Για χρόνια, τα ψυχιατρικά άσυλα αποτελούσαν το ένοχο μυστικό των δυτικών κοινωνιών. Στο παρά πέντε της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης και της αποασυλοποίησης, κάπου στη δεκαετία του ’70, η Μπεθ, ο Ρικ, ο Τόμας κι ο Πιτ θα συναντηθούν ως συγκάτοικοι στο άσυλο ενός απομακρυσμένου νησιού, όπου οι ζωές τους θα αλλάξουν για πάντα.
Θα καταφέρουν να περισώσουν ό, τι έχει απομείνει από τον εαυτό τους μέσα στην ψυχιατρική βαρβαρότητα; Κι αν ναι, θα αντέξουν να ζήσουν από το μηδέν μέσα στην ίδια κοινωνία που κάποτε τους εξόρισε ως “ανίατες περιπτώσεις”;
“.. Δε διαφέρει και πολύ από τις φυλακές”, μουρμούρισε ένας πλαδαρός τύπος δίπλα της, που είχε κρεμάσει το κεφάλι έξω από το παράθυρο. Στην πραγματικότητα, ήταν φυλακή: Ένα ψυχιατρείο απομακρυσμένο από τον έξω κόσμο, περιφραγμένο τόσο καλά, ώστε κανείς τους να μη μπορεί να το σκάσει.
Η παγερή ατμόσφαιρα της ομίχλης έκανε το θέαμα ακόμα πιο ανατριχιαστικό, κι ήταν τόσο απελπιστική η σκέψη ότι θα έμεναν τώρα πια σε αυτό το καταραμένο μέρος, που όλο το μπουλούκι θα πρέπει να διαισθάνθηκε ότι είχαν επισήμως εγκαταλειφθεί”.
