Ο Έριχ Φρομ ήταν ένας κοινωνιολόγος του 20ου αιώνα, ψυχαναλυτής και περισσότερο πολυμαθής, ο οποίος μελέτησε και δημοσίευσε το έργο του σε ένα ευρύ φάσμα τομέων, συμπεριλαμβανομένης της ψυχολογίας, της ανθρωπολογίας, της θρησκείας, της ηθικής, της ψυχανάλυσης, της κοινωνιολογίας και της φιλοσοφίας.
Τα ψυχολογικά γραπτά του διάνθισαν την πολιτική με τη φιλοσοφία κάνοντας τον Φρομ να θεωρείται από πολλούς ως ο ιδρυτής της πολιτικής ψυχολογίας.
Ο Έριχ Φρομ γεννήθηκε στη Φρανκφούρτη της Γερμανίας το 1900. Σπούδασε νομική στο Πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης μέχρι που άλλαξε το πεδίο των σπουδών του στην κοινωνιολογία και γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης. Αφού αποφοίτησε το 1922 με διδακτορικό του στην κοινωνιολογία, συνέχισε να μελετά ψυχολογία και ψυχιατρική στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου και εκπαιδεύτηκε στο Ψυχαναλυτικό Ινστιτούτο του Βερολίνου.
Ο Φρομ άσκησε την ψυχανάλυση στο Βερολίνο και ίδρυσε το Ψυχαναλυτικό Ινστιτούτο της Φρανκφούρτης. Εντάχθηκε επίσης στο Ινστιτούτο Κοινωνικών Ερευνών του Πανεπιστήμιου της Φρανκφούρτης, όπου ήταν καθηγητής μεταξύ του 1929 και του 1932. Το Ινστιτούτο αργότερα έγινε γνωστό ως η Σχολή της Φρανκφούρτης για την Κριτική Θεωρία και είναι ένα από τα πιο ευρέως γνωστά κέντρα αφιερωμένο στη μαρξιστική διεπιστημονική κοινωνική ψυχολογία.
Ο Φρομ διέφυγε των Ναζί το 1933 και μετέβη στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου εργάστηκε στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης μέχρι το 1941. Ο Φρομ ήρθε σε επαφή με ένα νέο σχολείο κοινωνιολόγων και αναλυτών, συμπεριλαμβανομένης της Karen Horney, μίας πολύ γνωστής γερμανικής ψυχαναλύτριας η οποία ήταν διάσημη για την αναθεώρηση αρκετών φροϋδικών θεωριών.
Ο Φρομ τελικά απέρριψε τη φροϋδική θεωρία και βοήθησε να ωθηθεί το νεο-φροϋδικό κίνημα. Ο Φρομ ίδρυσε το Ινστιτούτο Ψυχιατρικής Ψυχανάλυσης και Ψυχολογίας William Alanson White και δίδαξε στο Πανεπιστήμιο του Yale, στη Νέα Σχολή Κοινωνικών Ερευνών και στο Αμερικάνικο Ινστιτούτο για την ψυχανάλυση. Από το 1941-1950, Ο Φρομ ήταν μέλος του ΔΕΠ στο Bennington College.
Διαβάστε σχετικά: Έριχ Φρομ: Όλη η ζωή είναι μία διαδικασία γέννησης του εαυτού. Θα πρέπει να είμαστε πλήρως γεννημένοι όταν πεθάνουμε
Ο Φρομ μεταφέρθηκε στην Πόλη του Μεξικού το 1951, όπου διετέλεσε καθηγητής στο Εθνικό Αυτόνομο Πανεπιστήμιο του Μεξικού στην Frontera. Από το 1955-1965, ο Φρομ ήταν επικεφαλής του τμήματος ψυχανάλυσης στο πανεπιστήμιο. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, επισκέφθηκε επίσης το Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν και το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης ως καθηγητής. Αργότερα δίδαξε στη Μεξικανική Ένωση της Ψυχανάλυσης, πριν μετακόμισει στην Ελβετία, όπου και παρέμεινε μέχρι το θάνατό του το 1980.
Ο Φρομ ήταν ένας άγριος κοινωνικός κριτής που έγραφε εκτενώς για την πολιτική φιλοσοφία. Είναι επίσης γνωστός για την κριτική του στο έργο του Sigmund Freud. Ο Φρομ σημείωσε ότι ορισμένα από τα πρώιμα έργα του Freud έρχονταν σε σύγκρουση με το μεταγενέστερο έργο του και ο ίδιος επίπληττε τον Freud για το μισογυνισμό του.
Δύο από τα πιο σημαντικά έργα του Φρομ, η Απόδραση από την Ελευθερία και Ο Άνθρωπος για τον Εαυτό του, συνδυάζουν στοιχεία φιλοσοφίας και ψυχολογίας, θέτοντας τα θεμέλια για την πολιτική ψυχολογία. Η τέχνη της αγάπης ήταν το πιο επιτυχημένο εμπορικά βιβλίο του.
Οι εβραϊκές ρίζες του Φρομ είναι σαφώς παρούσες σε κάθε ένα από τα βιβλία του και ο ίδιος συχνά έγραφε κοσμικές ερμηνείες της Αγίας Γραφής. Η ανθρωπιστική φιλοσοφία του βασίζεται κατά κύριο λόγο στην κατανόηση του της βιβλικής ιστορίας του Αδάμ και της Εύας. Ο Φρομ υποστήριξε ότι ο Αδάμ και η Εύα είχαν κάνει το σωστό πράγμα τρώγωντας το μήλο του Δέντρου της Γνώσης, τονίζοντας ότι το ηθικό κύρος πρέπει να προέρχεται από προσεκτικά ερευνημένα ιδανικά και όχι από αυταρχικές εντολές από το Θεό ή άλλες φιγούρες.
Αυτή η αντι-αυταρχική στροφή είναι ένα σημαντικό μέρος της φιλοσοφίας του Φρόμ και πολλά από τα γραπτά του εξυμνούσαν τις αρετές της σοσιαλιστικής δημοκρατίας. Πίστευε ότι αγκαλιάζοντας την ελευθερία είναι ένα σημάδι ψυχικής υγείας και ότι ορισμένα ψυχολογικά προβλήματα πηγάζουν από τις προσπάθειες να αποδράσουμε από την ελευθερία και να συμμορφωθούμε με τις απαιτήσεις της κοινωνίας. Αγκάλιασε την ιδέα της τη βιοφιλίας, δηλαδή την αγάπη για την ανθρωπότητα και τη φύση και υποστήριξε ότι η βιοφιλία ήταν ένα σημάδι της καλής ψυχικής υγείας.
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
