Η «Ευτυχία» είναι η κινηματογραφική απόδοση της ζωής της στιχουργού Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου. Πρόκειται για μια συγκλονιστική ταινία που πλέκει βιογραφικά το προφίλ μιας ανυπότακτης γυναίκας που μέσα από τον ορμητικό χαρακτήρα της επέλεξε να ζήσει τη ζωή της με πάθος.
Η ταινία εστιάζει στο περίγραμμα της γυναίκας – στιχουργού Ευτυχίας, δίχως άλλες σεναριακές εξάρσεις, όπως για παράδειγμα αναφορές στο κοινωνικο-πολιτικό γίγνεσθαι της εποχής. Επιδιώκει να τονίσει το χαρακτήρα μιας γυναίκας που παλεύει να σταθεί με τους δικούς της όρους σε μια δύσκολη ιστορικά συγκυρία και σε ένα αντροκρατούμενο συνάφι στον καλλιτεχνικό, μουσικό κόσμο.
Η Ευτυχία γράφει σαν «άντρας», ζει ως γυναίκα κι ως άνθρωπος, ζει με πάθος μα και με σύνεση, ντομπροσύνη και φιλότιμο. Είναι τρυφερή με τους αδύναμους, τους νιώθει κατανοώντας και τις δικές της αδυναμίες και ζει αντισυμβατικά μέσα στις συμβάσεις της. Ως εκ τούτου δεσμεύεται, αλλά και διαφοροποιείται, ζει έντονα ότι φέρει η ζωή, ακόμη και τα δύσκολα καμιά φορά κι επώδυνα και χαίρεται τη στιγμή σαν να είναι αιώνια.
Δεν θέλω να θυμάμαι, είναι τα πρώτα λόγια της, καθώς της ζητούν να θυμηθεί τη ζωή της, σε μια τιμητική βραδιά αφιερωμένη σε εκείνη. Όλα όμως τα βιώματά της είναι εκεί, σαν φαντάσματα που συνθέτουν το εαυτό της σε ένα δυναμικό παρόν. Δεν γλίτωσα από τον θάνατο (εννοεί στην Μικρασιατική καταστροφή) για να κλειστώ σε τέσσερις τοίχους, λέει στη μητέρα της, λίγο μετά τη σωτηρία τους και τον ερχομό της στην Αθήνα και αποφασιστικά βγαίνει για να αρμέξει τη ζωή.
Εκεί ξεκινά ο πολυτάραχος βίος της, μια ζωή που την έζησε ως το μεδούλι της. Εγώ τη ζωή μου την περπάτησα όπως ήθελα, λέει σε μια αποστροφή του λόγου της στην ταινία, μια φράση που συμπυκνώνει το μήνυμα μιας βιογραφικής ταινίας, μιας ενδιαφέρουσας κινηματογραφικής παραγωγής, για τη ζωή μιας γυναίκας που δεν φοβήθηκε και έζησε κάνοντας τον πόνο, τη χαρά και τους φόβους της στίχους, στίχους και ζωή.
Για πολλούς η ζωή της μπορεί να χαρακτηρισθεί αιρετική, αντισυμβατική και δίχως νόημα. Μπορεί να έχουν και δίκιο, όμως οι ζωές μας δεν είναι για να τις κρίνουμε ή να τις κρίνουν οι άλλοι, αλλά απλά να τις ζούμε. Εκείνη έζησε με πάθος, απέκτησε ένα «πάθος», τον τζόγο (και το τσιγάρο), είχε όμως και μια «παθιασμένη» σχέση αγάπης με τον δεύτερο άντρα της, τα παιδιά της και τον «προστατευόμενό» της τον Λουκά, ήταν μια ρεμπέτισσα δίχως να είναι, ένα ελεύθερο πνεύμα που όμως δεν έβαζε τον εαυτό της στο περιθώριο, αλλά πάλεψε να ανήκει στο κέντρο της ζωής.
Το πάθος σε κάνει να ανήκεις, σε κάνει να είσαι και μόνος, μα την «ευτυχία» την συναντάς όταν βγαίνοντας από τις συμβάσεις, επιστρέφεις στο πλαίσιο διαφοροποιημένος.
