Θα θέλαμε, κατ’ αρχήν, να ευχαριστήσουμε όλους εσάς που παρακολουθήσατε την παράσταση του έργου «Με λένε Έμμα» στο Σύγχρονο Θέατρο στις 30 Ιανουαρίου. Ήταν μία διαφορετική βραδιά, από το PsychologyNow.gr και την καλλιτεχνική υπογραφή της Ομάδα Νάμα σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη .
Αμέσως μετά το πέρας της παράστασης, ακολούθησε συζήτηση μεταξύ των συντελεστών της, και του κοινού με συντονίστρια την επιστημονική συνεργάτιδα του PsychologyNow.gr και ψυχοθεραπεύτρια Μιρέλλα Κορομπίλια και καλεσμένο συνομιλητή τον κ.Γκότση Ηλία*. Η συζήτηση αυτή υπήρξε μια ακόμη ευκαιρία να συναντηθεί η φωνή του κοινού με τους ηθοποιούς, οι σκέψεις και τα συναισθήματα των θεατών να γίνουν ηχηρές λέξεις, αλλά και να αναδυθούν οι διαφορετικές οπτικές του έργου που αποτυπώθηκαν ξεχωριστά στο κάθε θεατή αλλά και στους ηθοποιούς.
Το έργο φάνηκε να προκάλεσε, να συγκίνησε και να δίχασε κοινό και συντελεστές με κυρίαρχο το πολυσύνθετο θέμα της «εξάρτησης» και των σχέσεων. Η συζήτηση που ακολούθησε μετά την παράσταση, πάλεψε να γίνει η φωνή και ίσως η κραυγή όπως λέει στο κείμενο του έργου, «μία κραυγή που δεν βρίσκει το δρόμο της να βγει από το σώμα». Στις περισσότερες ιστορίες γύρω μας ψάχνουμε να δούμε τι και ποιός έφταιξε, τι πήγε στραβά άραγε; Σε μια κοινωνία κρίσης γεμάτη από σχέσεις εξάρτησης, δεν επιτρέπεται σχεδόν σε κανένα να ζει ελεύθερα και αυτόνομα πόσο μάλλον να προάγει αυτή η κοινωνία ταυτότητες ανθρώπων με αξίες και όνειρα. Ίσως το σημαντικό είναι να αναστοχαστούμε τους «όρους» με τους οποίους σκεφτόμαστε, φανταζόμαστε, ελπίζουμε, σχετιζόμαστε και να προσπαθήσουμε να αναδιαμορφώσουμε τις ελπίδες, τις ζωές και τις κοινωνίες μας. Τελικά, κάτι που μπορείς να αλλάξεις σε μία ιστορία που ήδη παίζεται είναι το τέλος της και όχι η αρχή της. Ο καθένας μας ίσως περιμένει κάποιον άλλο να τον λυτρώσει, να τον ακούσει, να τον συγχωρέσει. Μάλλον αυτός ο άλλος δεν είναι παρά ο «τραυματισμένος-εαυτός» και έρχεται στην πορεία να μας πάρει από το χέρι να αγκαλιάσει τα λάθη μας, τους πόνους μας, τα πένθη μας και μέσα από αυτή τη διαδικασία να μας περπατήσει σε νέους δρόμους. Συνυπάρχοντας σε έναν ατελή κόσμο, με ελαττωματικές ιστορίες ως διαφορετικοί άλλοι, αναδύεται ότι έχουμε το δικαίωμα να συναντηθούμε σε ιστορίες αγάπης.
*(Κοινωνιολόγος – Οικογενειακός Ψυχοθεραπευτής & Επιστημονικά Υπεύθυνος Τμήματος Εκπαίδευσης ΟΚΑΝΑ)
