Το Mommy είναι κάτι πέρα από την ατομικότητα του τίτλου του. Μπορεί όλα να περιτριγυρίζουν γύρω από τη μητέρα, όμως η έκπληξη βγαίνει από τη σχέση και την ελευθερία.
Είναι δύσκολο για τους περισσότερους να αναγνωρίσουν την αληθινή δυναμική τους. Κάθε φορά που ξεπερνούν τα όριά τους, βρίσκονται αντιμέτωποι με μία έκπληξη: το συναίσθημα της ελευθερίας τους και μετά... ο φόβος. Το Mommy είναι από μόνο του μία αμφιθυμική έκπληξη.
Στο ξεκίνημα της ταινίας, αναρωτήθηκα γιατί νιώθω άβολα, περιοριστικά. Κάτι με έσφιγγε και δεν πέρασε λίγη ώρα ώσπου να καταλάβω ότι το πλάνο που προβαλλόταν η ταινία, ήταν πολύ στενό. Μία πολύ μικρή, κάθετη, σχεδόν ασφυκτική εικόνα έδειχνε ότι η ζωή των πρωταγωνιστών ήταν και εκείνη ασφυκτική και οι ίδιοι παγιδευμένοι σε αυτήν. Το μαύρο που πλαισίωνε αριστερά και δεξιά την εικόνα, ήταν ουσιαστικά πολύ μεγαλύτερο από το ζωντανό. Το μαύρο της ζωής τους, έμπαινε να προσδιορίσει τη σχέση τους και να την υποτάξει σε ζόρικα μονοπάτια.
Η ταινία περνά μέσα από το χιούμορ και το κλάμα, ευχάριστα και δυσάρεστα συναισθήματα, που συναντούμε στη ζωή. Μία μητέρα προσπαθεί να διαχειριστεί τον «προβληματικό» για την κοινωνία γιο της. Είναι εύκολες οι ταμπέλες και οι διαγνώσεις, το δύσκολο είναι να τις υπερβείς και να τις κάνεις δημιουργία.
Η μητέρα, αυτοενοχοποιημένη και κουρασμένη για ό,τι της έχει συμβεί περιφέρεται στις σκηνές, ανήμπορη και ανεύθυνη επενδύοντας στην παρελθοντική γοητεία της για να τα βγάλει πέρα. Την είδα μόνο με εκτίμηση! Ο γιος, με τη στάμπα του αντικοινωνικού και βίαιου, προσπαθεί να προσαρμοστεί στη νέα του οικογενειακή ζωή. Αγωνιστής και αγαθός, πέρα από το προσωπείο του κακού.
Η σχέση τους δύσκολη. Είναι σχέση μητέρας – γιου ή ερωτικών συντρόφων; Εντάσεις, τσακωμοί, βρισιές, χτυπήματα, επιθέσεις, νοιάξιμο, αγάπη, φροντίδα, ψυχική ανισορροπία, συναισθηματικές εξάρσεις... πρόβλημα. (;)
Εκεί όπου όμως αναδύεται το πρόβλημα, εκεί βρίσκουμε πάντα τη λύση: στη σχέση.
Παρατήρησα το εξής εκπληκτικό: όταν η μητέρα αφήνεται στην παθολογία της, αφήνει τις κακουχίες να της κλέψουν το ζωηρό χαμόγελο του γιου της. Κάθε φορά που η μητέρα προσεγγίζει τον «προβληματικό» γιο με φανερά συναισθήματα φροντίδας, αγάπης και σαφώς οριοθετημένη.... ω, τι εκπληκτικό: ο γιος απομακρύνεται από την «προβληματική» συμπεριφορά. Τότε είναι που ανατρέπει το κυνικό μήνυμα της υπεύθυνης του οικοτροφείου στην πρώτη σκηνή, όταν λέει ότι "οι άνθρωποι δεν σώζονται μόνο με την αγάπη"... πόσο λάθος!
Το επίσης εκπληκτικό που ακουμπά στη σχέση, είναι η επικοινωνία του γιου με τη γειτόνισσα. Εκείνη τραυλίζει, αλλά κάθε λέξη που βγαίνει με δυσκολία από το στομά της, είναι γεμάτη αποδοχή: τότε, ο «προβληματικός» γιος ηρεμεί, διαβάζει, δέχεται... ουσιαστικά σχετίζεται με τη γειτόνισσα, μέσα από έναν άλλο τρόπο επικοινωνίας. Εδώ δε χρειάζονται λέξεις, μόνο ασφάλεια και αποδοχή. Η σχέση αυτών των δύο, ενισχύει το λειτουργικό μαζί, τη μητέρα και το γιο. Είναι τόσο δυνατή που ελευθερώνει το γιο και σε ένα εξαιρετικής σύλληψης πλάνο, που με συγκίνησε πολύ, ο γιος ανοίγει το ασφυκτικό πλάνο στο οποίο προβαλλόταν μέχρι τώρα η ταινία και υποτάσσει το μαύρο. Σε κάθε στιγμή ελευθερίας, το πλάνο μεγαλώνει και πιάνει όλη την εικόνα, όπως και στα όνειρα του γιου... και αυτά ελευθερία πρεσβεύουν. Σε στιγμές δύσκολες και ματαιωτικές, το πλάνο επιστρέφει στην ασφυξία του.
Η ζωή όμως είναι ένα μυστήριο, το οποίο δεν καλούμαστε να το λύσουμε αλλά να το ζήσουμε. Οι πρωταγωνιστές, φοβούνται την ελευθερία τους και επιστρέφουν στα οικεία δυσλειτουργικά μοτίβα τους. Όπως και το μαύρο, επιστρέφει στην εικόνα. Η καμπύλη παίρνει την κάτω βόλτα και η σχέση αφήνεται, πλέον ο καθένας είναι για τον εαυτό του και η μήτερα κάνει τις επιλογές της. Ο γιος... επίσης.
Δυόμιση περίπου ώρες και όταν τελειώνει η ταινία, νιώθεις ότι αυτοί οι χαρακτήρες θα σου λείψουν. Όλες αυτές οι εικόνες, όλοι οι διάλογοι, οι μορφασμοί, τα βλέμματα, οι χοροί, η αυθεντικότητα, η ειλικρίνεια, οι φωνές, οι εντάσεις, η σχέση... ειδικά η τελευταία βγάζει στην ταινία όλη τη δυναμική της και δείχνει γιατί είναι η μοναδική σταθερά στον ανθρώπινο κόσμο. Αυτή τη σχέση αναζητά ο γιος στην τελευταία, απροσδόκητη, σκηνή του έργου, έστω και με αυτό τον τρόπο.
