Το “Soul” υμνεί την χαρά της ύπαρξης και μέσα από τις μελωδίες της τζαζ που το ντύνουν, μας παραπέμπει σε ένα παραβολικό ρητό του Νίτσε: «Το τέλος μιας μελωδίας δεν είναι ο στόχος της· αλλά όπως και να έχει, αν η μελωδία δεν έφτανε στο τέλος της, δεν θα πετύχαινε τον στόχο της».