Για πολλά χρόνια έχει επικρατήσει η άποψη ότι η συναισθηματική ανάπτυξη και η ανάπτυξη των μαθησιακών ικανοτήτων αποτελούν δύο διακριτούς στόχους. Πολύ περισσότερο, οι εκπαιδευτικοί τείνουμε πολύ συχνά να θεωρούμε ως πρωτευούσης σημασίας την βελτίωση της ακαδημαϊκής επίδοσης αφήνοντας το συναισθηματικό κόσμο του παιδιού «εκτός σχολείου», στο περιθώριο της εκπαιδευτικής πράξης.