Πώς το Ted Lasso διαμορφώνει την υγιή επικοινωνία, σε αντιπαράθεση με την εποχή συνεχούς κοινωνικής ανασφάλειας και κρίσης.
Ο Ted ήταν συχνά παρών τα προηγούμενα 2 χρόνια μέσα στις αφηγήσεις των ανθρώπων που επισκέπτονται το γραφείο μου. Μέχρι που κέρδισε και τη δική μου καρδιά. Η σειρά είναι, ξεκάθαρα, μια ηλιαχτίδα φωτός, εκπέμποντας θετικότητα και ζεστασιά. Ταυτόχρονα όμως, είναι πολλά περισσότερα.
Η σειρά διαπραγματεύεται το τραύμα, την ευαλωτότητα και τη συμπόνια στις ανθρώπινες σχέσεις με ρεαλιστικό τρόπο. Τις δείχνει περίπλοκες, φθαρτές, ατελείς, ιδιόρρυθμες και, συνάμα, μαγικές.
Η έννοια της συμπόνιας και της ευαλωτότητας ταξιδεύει σε όλη τη σειρά, αλλάζει σχήματα, μορφές επικοινωνίας, συγκρούεται, τσαλακώνεται και, τελικά, ξανασυστήνεται με την πίστη, την εμπιστοσύνη και το «μαζί» που ψάχνει το καθένα μας. Γιατί πίσω από τη δυσπιστία στην καλοσύνη και στην ανθρωπιά, δεν κρύβεται παρά ο φόβος της απόρριψης.
Η Συμπόνια είναι μία δεξιότητα που μπορεί να αναπτυχθεί μέσω συνεχούς εξάσκησης, όπως κανείς εξασκείται για να μάθει να παίζει ένα μουσικό όργανο. Πρόκειται για μία δημοφιλή ερευνητικά τεκμηριωμένη θεραπευτική προσέγγιση που στοχεύει στην ανάπτυξη της συμπονετικής συμπεριφοράς προς τον εαυτό και τους άλλους. Η έννοια της συμπόνιας και της ενσυναίσθησης συστήνονται στη σειρά στην ολότητά τους.
Το Ted Lasso προσφέρει διαρκώς δείγματα υγιούς επικοινωνίας. Αυτό που κινεί τα νήματα στις σχέσεις είναι ότι υπάρχει διάθεση για χώρο και χρόνο κατά την επίλυση ενός «προβλήματος» ή «εμποδίου» – διαλέξτε τη λέξη που σας ταιριάζει. Αυτό κατασκευάζει έναν τρόπο επικοινωνίας, σύμφωνα με τον οποίο, το να είσαι ευάλωτος και ειλικρινής μπορεί να οικοδομήσει σχέσεις.
Στη σειρά οι περισσότεροι από τους άλλους χαρακτήρες τείνουν – με το πέρασμα του χρόνου – να ακολουθούν το παράδειγμά του πρωταγωνιστή. Με άλλα λόγια, η επικοινωνία που βλέπουμε στη σειρά είναι ρεαλιστική, αλλά επιταχυνόμενη για να γίνει εύγευστη σε εμάς, το κοινό. Ο ρυθμός εξέλιξης είναι μία «θυσία» για να χωρέσει η αφήγηση σε τηλεοπτικά πλαίσια.
Ταυτόχρονα, ο Ted μπορεί να είναι χρήσιμος αναδεικνύοντας και την «τοξική θετικότητα» που σαρώνει την εποχή μας. Μας δείχνει έναν χαρακτήρα υποτακτικό, επειδή προσπαθεί να είναι πάντοτε βολικός και θετικός, καθώς θεωρεί ότι, σε αντίθετη περίπτωση, υπάρχει κίνδυνος και απειλή στις σχέσεις.
Γιατί, λοιπόν, αγαπάμε τον Ted; Σίγουρα γιατί ξέρουμε από πολύ νωρίς ότι ο Ted δεν είναι μονοδιάστατος. Έχει προβλήματα, με τη μητέρα του, το γάμο του και άλλες σχέσεις. Και καθώς η εκπομπή συνεχίζεται, μαθαίνουμε ότι στην πραγματικότητα έχει ιστορικό οικογενειακού τραύματος. Ότι έχει αγχώδη διαταραχή και πως κάποια κομμάτια της προσωπικότητάς του είναι μέρος ενός μηχανισμού αντιμετώπισης της καθημερινότητας. Με άλλα λόγια, βλέπουμε ότι ο Ted είναι ένας πολυδιάστατος, ατελής χαρακτήρας με προβλήματα και παρ’ όλα αυτά, αγωνίζεται για αξίες όπως η εντιμότητα, η καλοσύνη και η συμπόνια. Αυτό αναδεικνύεται από την αρχή, κάτι που βοηθά το κοινό να πάρει το μέρος του. Εντούτοις, στην πραγματική ζωή, πρέπει να γνωρίσεις κάποιον άνθρωπο για να δεις όλες αυτές τις πτυχές και αυτή είναι μια διαδικασία με την οποία πολλοί άνθρωποι δεν θα ασχοληθούν.
