Πολλοί, όταν μιλούν για τα τραύματα της παιδικής ηλικίας, φαντάζονται ότι αυτά αφορούν μόνο συγκλονιστικά, τεράστια, αξέχαστα κακοποιητικά περιστατικά. Αυτά είναι τα ορατά, τα συνειδητοποιημένα τραύματα.
Ερευνητές βρήκαν ότι ένας τυποποιημένος βιοδείκτης μπορούσε να προβλέψει τον κίνδυνο του πρώιμου τοξικού στρες στην γνωστική ανάπτυξη και τη γενική υγεία κάθε μεμονωμένου βρέφους.
Η ζωή δεν είναι αυτή που από παιδιά σχηματίσαμε την εντύπωση πως είναι. Οπότε τι κάνουμε; Κλαίμε ασταμάτητα για αυτό που «χάθηκε» έστω κι αν ποτέ δεν υπήρξε; Για τη ζωή που μας γέλασε;
Για να απαντήσουμε χρειάζεται καταρχάς να δούμε το μεγάλο κάδρο των κοινωνικών θεωρήσεων και αναθεωρήσεων της έννοιας της «παιδικότητας» και συνακόλουθα των μετασχηματισμών στην δομή και τις μορφές της σύγχρονης οικογένειας.
Ο τρόπος με τον οποίο θυμάται και επεξεργάζεται κανείς την παιδική κακοποίηση ή/και παραμέληση έχει μεγαλύτερο αντίκτυπο στη μετέπειτα ψυχική υγεία από ό,τι η ίδια η εμπειρία.
Έχετε ονειρευτεί ποτέ ότι βρίσκεστε ξανά στο σχολείο που πηγαίνατε όταν ήσασταν παιδί; Μήπως είδατε τον εαυτό σας εκεί πίσω με εκείνους τους πραγματικά ξεχωριστούς παιδικούς φίλους; Το ενδιαφέρον είναι ότι μπορεί να υπάρχουν περισσότερες από μία ερμηνείες για τα όνειρα της επιστροφής στο σχολείο.
Η ανάπτυξη του εγκεφάλου δεν πραγματοποιείται ομοιόμορφα σε όλο τον εγκέφαλο, αλλά ακολουθεί μια πρόσφατα προσδιορισμένη αναπτυξιακή ακολουθία, σύμφωνα με μια νέα μελέτη του Πανεπιστημίου Penn Medicine.
Η Ψυχολογία είναι ο Κόσμος μας 
