Μια ηλικιωμένη κυρία όταν προσφέρθηκα να τη βοηθήσω με τα ψώνια της στο ταμείο του σούπερ μάρκετ μου αποκρίθηκε: “Δεν θέλω, γιατί είμαι μόνη και δεν πρέπει να συνηθίσω στη βοήθεια. Θα καλομάθω”. Έχοντας καθυστερήσει ελαφρώς, βάζει στην τσάντα της το τελευταίο αντικείμενο και μου λέει πριν φύγει: “σου αδειάζω τη γωνιά”.
Είναι εντάξει να χωρίζουμε, να πονάμε και να πέφτουμε έξω στις αρχικές μας αξιώσεις που κατακλύζονταν από ενθουσιασμό και θετικά συναισθήματα. Η αγάπη θα βρει τον τρόπο της να διοχετευθεί ξανά.
Από μικροί μεγαλώνουμε με το αξίωμα ότι όλοι οι γονείς αγαπούν και αποδέχονται τα παιδιά τους. Αυτή η άποψη φτάνει να είναι τόσο κοινωνικά και παραδοσιακά παγιωμένη, που κάθε αμφισβήτηση της, θεωρείται τυπικά ασέβεια προς τους γονείς. Παρ όλα αυτά υπάρχουν αμέτρητες ιστορίες παιδιών όπως και νυν ενηλίκων που έχουν βιώσει ή έχουν να διηγηθούν ακριβώς το αντίθετο.
Το πρόβλημα της υπογονιμότητας εμφανίζεται σε όλες σχεδόν τις κουλτούρες και τις κοινωνίες. Τα τελευταία χρόνια παρατηρούνται αυξανόμενα ποσοστά και συχνά τα ζευγάρια στρέφονται είτε στην υποβοηθούμενη αναπαραγωγή είτε στην υιοθεσία προκειμένου να μπορέσουν να υλοποιήσουν το όνειρο της οικογένειας.
Στη διάρκεια της ζωής μας ερχόμαστε αντιμέτωποι με διάφορες απώλειες, άλλες φορές μικρότερες άλλες μεγαλύτερες. Μία από αυτές είναι οι χωρισμοί από τις συντροφικές μας σχέσεις.
Η αξία της σχέσης που αναπτύσσεται ανάμεσα στα αδέλφια συχνά επισκιάζεται από την σημασία που δίνουμε στη σχέση μεταξύ γονέων και παιδιών, στη φιλία και στις καλές συζυγικές σχέσεις. Είναι όμως γεγονός ότι, συνήθως, δεν υπάρχει άλλος δεσμός δυνατότερος, μακροβιότερος και πιο στοργικός και παρήγορος, από το δεσμό που έχουν τα αδέλφια.
Η δέσμευση σημαίνει ότι θα αφοσιωθείτε σε ένα συγκεκριμένο πράγμα. Η φοβία της δέσμευσης είναι ο φόβος των αποφάσεων. Φοβάστε να κάνετε το επόμενο βήμα και στέκεστε αδρανής. Δεν μπορείτε να φύγετε, ωστόσο δεν μπορείτε να επιλέξετε να μείνετε κιόλας.
Η ανάγκη για σύνδεση μεταξύ των ανθρώπων είναι έμφυτη. H αλληλεξάρτηση έχει κατηγορηθεί από τον πολιτισμό μας, ως παιδικό σύνδρομο που χρειάζεται να ξεπεράσουμε όταν ενηλικιωθούμε. Πρόκειται για μια βαθιά ανθρώπινη ανάγκη που μας ακολουθεί ως τα γεράματα.
Η Ψυχολογία είναι ο Κόσμος μας 
