παρελθόν μας ανήκει, μπορεί και μας δίνει μια αίσθηση βεβαιότητας και δύναμης, την οποία έχουμε ανάγκη αυτό το διάστημα που δεν ελέγχουμε ως συνήθως τη ζωής μας.
Σε όλη την διάρκεια της ζωής μας περνάμε από διάφορα στάδια (βρεφική ηλικία, παιδική, εφηβεία, ενηλικίωση, γάμος, παιδιά κλπ), τα οποία βιώνουμε ως μεταβάσεις, διότι περνάμε από ένα στάδιο σε ένα άλλο συνεχώς.
Για τον καθένα ισορροπία σημαίνει κάτι διαφορετικό. Διαφορετικά κομμάτια που συνδυάζονται και δίνουν την αίσθηση της πληρότητας. Η ισορροπία είναι μια λεπτή γραμμή. Απαιτεί συνεχή προσπάθεια και εξάσκηση. Μόλις την καλλιεργήσεις, πρέπει να δουλέψεις για να την κρατήσεις.
Αν το να επιδιώκουμε συνεχώς να ελέγχουμε τους ανθρώπους γύρω μας, μας καθιστά όχι ευχάριστη παρέα και το να ελέγχουμε μανιωδώς τις εξελίξεις των καταστάσεων καταντά δύσφορο και ψυχοφθόρο, ποιο είδος ελέγχου μπορεί τελικά να είναι υγιές και χρήσιμο;
Η Ψυχολογία είναι ο Κόσμος μας 