Μία εξαιρετική αποτύπωση του ψυχολογικού τραύματος της παθητικο-επιθετικής σχέσης μεταξύ δύο γυναικών, δίνοντας μία νέα διάσταση στην απόσταση μεταξύ της λογικής και της απώλειάς της.
Οι βάσεις που συγκρατούν και οριοθετούν τον κόσμο μας δεν είναι καθόλου στέρεες και η γραμμή που χωρίζει τη λογική από την έλλειψή της είναι εξαιρετικά λεπτή. Οτιδήποτε συνιστά κομμάτι του ποιοι είμαστε μπορεί ανά πάσα στιγμή να χαθεί. Κι αυτό το συνειδητοποιούμε στην ολότητά του απέναντι σε μια σημαντική απώλεια.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με την εγωκεντρική Catherine, κόρη ενός βραβευμένου και καταθλιπτικού Νεοϋορκέζου καλλιτέχνη. Μετά την αυτοκτονία του πατέρα της εξαιτίας της κατάθλιψης και την εγκατάλειψη από τον επί χρόνια σύντροφό της James, η φαινομενικά επιτυχής πραγματικότητά της αρχίζει να καταρρέει. Και τότε αναζητά καταφύγιο στο εξοχικό σπίτι της παιδικής της φίλης Virginia, με την οποία φαίνεται από την πρώτη στιγμή να υπάρχει μια έντονη και παράξενη πικρία.
Μέσα από συνεχή flashback και αντιθέσεις στα πλάνα επιστρέφουμε στο προηγούμενο καλοκαίρι, όπου οι δύο φίλες ξαναβρέθηκαν στο ίδιο σπίτι, με τις απώλειες αυτή τη φορά να βαραίνουν τους ώμους της Virginia. Οι ανάγκες της παραγνωρίστηκαν όταν η Catherine επέλεξε να εμφανιστεί με την «ανατριχιαστικά αλληλεξαρτητική» σχέση της, βοηθώντας μας να καταλάβουμε τόσο την τροπή της φιλίας τους όσο και το ψυχολογικό κόστος που είχε για την Catherine ο χωρισμός.
Μιλώντας κάποια στιγμή για το πώς έπεφτε πάντα στην ίδια παγίδα του έρωτα, η Catherine αναφέρει: Αυτό το πρόβλημα που έχω, αυτό το θέμα που με προσγειώνει πάντα στο ίδιο σημείο – σχεδόν 3 χρόνια αργότερα, και ήμουν ακριβώς στο ίδιο σημείο – είναι επειδή εντυπωσιάστηκα περισσότερο από αυτό το γραπτό μήνυμα παρά από τις αλλαγές της προσωπικότητάς του. Ξέρεις, είδα αυτή την προσπάθεια, αυτή την γραπτή αναπαράσταση των συναισθημάτων του, και πίστεψα ότι είναι κάτι αληθινό, ενώ δεν ήταν.
Και αυτό είναι μάλλον το πρόβλημα της Catherine, το ότι επέλεγε πάντα την πραγματικότητα που μπορούσε να ελέγξει, από την ασάφεια του τι συμβαίνει στ’ αλήθεια, σε αντίθεση με την Virginia, που φαίνεται να υιοθετεί ως φιλοσοφία ζωής μια ρεαλιστική και φαινομενικά απαθή στωικότητα. Ανάλογα σκληρή είναι και η στάση της απέναντι στην υπό διάλυση Catherine, αν και διακόπτεται ίσως στιγμιαία από ματιές ανησυχίας και ενδιαφέροντος. Άλλωστε, όσο καλύτερα μας γνωρίζει κάποιος τόσο καλύτερα μπορεί να μας πονέσει.
Αν και βαθιά, η σχέση τους παραμένει ιδιαιτέρως πολύπλοκη, εχθρική και επίπονη, εκδικητική και ανταγωνιστική, ενώ έχει πολύ ενδιαφέρον και το πώς η σχέση των δύο διαμεσολαβείται ανά τα χρόνια από την παρουσία των ανδρών.
Όσο η Catherine αναζητά το κράτημα και τη στήριξη της Virginia, άλλο τόσο η τελευταία περνά χρόνο με τον γείτονα Rich, ο οποίος φαίνεται να απολαμβάνει πραγματικά την ψυχική κατάρρευση της πρώτης, παίζοντας προκλητικά με την απελπισία της. Η Catherine, βιώνοντας το τέλος της φαινομενικής της ισορροπίας και των σταθερών της ζωής της, σταδιακά βυθίζεται μαζί με τις αναμνήσεις της σε μια δίνη ψευδαισθήσεων και τρέλας.
Ο σκηνοθέτης Alex Ross έχει κάνει φοβερή δουλειά στο να μας κάνει να αισθανόμαστε άβολα, ενώ ο αργός τόνος και το μπεργκμανικό της ύφος καθιστούν την ταινία “Queen of Earth” ένα αρκετά απαιτητικό ψυχολογικό δράμα. Τα ερωτήματα που θέτει ωστόσο και οι θεματικές που τη διατρέχουν μπορούν να βρούν εύκολα ανταπόκριση.
Η φιλία στο πέρασμα του χρόνου, η εξαρτησιακή σχέση και ο επαναπροσδιορισμός που επιφέρει η απώλειά της, το μεταίχμιο ανάμεσα στην φαινομενική κανονικότητα και την εσωτερική πάλη, οι μικρές αποστάσεις ανάμεσα στη λογική σκέψη και την απώλειά της, ντύνουν τον αφηγηματικό πυρήνα της σχέσης των δύο γυναικών, που παθητικο-επιθετικά πλέον δυσκολεύεται να επιβιώσει. Η ψυχολογική ένταση ανάμεσά τους ασφυκτιά, και ξεσπά με τον πιο σκληρό τρόπο, τεστάροντας τα όριά τους. Η φιλία εδώ δεν λειτουργεί ως καταφύγιο, αλλά ως παιχνίδι εκδίκησης.
To ειδυλλιακό τοπίο δεν είναι αρκετό για να κατευνάσει την πικρία που κουβαλά μια ανθρώπινη σχέση. Αλλά ούτε και για να βοηθήσει την εύθραυστη ψυχοσύνθεση να επανέλθει. Η απομόνωση που προσφέρει δίνει απλά το έναυσμα στην παραζάλη της αποσύνθεσης στην οποία παραδίδεται. Και ο τρόμος αυτής μας ανησυχεί, μας ταράζει, μας αγγίζει βαθιά, ακριβώς γιατί θα μπορούσε να αφορά τον καθένα μας.
Δείτε εδώ το trailer
Συγγραφέας: Ανδρομάχη Σδούκου, Ψυχολόγος με εκπαίδευση στις Μεταμοντέρνες Προσεγγίσεις στην ψυχοθεραπεία καθώς και στην Συστημική σκέψη και προσέγγιση
