Τις στιγμές που είμαστε αληθινά παρόντες με τον άλλο και αυτό είναι αμοιβαίο, είναι μαγικές, όλα τα υπόλοιπα φαντάζουνε απλώς σαν ένα θολό φόντο. Μοιάζει λίγο με την πρώτη φορά που ερωτευόμαστε αμοιβαία: η επικοινωνία μοιάζει με χορός, υπάρχει συγχρονισμός, υπάρχει σύνδεση και ένωση.
Όταν νοιαζόμαστε για κάποιον, το πιο πολύτιμο δώρο που μπορούμε να του προσφέρουμε είναι η παρουσία μας. Πώς μπορούμε να αγαπάμε αν δεν είμαστε παρόντες;
~Thich Nhat Hanh
Το μόνο χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί από το να μη μας ακούνε, είναι να υποκρίνονται ότι μας ακούνε.
Είναι το να σιγομουρμουρίζουν ή να μας γνέφουν πως συμφωνούν με όσα λέμε όταν ουσιαστικά έχουν το μυαλό τους εντελώς αλλού.
Θυμάμαι πολύ έντονα ένα δείπνο με φίλους περίπου τέσσερα χρόνια πριν. Μόλις είχα επιστρέψει Αγγλία από τη Νέα Ζηλανδία. Οδηγώντας προς το σπίτι των φίλων μου, φανταζόμουν πώς θα ήταν η συνάντησή μας…
Πολλά γέλια. Πάντα γινότανε χαμός κάθε φορά που βρισκόμασταν όλοι μαζί.
Πολλές αγκαλιές. Είχα να τους δω έναν ολόκληρο χρόνο στο κάτω κάτω!
Πολλή κουβέντα. Είχα να τους διηγηθώ την φοβερή μου περιπέτεια.
Τι από όλα αυτά συνέβη; Κατά κάποιον τρόπο όλα, αλλά όχι όπως το φανταζόμουνα.
Κάτι δεν μου πήγαινε καλά, χωρίς να μπορώ να το προσδιορίσω.
Οι φίλοι μου παρέμεναν τα γνωστά αλάνια που ήταν πάντα.
Μολονότι ανακάλυψα πολλά για μένα ενώ ταξίδευα, εγώ παρέμενα ο ίδιος.
Τι ήταν αυτό που είχε αλλάξει;
Και ξαφνικά κατάλαβα.
Τα κινητά.
Διαβάστε σχετικά: Το ενδιαφέρον μας για τα κινητά τηλέφωνα μεταμορφώνει τις σχέσεις μας
Ολόκληρο το βράδυ βγάλαμε ατελείωτες selfie, video, ανεβάσαμε stories, απαντήσαμε σε κλήσεις και μηνύματα και τσεκάραμε τα κινητά μας συνεχώς για νέες αναρτήσεις.
Ξανά και ξανά και ξανά.
Οι ειδοποιήσεις συνεχώς μας διέκοπταν, τα πρόσωπά μας φωτισμένα από τις οθόνες των κινητών και τα χέρια κολλημένα στις συσκευές μας. Η ειρωνεία είναι ότι αναρτήσαμε αμέσως σε Facebook και Instagram το πόσο καλά περνούσαμε παρέα.
Αρχικά θύμωσα με τους φίλους μου. Σύντομα όμως συνειδητοποίησα πως ήμουνα κι εγώ το ίδιο ένοχος.
Πώς θα ήταν άραγε μια βραδιά με πλήρη παρουσία και απόλυτη προσοχή χωρίς την ενόχληση από την τεχνολογία και τα social media;
Όσο ταξίδευα, απόλαυσα κουβέντες γύρω από την φωτιά στα camping και συζητήσεις κάτω από τον έναστρο ουρανό, οπότε αυτό το βράδυ εκείνο μου φάνηκε σαν μια απότομη προσγείωση στην πραγματικότητα. Οι περισσότεροι δυσκολευόμαστε να απενεργοποιήσουμε το κινητό μας.
Ας κάτσουμε να το σκεφτούμε λίγο: ποιό είναι το μήνυμα που στέλνουμε στους συνομιλητές μας κάθε φορά που τσεκάρουμε το κινητό μας;
Εκείνη τη βραδιά, έδωσα την υπόσχεση στον εαυτό μου να βελτιωθώ σε αυτό τον τομέα, να είμαι όσο γίνεται περισσότερο παρών με τους φίλους και την οικογένεια, αλλά και με οποιονδήποτε έχω απέναντί μου εκείνη τη στιγμή.
