Η Μιρέλλα Κορομπίλια στέλνει το δικό της ευχαριστώ σε όσους παρευρέθησαν στην παράσταση “Frozen” και στη συζήτηση που ακολούθησε.
Θα θέλαμε, κατ’ αρχήν, να ευχαριστήσουμε όλους εσάς που παρακολουθήσατε την παράσταση του έργου «Frozen» στο Από Μηχανής Θέατρο στις 9 Δεκεμβρίου. Ήταν μία ιδιαίτερη βραδιά από το PsychologyNow.gr και τους συντελεστές του έργου για να δοθεί φωνή στην παρουσία σας ως θεατές.
Αμέσως μετά το πέρας της παράστασης, ακολούθησε συζήτηση μεταξύ των συντελεστών της, και του κοινού με συντονίστρια την επιστημονική συνεργάτιδα του PsychologyΝow.gr και ψυχοθεραπεύτρια Μιρέλλα Κορομπίλια. Η συζήτηση αυτή υπήρξε μια μοναδική ευκαιρία ν’ ακουστεί η φωνή του κοινού, οι σκέψεις των θεατών, τα συναισθήματα τους, οι ταυτίσεις αλλά και οι διαφορετικές οπτικές του έργου που αποτυπώθηκαν στο κάθε θεατή.
Μέσα από το έργο αυτό, φάνηκε πώς ηθοποιοί και θεατές πραγματοποίησαν ένα δύσβατο ταξίδι ανάμεσα στο σκοτάδι και στο φως. Συναισθήματα, διλήμματα, ιστορίες γεμάτες πόνο και θυμό ξετυλίχτηκαν ανάμεσα μας. Όπως λέει και η ίδια η συγγραφέας, «Ο Καυτός Πάγος (frozen) είναι η ιστορία των περισσότερων ανθρώπων που φέρουν ψυχικά τραύματα. Ένα ψυχολογικό θρίλερ με τρεις πρωταγωνιστές. Ένας κατά συρροή δολοφόνος και βιαστής μικρών κοριτσιών, η μάνα του ενός από αυτά τα παιδιά και μια ψυχίατρος.
Στην πορεία του έργου κάθε πρόσωπο φέρει το δικό του τραύμα και μαζί τη δική του παγωμένη γη , σιγά σιγά οι ιστορίες τους πλέκονται για να γεννηθεί ένα κυρίαρχο ερώτημα: «Υπάρχει συγχώρεση για έναν κατά συρροή δολοφόνο»; Πάνω σ αυτό δομείται όλο το έργο. Δημιουργείται ένα παράδοξο. Ηθοποιοί και θεατές συλλειτουργούν προσπαθώντας να βρεθούν πρόσωπο με πρόσωπο με την ανθρώπινη ευαλωτότητα μέσα στη κοινωνία όσο και να μιλήσουν για την ιδιότητα του κακού στην ανθρώπινη φύση. Τελικά παρατηρείται ότι, όταν τα τραυματικά γεγονότα είναι ανθρώπινης δημιουργίας, οι μάρτυρες (θεατές) εμπλέκονται στη σύγκρουση μεταξύ θύματος και θύτη. Φαίνεται πως είναι ηθικά αδύνατο να παραμείνει κάποιος ουδέτερος σ’ αυτή τη σύγκρουση. Οι θεατές αποκαλύπτουν ότι το έργο τους παρασύρει και τους μετακινεί από την θέση του επί-κριτή σε ένα βαθύτερο προβληματισμό γύρω από τις έννοιες της συγχώρεσης και της εξιλέωσης.
Ο δρόμος της ζωής μάλλον δεν είναι ποτέ ευθύς και συχνά συμβαίνουν πράγματα που μπορεί να ανατρέψουν τα πάντα. Η ικανότητα να μπορούμε να συγχωρούμε μπορεί να αποτελέσει έναν πολύ αποτελεσματικό τρόπο αποκατάστασης μιας ανισορροπίας που μπορεί ανά πάσα στιγμή να σημαδέψει τη ζωή μας. Το θέμα της συγχώρεσης είναι ένα πολύ δύσκολο και περίπλοκο θέμα, από τη στιγμή που συνδέεται με πολύ έντονα συναισθήματα και ευαίσθητες πλευρές του ψυχισμού και της προσωπικότητάς μας. Η επιλογή της «λύτρωσης» μάλλον είναι ένα μοναχικό μονοπάτι για να διαβεί ο καθένα μας ξεχωριστά.
