Το Persona (1966) είναι μία ταινία που προσπαθεί να αντικατοπτρίσει τη φύση του μυαλού, απεικονίζοντας πως η ιδέα του «εαυτού μας» δεν είναι ένα άμεσο προϊόν των εμπειριών μας, αλλά ένα πνευματικό μοντάζ αναμνήσεων, ιδεών, κοινωνικών προσδοκιών, ονείρων, ρόλων και φόβων.
Πολλοί σπουδαίοι επιστήμονες του 20ου αιώνα οι οποίοι άφησαν ιστορία με το έργο τους, πήραν σάρκα και οστά μέσα από διάφορες τηλεοπτικές σειρές και κινηματογραφικές ταινίες και το ευρύ κοινό είχε την ευκαιρία να μάθει καλύτερα τις ζωές τους, προσπαθώντας παράλληλα να κατανοήσει το πως τα διάφορα γεγονότα που έζησαν τους οδήγησαν να γίνουν αυτοί που έγιναν και να καταφέρουν όσα κατάφεραν.
Γεμάτη συμβολισμούς, αλήθεια, αγωνία και πόνο, μια δίκαιη αφήγηση για τη διαχείριση της απώλειας. Μια ψυχοθεραπευτική ταινία. (το κείμενο περιέχει spoilers)
Ο κινηματογράφος διαδραμάτισε έναν πολύ σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της συλλογικής κατανόησης της ψυχικής ασθένειας, αν και οι ταινίες συνήθως διαστρεβλώνουν τις ψυχιατρικές διαταραχές, τους ασθενείς και τους γιατρούς.
Η ιταλική ταινία «Perfetti Sconosciuti» (2016) του Paolo Genovese, στην οποία βασίστηκε η ελληνική «Τέλειοι ξένοι» (2016) σε σκηνοθεσία Θ. Αθερίδη, έχει μότο ότι «Όλοι μας έχουμε 3 ζωές: μια δημόσια , μια προσωπική και μια κρυφή ζωή». Είναι όντως αλήθεια;
Μία έφηβη αυτοκτονεί. 13 κασέτες ήχου καταγράφουν 13 γεγονότα που εμπεριέχουν συναισθήματα και σκέψεις της κοπέλας και συνδέονται με τους 13 θύτες/λόγους. Η σειρά είναι μια καλή αφορμή να αναλογιστούμε όλοι τις συμπεριφορές και τις αντιδράσεις μας προς τις σιωπηλές κραυγές αυτών των νέων ανθρώπων, που υποφέρουν τόσο που πολλές φορές το θεωρούν μάταιο ακόμα και να μοιραστούν τον ψυχικό τους πόνο.