Μια σχετικά νέα μέθοδος φαινομενολογικά φιλοσοφική παρά καθαρόαιμη ψυχοθεραπευτική είναι η συστημική αναπαράσταση. Η μέθοδος αυτή θεμελιώθηκε από τον Γερμανό ψυχοθεραπευτή Βert Hellinger στις αρχές της δεκαετίας του ’80.
Πριν από είκοσι χρόνια. . . Ήταν η πρώτη μου σχέση. . . Ο πρώτος μου σύντροφος. . . Ήμουν 17. . . Ήταν 19. . . Ήμασταν τρελοί ο ένας για τον άλλο. . . Χωρίσαμε γιατί. . . Έχει περάσει τόσος πολύς καιρός. . . Βρίσκω τον εαυτό μου να τη σκέφτεται. . . Συνεχίζει να εμφανίζεται στα όνειρά μου. . . Έχω ευτυχισμένο γάμο. . . Έχω ευτυχισμένο γάμο, ΑΛΛΑ. . . Δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ. . . Πρόσφατα επανασυνδεθήκαμε. . . Ξέρω ότι πρέπει να προχωρήσω με τη ζωή μου. . . Παρακαλώ βοηθήστε με . . . Τι πρέπει να κάνω
Στο δυτικό πολιτισμό, το να ερωτεύεται κανείς θεωρείται ένα χαρούμενο και ευτυχές γεγονός: δύο άνθρωποι βρίσκουν ο ένας τον άλλον, η ιστορία τελειώνει, η αυλαία πέφτει, βγαίνουν οι τίτλοι τέλους.
Οι άνθρωποι είναι πλασμένοι με έντονο το αίσθημα του ανήκειν, αίσθημα που συνειδητοποιούν περισσότερο μετά από μακρές περιόδους απομόνωσης και μοναξιάς.
Στην κωμωδία του Ουίλιαμ Σαίξπηρ «Ο Έμπορος της Βενετίας», η Πόρσια, ηρωίδα της παράστασης τραγουδά: «Πες μου, από πού προέρχεται η ερωτική επιθυμία… από την καρδιά ή το κεφάλι…;»
Οι ψυχολόγοι του Στάνφορντ διαπίστωσαν ότι οι άνθρωποι βιώνουν τις συνέπειες του χωρισμού σαν ένα «βαρύ φορτίο», όταν έχουν την τάση να νιώθουν ότι η απόρριψη από το σύντροφο συνδέεται με τη σταθερή προσωπικότητα τους και τους κάνει να αμφισβητούν τον αληθινό εαυτό τους.
Με το τέλος της χρονιάς, οι άνθρωποι συνήθως κάνουν τον προσωπικό τους απολογισμό για να μετρήσουν επιτυχίες και αποτυχίες σε επαγγελματικό και προσωπικό τομέα.