Εκτός από τις προφανείς μορφές της κακοποίησης των παιδιών, υπάρχουν κάποιες πιο βαθιές και λεπτές μορφές κακοποίησης που βρίσκονται στο επίκεντρο της κατάθλιψης και των αισθημάτων ανεπάρκειας: όταν λένε στα έφηβα αγόρια να “μεγαλώσουν” και ότι οι άνδρες δεν κλαίνε και στα κορίτσια ότι πρέπει να φαίνονται και να ενεργούν με έναν ορισμένο τρόπο, σαν “κυρίες”.
Γνωρίζουμε πολλά για τις σχέσεις μεταξύ της υγείας, της συμπεριφοράς και τις διαθέσεις μιας εγκύου μητέρας και τη γνωστική και ψυχολογική ανάπτυξη του μωρού της, μόλις αυτό γεννηθεί.
Παρά το γεγονός ότι ο πατέρας εμπλέκεται πλέον πιο ενεργά στην ανατροφή του παιδιού, δεν έχει δοθεί επαρκής προσοχή στο ρόλο του πατέρα στην ανάπτυξη του παιδιού και ιδιαίτερα στην επίδραση που έχει στο συναισθηματικό του κόσμο.
Η εφηβεία είναι περίοδος μεγάλων και σημαντικών βιοσωματικών αλλαγών. Όλα τα οργανικά συστήματα του παιδιού-εφήβου, το νευρικό, το κυκλοφορικό, το αναπνευστικό, το πεπτικό και το γεννητικό, υφίστανται ουσιώδεις μεταβολές.
Η ανία περιγράφεται είτε ως μια δυσάρεστη, μεταβατική θυμική κατάσταση είτε ως εμπειρία κατά την οποία το άτομο νιώθει μια έντονη έλλειψη ενδιαφέροντος και δυσκολεύεται να συγκεντρωθεί σε κάποια δραστηριότητα (Fisher, 1993).
Το παραμύθι, πέρα από τον ψυχαγωγικό και τον παιδαγωγικό ρόλο που έχει για το παιδί, «μιλάει» με έναν ξεχωριστό τρόπο στην ψυχή του. Παρόλο που στην εποχή μας η δύναμη της εικόνας είναι αναμφισβήτητη και το παιδί από πολύ νωρίς εκτίθεται και εξοικειώνεται με την εικόνα και την οθόνη, το παραμύθι ακόμα γοητεύει το παιδί.