Όσα έχουμε ζήσει έχουν αποτυπωθεί πάνω στο σώμα μας. Χαρές, λύπες, καυγάδες, έρωτες, χωρισμοί, θάνατοι…Έχουν αφήσει ένα αποτύπωμα πάνω μας, μέσα μας. Οι μνήμες που υπάρχουν αποθηκευμένες, οι εμπειρίες μας, όλα κατοικούν στο σώμα μας.
Η θεραπευόμενή μου βρισκόταν σε κατάσταση συνεχούς ετοιμότητας να αντιμετωπίσει κάποια «απειλή» και που στο τέλος ένιωθε ότι δεν την αντιμετώπιζε με επιτυχία, διαρκώς ένιωθε ηττημένη.
Χαρτογραφώντας τον εαυτό μας στη θεραπευτική διαδικασία. Ανακαλύπτοντας την μοναδικότητα μας μέσα από τον «παράδοξο» δρόμο της αποδοχής- A line is a dot that went for a walk (Paul Klee).
Αφιερωμένο στις μαμάδες που τρέχουν να τα προλάβουν όλα δίχως να δίνουν χρόνο για τον εαυτό τους, που χάνονται στις συμπληγάδες της καθημερινότητας, με την ευχή να τολμήσουν να ζητήσουν κάτι για αυτές.
Το πασχαλινό τραπέζι παρέχει μια μοναδική ευκαιρία για το ξετύλιγμα οικογενειακών ιστοριών και αναμνήσεων – μια σημαντική αναδρομή που συνδέει τελικά παρελθόν, παρόν και μέλλον. Με αφορμή μια συζήτηση, άρχισα να αναλογίζομαι τη δυναμική που αποκτούν οι οικογενειακοί και κοινωνικοί μύθοι στη ζωή του καθενός μας ξεχωριστά.
Οι περισσότεροι από εμάς γεννιόμαστε σε μια οικογένεια με δυο γονείς που κουβαλάνε τη δική τους ιστορία, τα δικά τους τραύματα, τις δικές τους αντιλήψεις και συμπεριφορές. Τι γίνεται λοιπόν όταν αρκετοί γονείς δεν ξέρουν σωστούς κι αποτελεσματικούς τρόπους να εκφράσουν την αγάπη τους στα παιδιά τους;
Εάν μπορέσουμε να παλέψουμε με τις φλόγες που καίνε μέσα μας εξαιτίας αυτού του συναισθήματος, αυτό που πιθανότατα θα ανακαλύψουμε είναι μια σειρά συναισθημάτων που τον συντροφεύουν μεταξύ των οποίων η θλίψη, η απογοήτευση, η ταπείνωση και ο φόβος.
Η Ψυχολογία είναι ο Κόσμος μας 
