Μερικές εβδομάδες πριν το θάνατό της, η Φρανσουάζ Ντολτό ανακαλεί με ασυνήθιστη ζωντάνια τις σημαντικότερες στιγμές της προσωπικής της ιστορίας. Πρόκειται για ένα διάλογο μεταξύ ψυχαναλυτών, ο οποίος οικοδομείται σε ένα κείμενο συναρπαστικό όσο και ουσιώδες.
Σε όλη την έκταση του κειμένου αυτού, που διαβάζεται σαν μυθιστόρημα, το μυθιστόρημα της ζωής, συναντούμε, βεβαίως, τους γονείς της Φρανσουάζ, συναντούμε όλους όσους κατά καιρόυς αγάπησε ή απαρνήθηκε, παρακολουθούμε τις γνωριμίες της με σημαντικούς για αυτήν, ή για όλους μας, ανθρώπους.
Την παρατηρούμε καθώς ζει και σκέφτεται, καθώς σχολιάζει τεχνικά επαγγελματικά ζητήματα, προτείνει μία πρωτότυπη ερμηνεία για την ψύχωση, περιγράφει μερικές ακραίες κλινικές περιπτώσεις. Και σαν να την ακούμε να μιλάει για τα ενδιαφέροντά της πέρα από την ψυχανάλυση: για τη ζωγραφική, παραδείγματος χάριν, και για την ανακάλυψη της Ορθόδοξης Λειτουργίας.
Από τον αστερόεντα αυτόν πλούτο των συνειρμών αναδύεται μία μεγάλη προσωπικότητα: η Φρανσουάζ Ντολτό.