Το Ted Lasso μας κάνει να νιώθουμε καλά για έναν λόγο. Ο πρωταγωνιστής του είναι θετικός με έναν τρόπο που σχεδόν ποτέ δεν το βιώνουμε, επειδή δεν είμαστε πρόθυμοι να επιλύσουμε τις διαφορές μας και να αφήσουμε τις «ασημένιες πανοπλίες» μας για να επικοινωνήσουμε ουσιαστικά.(“ Ο Ιππότης με τη σκουριασμένη πανοπλία” το βιβλίο αναφέρετε αρκετά στις συναισθηματικές πανοπλίες και στους κυρίαρχους ρόλους που καθηλώνουν τις υπάρξεις μας). Αυτό θα ήταν πιο εύκολο αν μπορούσαμε να εμπιστευτούμε πρωτίστως τους εαυτούς μας, τα συναισθήματα μας και να προσπαθήσουμε να κάνουμε κάποιες αλλαγές εδώ και εκεί.
Τι θα συμβεί άραγε εάν συνδεθώ από μια νέα θέση του «εμείς» που χωράει την επιθυμία μου;
Η σύνδεση μας με τους άλλους μέσω ευγενικών πράξεων μας επιτρέπει να ικανοποιήσουμε τις βασικές ψυχολογικές μας ανάγκες για συγγένεια και συμμετοχή. Η εκτέλεση πράξεων καλοσύνης μπορεί επίσης να αυξήσει την ικανοποίηση από τη ζωή. Μπορεί να διεγείρει την απελευθέρωση σεροτονίνης, να αυξήσει την εμπιστοσύνη, να μειώσει το φόβο και το άγχος. Ακόμα και ένα μικρό χαμόγελο, εάν είναι πηγαίο και αληθινό, μπορεί να αυξάνει τόσο την οξυτοκίνη μας όσο και την ευημερία όσων το συναντούν. Αναζητήστε ευκαιρίες να χαιρετήσετε, να καλημερίσετε, να χαμογελάσετε σε άτομα που συναντάτε καθ ‘όλη τη διάρκεια της ημέρας σας και το επιθυμείτε πάνω από όλα.
Δείτε λίγο από αυτή την οπτική: σε μια σχέση, η προεπιλεγμένη προσέγγισή μας είναι συχνά να επικεντρωνόμαστε στο πρόσωπό μας. Προσέχουμε τον εαυτό μας, σκεπτόμενοι «πρέπει να με φροντίσω, χρειάζομαι περισσότερα από μία θέση μη παραγωγικου άγχους, αγωνίας και δυσπιστίας». Το άλλο άτομο πιθανότατα έχει την ίδια νοοτροπία, εστιάζοντας στις δικές του ανάγκες και επιθυμίες βλέποντάς τις από το ίδιο πρίσμα του φόβου. Αυτή η νοοτροπία του «εγώ» μπορεί να μας οδηγήσει στο να ξεχάσουμε ότι η σχέση είναι μια ομαδική δράση που ζητά την ολοκληρωτική παρουσία μας.
Φανταστείτε τώρα να αλλάξετε αυτή τη νοοτροπία και να τη μετατοπίσετε στο «εμείς». Αντί να εστιάζουμε στη βελτίωση των καταστάσεων αποκλειστικά για τον τρομαγμένο, προκατειλημμένο εαυτό μας, εργαζόμαστε για τη βελτίωση της σχέσης μας. Χτίζουμε το «εμείς».
Όταν αρχίζουμε να λέμε: «Πώς μπορούμε να ενισχύσουμε τη σχέση μας;» ή «Πώς μπορούμε να βελτιωθούμε ως ομάδα;», «Τι θα μπορούσα να σε ρωτήσω για να σε καταλάβω», «Είμαι εδώ για εσένα», τότε δημιουργούμε μια πιο συνεργατική, ισορροπημένη δυναμική. Αυτή η κοινή προοπτική μπορεί να κάνει την πορεία σε μια ύπαρξη ζωής να νιώθει αληθινή. Είναι καιρός να πιστέψουμε. Να πιστέψουμε σε ένα κόσμο ατελή και συναρπαστικό, συνάμα λίγο τρομαχτικό χτισμένο με στοιχεία καλοσύνης και περιέργειας, ένα «χώρο» να γνωριστούμε ξανά.
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
