«Έλα τώρα, ήταν απλώς ένα ζώο…» Η θλίψη για τον θάνατο ενός αγαπημένου ζώου δεν αναγνωρίζεται όπως θα έπρεπε βυθίζοντας σε περισσότερη θλίψη τους ανθρώπους που το φρόντιζαν.
Η τάση να βλέπουμε πρόσωπα πάνω σε τυχαία αντικείμενα οφείλεται στον τρόπο που εξελίχθηκε ο ανθρώπινος εγκέφαλος ώστε να αναγνωρίζει και να θυμάται μοτίβα.
Ίσως η κοινωνία στην οποία ζούμε, η οικογένεια όπου μεγαλώσαμε και τελικά εμείς οι ίδιοι σαν άτομα έχουμε μάθει πως κάποια επιτεύγματα είναι δεδομένα, «πρέπει» να τα καταφέρουμε, οπότε δεν αξίζει να επιβραβεύσουμε τον εαυτό μας για αυτά.
«Ποτέ δεν είμαι απόλυτα ικανοποιημένος» – «Πρέπει να είμαι ο καλύτερος σε ότι και αν κάνω και προσπαθώ όλα να βρίσκονται σε απόλυτη τάξη στη ζωή μου. Αγωνίζομαι για να το κάνω αλλά τίποτα από όσα κάνω δεν είναι αρκετά καλό».
Η Ψυχολογία είναι ο Κόσμος μας 
