Η αυξημένη έκθεση στο φως τη νύχτα αυξάνει τον κίνδυνο εμφάνισης ψυχιατρικών διαταραχών, όπως άγχος, διπολική διαταραχή και σοβαρότητα PTSD, καθώς και αυτοτραυματισμών σε αντίθεση με την έκθεση στο φως της ημέρας.
Σε μια εποχή όπου αναρωτιόμαστε για τις αξίες της κοινωνίας μας και τα θεμέλια της, σε μια εποχή αβεβαιότητας και απομόνωσης, σε μια εποχή όπου καλούμαστε να βρούμε την ψευδαίσθηση της ευτυχίας στο έχειν και στην εικόνα, ψάχνουμε να βρούμε απαντήσεις.
Το συναίσθημα της αδυναμίας μας κλιμακώνεται μπροστά στο μέγεθος των καταστροφών, αλλά και στις ελλείψεις του επιτελικού κράτους και των δομών κοινωνικής προστασίας και πρόνοιας που κλείνουν την πόρτα διαρκώς στις κρίσεις και τις ανάγκες των πολιτών τους. Πώς αντέχεται αυτή η δυστοπία;
Δικαιολογημένη τιμωρία ή επίθεση κατά της ελευθερίας της έκφρασης; Φιγούρες όπως η J.K Rowling έχουν υποστεί το βάρος της κουλτούρας ακύρωσης (#cancelculture) στο Twitter από χιλιάδες ανθρώπους. Όμως, σε τι συνίσταται αυτό το φαινόμενο και τι το ενισχύει;
Την τελευταία δεκαπενταετία η κοινωνική πραγματικότητα είναι πηγή τραυμάτων. Φοβόμαστε και τρέφουμε τα τραύματα μας με τον ίδιο τον φόβο και το άγχος μας. Γίναμε τραυματοφιλικοί. Όταν αγχωνόμαστε χάνεται κάθε προοπτική. Με τον φόβο καθηλωνόμαστε και με το άγχος χάνεται ο χωρόχρονος.
Υπάρχει μια εμμονή της ελληνικής οικογένειας, που επιθυμεί διακαώς το παιδί να είναι τόσο ταυτισμένο με την νοοτροπία της οικογένειας και τις αξίες που την διέπουν, ώστε να μοιάζει ένα αντίγραφο με την πατρική του οικογένεια.
Η σπουδαιότητά των κοινωνικών επαφών επιβεβαιώνεται με όρους οργανικούς, μέσω της διαπίστωσης ότι η απουσία τους αφήνει στον εγκέφαλο το ίδιο αποτύπωμα με αυτό του υποσιτισμού.
Ποια είναι τα νήματα που διασυνδέουν τις δύο γενιές που βρίσκονται στις άκρες κάθε τρέχουσας γενεαλογίας, δηλαδή τους ανήλικους εφήβους με τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας; Μία πολύ ενδιαφέρουσα ελληνική μελέτη αποκαλύπτει τις συνδέσεις.
Η Ψυχολογία είναι ο Κόσμος μας 
