Η απουσία της μητέρας έρχεται να δώσει νόημα και αξία στην παρουσία της, καθώς παρουσία χωρίς απουσία σημαίνει συγχώνευση και απουσία χωρίς παρουσία σημαίνει εγκατάλειψη. Η δημιουργική συνύπαρξη παρουσίας και απουσίας, με μοναδικό ρυθμό και τρόπο για την κάθε δυάδα, έχει τη δυνατότητα να ενισχύσει τόσο τη διαφοροποίηση όσο και τη σύνδεση της μητέρας και του βρέφους.
Μια αμυδρή εικόνα για τα οικογενειακά συστήματα μπορούμε να πάρουμε ως απλοί θεατές στην παραλία, κατά τη διάρκεια των θερινών διακοπών. Πιθανόν να έχουμε συναντήσει μία οικογένεια με ένα παιδί που κάνει περισσότερο θόρυβο από τα άλλα, διαμαρτύρεται, κλαίει, δεν ακολουθεί οδηγίες, επιπλήττεται, με λίγα λόγια, τα κάνει όλα λάθος.
Ο “εγκεφαλικός συγχρονισμός” είναι ένας αντικατοπτρισμός της νευρωνικής δραστηριότητας μεταξύ των εγκεφάλων διαφόρων ατόμων ή ομάδων, ενώ πρόκειται για ένα μοτίβο που έχει επίσης παρατηρηθεί μεταξύ των μουσικών και του κοινού τους.
Τα τελευταία χρόνια, ο όρος εξουθένωση έχει χρησιμοποιηθεί ευρέως, κυρίως για να περιγράψει την επαγγελματική εξουθένωση (burnout), μια σειρά δηλαδή σκέψεων, συναισθημάτων και συμπεριφορών που προκύπτουν έπειτα από μια περίοδο έντονης ενασχόλησης με την εργασία.
Οι περισσότεροι γονείς επιθυμούν τα παιδιά τους να αναπτύξουν αυτοεκτίμηση, να συμπεριφέρονται με διεκδικητικότητα και δυναμισμό και να τα καταφέρνουν πολύ καλά στον ακαδημαϊκό, γνωστικό και κοινωνικό τομέα. Η διαφορά έγκειται στους τρόπους με τους οποίους εκείνοι προσπαθούν να συμβάλλουν σταδιακά στο χτίσιμο της αυτοεκτίμησης του παιδιού, δηλαδή στο να αρέσει στο παιδί ο εαυτός του, και να διαμορφώσει μια θετική αίσθηση της ταυτότητάς του.
Τα ερευνητικά δεδομένα δείχνουν ξεκάθαρα ότι η ενεργή και συνεπής θετική παρουσία του πατέρα κάνει μεγάλη, θετική διαφορά στην ανάπτυξη και την κοινωνικοποίηση των παιδιών.
Πολλοί από εμάς, έχουμε πληγωθεί από συμπεριφορές των γονιών μας ως παιδιά. Αυτή η κατάσταση ενδέχεται να επαναλαμβάνεται ακόμα και στην ενήλικη ζωή. Ως εκ τούτου, εμείς ξεκινάμε έναν αέναο κύκλο κατηγοριών, διαιωνίζοντας έτσι τα αρνητικά μας συναισθήματα κι επιδεινώνοντας τη σχέση μας με την οικογένειά μας.
Η περίοδος της βρεφικής ηλικίας, (χονδρικά μεταξύ 0-3χρ.) και η πρώτη παιδική ηλικία (3-6χρ.), θεωρούνται θεμελιακά σημαντικές, διότι συντελούνται βασικές οργανικές, σωματικές και ψυχολογικές εξελίξεις στο παιδί.
Κάθε ζευγάρι μέσα από την αμοιβαία θέληση, προσπάθεια και επιμονή, μπορεί να δημιουργήσει σταδιακά μια ισότιμη, δημοκρατική σχέση, μέσα από την οποία ικανοποιούνται όσο είναι εφικτό, τόσο οι δικές τους ανάγκες, όσο και οι ανάγκες του παιδιού τους.