Η Ευτυχία γεννήθηκε το στο Αϊδίνη της Μικράς Ασίας, έζησε τον ξεριζωμό του 1922 και ήρθε σε νεαρή ηλικία μαζί με τις δύο κόρες της και τη μάνα της στην Αθήνα, όπου ήδη ζούσε ο μεγαλύτερος σε ηλικία άντρας της. Ζώντας τη φρίκη του πολέμου και τον πόνο του ξεριζωμού δεσμεύτηκε πεισματικά στον εαυτό της να ζήσει τη ζωή της δίνοντας αξία σε κάθε της στιγμή. Θα μπορούσε να ζήσει μια άνετη οικονομικά ζωή δίπλα στον σύζυγό της, μα εκείνη μη νιώθοντας πλέον κάτι για εκείνον, προτίμησε να βγει στο άγνωστο κυνηγώντας ένα όνειρο.
Το όνειρο της δίνει νόημα να αντέξει τα ζόρια και αυτά της μαθαίνουν να ελίσσεται δημιουργικά και να έχει ροή στη ζωή της. Κάπου εκεί στρέφεται με δυναμισμό στη στιχουργία, έτσι κι αλλιώς γράφει γιατί να μην το κάνει επαγγελματικά.
Εκείνη την περίοδο συναντά και τον άντρα της ζωής της, έναν αστυνόμο, που δίνει στην αντισυμβατική Ευτυχία το νοιάξιμο, τη φροντίδα και την ελευθερία που χρειαζόταν για να δώσει κι άλλη ώθηση στον εαυτό της. Η ζωή δεν της τα φέρνει πάντα βολικά, έχει χαρές μα και λύπες, εναλλαγές έντονες και ρουτίνες, σαν να λέει δεν τα παρατάω, ζωή εγώ θα σε ζήσω.
Η σκληρότητα της ζωής την έκανε ευαίσθητη και δυναμική, την ώθησε να τολμά και να υπερβαίνει τους φόβους της, να ζει το παρόν αξιοποιώντας τα βιώματά της, να σχεδιάζει το μέλλον, όχι υπερβατικά, αλλά μέσα από δεσμεύσεις για πράξεις και επιλογές, που αφορούν εκείνη και τους αγαπημένους της. Τι πιο χαρακτηριστικό για μια ανυπότακτη γυναίκα να δεσμεύεται σε ένα γάμο (με τον δεύτερο σύντροφό της): τώρα που σε βρήκα, δεν θα σε χάσω ποτέ, του είπε και το έπραξε ζώντας μαζί του ως τον θάνατό του.
Βεβαίως οι ζωές των άλλων δεν είναι ούτε για να τις εξυμνούμε και το παρόν κείμενο δεν γράφτηκε με αυτό το στόχο. Η ζωή του καθενός έχει τις δικές της ατέλειες και ορίζεται από τα λάθη, τις παραλείψεις, τις επιρροές, αλλά και τις προσωπικές του επιλογές. Γι’ αυτό γράφτηκε αυτό το κείμενο, να θυμίσει πως η ζωή είναι ο δικός μας σκοπός.
Η Ευτυχία είναι ένα πρόσωπο που ζει συνειδητά, δίχως να εμβαθύνει σε εσωτερικές διεργασίες. Ο αγώνας για τη ζωή δεν της επέτρεπε να κοιτά μέσα της, ακόμη όμως κι αυτό το τόλμαγε κρυφο-κοιτώντας στα κατάβαθα της. Το μέσο για να δει μέσα της υπήρξε η αγάπη και ο πόνος, αυτά γίνονταν στίχοι που κουβαλούσαν προς τα έξω ότι έκρυβε η ψυχή.
Η ταινία καταφέρνει να δημιουργήσει συγκινήσεις, να φυσήξει στις ψυχές των θεατών και να τους ωθήσει σε προσωπικούς αναστοχασμούς για την αναζήτηση της δικής τους ευτυχίας. Η Ευτυχία μας στέλνει το μήνυμα Εγώ τη ζωή μου την περπάτησα όπως ήθελα, εσείς;
