"H εγγύτητα ήταν πάντα θεμελιώδης. Για αυτό το πλησίασμα προστατευόταν από σχεδόν ιερά τελετουργικά: το πέρασμα από το "εσείς" στο "εσύ", εκείνο από τη χειραψία στο αγκάλιασμα".
Η κοντινότητα ήταν πάντα για τον άνθρωπο μία απαραίτητη προϋπόθεση για να νιώσει τον πλησίον του. Τον ακουμπούσε, τον έβλεπε, μπορούσε να του εκμυστηρευτεί προσωπικά του θέματα, να χαράξει μία δίοδο επικοινωνίας, βασισμένη στην εμπιστοσύνη και την κατανόηση.
Στα τεχνολογικά χρόνια που ζούμε, το βιβλίο του Luigi Zoja , πραγματεύεται τον θάνατο του πλησίον όπως τον ξέραμε μέχρι τώρα. Έχει αντικατασταθεί από μία οπτασία που τη φανταζόμαστε εμείς όπως θέλουμε, όπως εξυπηρετεί τις δικές μας (αν)ασφάλειες.
Σε μία τρομερά επιταχυνόμενη κοινωνία ο Zoja δείχνει πως όλα τα μέσα υπάρχουν για να κάνουν τη ζωή του ανθρώπου καλύτερη αλλά ταυτόχρονα τόσο απάνθρωπα απόμακρη. Πλέον δεν χρειάζεται να συναντήσεις κάποιον από κοντά για να του μιλήσεις, μπορείς να το κάνεις με τόσους τρόπους επικοινωνίας: internet, video κλήσεις, τηλέφωνο, μηνύματα, social media... Την ίδια στιγμή που εμείς απομακρυνόμαστε από τον πλησίον μας, τα μέσα μας φέρνουν κοντά, με διαφορετικό όμως κόστος. Μία τυποποίηση και μία απομόνωση που περιτυλίγεται από την ψευδαίσθηση της κοινωνικότητας.
Το βιβλίο αποτυπώνει αυτή την κατάσταση που τόσο εύκολα έχουμε υιοθετήσει, μέσα από αναφορά σε διαπολιτισμικά κριτήρια, πολιτικοκοινωνικά ρεύματα και ψυχολογικές τοποθετήσεις και εξηγεί γιατί πλέον έχουμε ξεχάσει να είμαστε συμπονετικοί ακόμα και με τους διπλανούς μας.
