Ο Ιούλιος, ο έβδομος μήνας του έτους, έφερε το κλείσιμο της φετινής ψυχοθεραπευτικής πορείας που θα μας οδηγήσει στην ανάπαυλα του θέρους, στον αναστοχασμό, αλλά και στην καθ’ όλα αναγκαία επεξεργασία, πριν από τη φθινοπωρινή συνέχεια του ταξιδιού στα αθέατα αλλά και ζωογόνα βάθη της ψυχής.
Όλοι κάνουμε λάθη. Αλλά πολλές φορές, είναι τα λάθη που μας βοηθούν να αναπτυχθούμε περισσότερο, τόσο προσωπικά όσο και επαγγελματικά. Τρεις θεραπευτές μοιράζονται τις ιστορίες τους σχετικά με τις διδακτικές εμπειρίες που τους βοήθησαν να γίνουν οι ικανοί θεραπευτές που είναι σήμερα.
Η πορεία του Εγώ, και του εσύ, η πορεία μίας θεραπευτικής σχέσης μέσα από το πρίσμα της μάνας, της κόρης, της φαλλοκρατικής οικογένειας, στα χρονικά πλαίσια μίας εφηβείας σε μία κοινωνική συνθήκη μετακίνησης, μετανάστευσης, πολλαπλών ”ανήκειν”.
Έρχονται κάποιες φορές που νιώθουμε ότι όλα χάνονται. Ότι όλη η ζωή μας, όπως την έχουμε ζήσει, μοιάζει να μην είναι δική μας. Είναι οι στιγμές που είναι εύκολο να ρίξουμε την ευθύνη στους άλλους (οικείους και μη), στην ιστορία μας, στη μοίρα ή στην ίδια τη ζωή που μας “παίζει παιχνίδια”.
Είναι στη φύση μας να καταστρέφουμε αυτό που δεν μπορούμε να αποκτήσουμε, να απορρίπτουμε αυτό που δεν καταλαβαίνουμε και να κακολογούμε αυτό που φθονούμε, έλεγε ο Μπαλζακ.
Η αλλαγή στη θεραπεία είναι αμφίδρομη. Βοηθώντας τους θεραπευόμενους να αντιμετωπίσουν τα προβλήματά τους, είναι σύνηθες για το θεραπευτή να βιώνει τις δικές του στιγμές ανακάλυψης. Ορισμένες από αυτές μπορεί να είναι επώδυνες, άλλες απελευθερωτικές, ενώ συχνά μπορεί να είναι και τα δύο.
Πόσο σημαντικό είναι να γνωρίζει κανείς σε βάθος την οικογενειακή του ιστορία και να συνειδητοποιεί τα μοτίβα των σχέσεων μέσα στα οποία μεγάλωσε και τα οποία καθορίσανε την προσωπικότητά του.
Αυτό που φαίνεται σαν αγεφύρωτη ρήξη ανάμεσα σε μάνα και κόρη, ιδωμένο από μια άλλη σκοπιά, μεταμορφώνεται σε μια ισχυρή συμμαχία που στόχο έχει βαθιές ανατροπές και κατάργηση ιδρυτικών συμβολαίων που υπογράφηκαν σε προηγούμενες γενιές.
Η Ψυχολογία είναι ο Κόσμος μας 
