Έξι άνθρωποι που πάσχουν από ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή αναμένουν για το προγραμματισμένο ραντεβού τους, όταν ο ψυχοθεραπευτής τους με πρόσχημα ένα λάθος στον υπολογιστή και μία σκηνοθετημένη αργοπορία στο αεροδρόμιο καταφέρνει να επιτείνει την αναμονή τους στο χώρο του, ώστε να κερδίσει χρόνο και να ξεκινήσει μια ομαδική θεραπεία για αυτούς εν αγνοία τους!
Η Bianca έχει μικροβιοφοβία και συνεχώς καθαρίζει. Ο Emilio είναι μανιακός συλλέκτης και του αρέσει να μετρά τα πάντα. Ο Otto δεν μπορεί να πατάει γραμμές και έχει εμμονή με την συμμετρία και την ισορροπία. Η Lili αισθάνεται υποχρεωμένη να επαναλαμβάνει συνεχώς όσα λέει η ίδια ή οι συνομιλητές της από δύο φορές καθώς πάσχει από ηχολαλία. Η Ana Maria είναι επιρρεπής στη δύναμη της αυθυποβολής και επαναλαμβάνει εσφαλμένα όσα λένε οι άλλοι, χωρίς να το συνειδητοποιεί.
Τελευταίος ο Federico, πάσχει από το σύνδρομο Τουρέτ. Δημιουργείται λοιπόν μία ομάδα όπου ξεκινά δειλά δειλά μία κουβέντα μεταξύ τους, ο ένας μαθαίνει περισσότερα για τον άλλον και τον λόγο που βρίσκεται εκεί.
Απροσδόκητα, με αφορμή την πρόταση ενός από τους παρευρισκόμενους να κάνουν ομαδική θεραπεία όσο περιμένουν τον θεραπευτή, ξεκινά μία προσπάθεια που θα έχει πραγματικά ενδιαφέροντα αποτελέσματα… Μέσα από το κλειστό και ασφαλές σύστημα της ομάδας, τα μέλη της ανατροφοδοτούν ο ένας τον άλλο εκφράζοντας τα δικά τους συναισθήματα γι’ αυτά που ο άλλος λέει ή κάνει.
Αυτή η αλληλεπίδραση τους δίνει την ευκαιρία να δοκιμάσουν καινούριους τρόπους συμπεριφοράς και να μάθουν περισσότερα για τον τρόπο που αλληλεπιδρούν με τους άλλους. Η εμπιστοσύνη, η κατανόηση, η υποστήριξη και η αλληλοβοήθεια αποτελούν βασικά κομμάτια.
Η ταινία προσεγγίζει τις δυσκολίες που βιώνουν οι πρωταγωνιστές με ενσυναίσθηση και κατανόηση, χωρίς επ ουδενί να τις χλευάζει. Μεταφέρει με ευαισθησία τις ιδιαιτερότητες καθενός και προσπαθεί να εισάγει τον θεατή σιγά σιγά στην ψυχοσύνθεση των έξι θεραπευόμενων προκειμένου να τους καταλάβει.
Συγκεκριμένα επιδιώκει να εξηγήσει τις εμμονές, τις ιδεοληψίες και τις τελετουργίες που νιώθουν αναγκασμένοι να ακολουθούν και να τονίσει πόσο μεγάλο εμπόδιο αποτελούν στην καθημερινότητα καθενός από τους χαρακτήρες. Η προσπάθεια αυτή περιλαμβάνει μία δόση χιούμορ αλλά και μία δόση μελαγχολίας.
Η διάδραση μεταξύ τους θα τους κάνει καλό και θα εκδηλωθεί με αυτό τον τρόπο μία ευγενική συμπάθεια αλλά και συμπόνια για την κατάστασή τους. Η ταινία έχει πολύ καλή κριτική και έχει κινήσει το ενδιαφέρον αρκετών θεατών, ενώ καταφέρνει να ευαισθητοποιήσει και να κάνει γνωστή την ύπαρξη ιδεοψυχαναγκαστικών διαταραχών σε ένα ευρύ κοινό. Στην χώρα μας μάλιστα έχει μεταφερθεί και στο θέατρο, με ιδιαίτερα πετυχημένο τρόπο.