Δεν εξήγησα στους φίλους μου το πώς αισθάνθηκα εκείνη τη βραδιά: σα να μην με άκουσαν, σα να μην είχα αξία.
Σήμερα, αν και είμαι πολύ μακριά από την τελειότητα, έχω βελτιωθεί κατά πολύ.
Η τεχνολογία σίγουρα αποτελεί ένα εμπόδιο στην παρουσία μας, αλλά δεν είναι το μοναδικό.
Το πραγματικό πρόβλημα βρίσκεται στο ίδιο το μυαλό μας.
Το μυαλό μας είναι σαν ένα ξυπνητήρι που μιλάει και που μας αποσπάει συνεχώς.
Για παράδειγμα, μπορεί να κάθομαι τετ- α – τετ με κάποιον, λίγα μόλις εκατοστά απόσταση αλλά να βρίσκομαι κυριολεκτικά σε άλλον πλανήτη.
Αντί να ακούμε αυτόν που έχουμε απέναντί μας, ακούμε μοναχά τις σκέψεις μας.
Μήπως ξέχασα το μάτι της κουζίνας αναμμένο;
Εύχομαι να μη βρωμάει η αναπνοή μου.
Γιατί άραγε γελάει αυτός ο άγνωστος σε εκείνη τη γωνία; Βλέπει μήπως κάτι αστείο πάνω μου;
Ή οτιδήποτε άλλο. Οτιδήποτε όμως. Οποιαδήποτε σκέψη μπορεί να ξεπηδήσει ξαφνικά οποιαδήποτε στιγμή, στρέφοντας την προσοχή μου μακριά από το πρόσωπο που έχω απέναντί μου.
Ευτυχώς για εμένα, οι άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονται πάντοτε το πότε δεν είμαι απόλυτα παρών, αφού έχω εξασκηθεί στο να προσποιούμαι πως ακούω, δίνοντας πολύ πειστικές αποκρίσεις όπως “μμμ” ή “βεβαίως”. Όταν πάλι γίνεται αντιληπτό πως δεν είμαι αληθινά παρών, αισθάνομαι άσχημα αλλά συγχωρώ τον εαυτό μου για αυτή την αδυναμία μου κι επιστρέφω στη συζήτηση.
Από την άλλη, κάθε φορά που κάποιος με ακούει με όλο του το είναι, αισθάνομαι απόλυτα βέβαιος για αυτό.
Είναι δύσκολο να διατυπώσω το γιατί, απλώς το ξέρω.
Τις στιγμές που είμαστε αληθινά παρόντες με τον άλλο και αυτό είναι αμοιβαίο, είναι μαγικές, όλα τα υπόλοιπα φαντάζουνε απλώς σαν ένα θολό φόντο. Μοιάζει λίγο με την πρώτη φορά που ερωτευόμαστε αμοιβαία: η επικοινωνία μοιάζει με χορός, υπάρχει συγχρονισμός, υπάρχει σύνδεση και ένωση.
Για εμένα, όταν μιλάμε για παρουσία, εννοούμε ένωση.
Παρακάτω παραθέτω κάποιους από τους αγαπημένους μου τρόπους για να καλλιεργώ την παρουσία και τη σύνδεση:
Διαβάστε σχετικά: Γονείς, πετάξτε το κινητό σας όταν αλληλεπιδράτε με τα παιδιά σας
Βλεμματική επαφή
Τα μάτια είναι πραγματικά τα παράθυρα της ψυχής. Με το να κοιτάζουμε στα μάτια τον συνομιλητή μας, του δίνουμε να καταλάβει πως τον ακούμε πραγματικά.
Ακούμε για να κατανοήσουμε αντί για να απαντήσουμε
Παλιά, όση ώρα άκουγα τον Άλλο, οργάνωνα την απάντησή μου. Το να στρέφω όμως την προσοχή μου στα λόγια του συνομιλητή μου αλλά και στον τρόπο που εκφράζεται, με βοηθάει να συνδεθώ μαζί του.
Περιορίζοντας τους αντιπερισπασμούς
Κλείστε επιτέλους κινητά και τάμπλετ. Ο κόσμος μπορεί να περιμένει.
Θυμηθείτε τις παλιές καλές μέρες που χρησιμοποιούσαμε σταθερά τηλέφωνα; Όταν δεν ήμασταν στο σπίτι, μας άφηναν ηχητικό μήνυμα και περίμεναν υπομονετικά για μια απάντηση. Τι ευλογία! Σήμερα είμαστε μονίμως διαθέσιμοι σε κινητό, Facebook, Messenger, Instagram, Snapchat και email… Για αυτό και η λειτουργία πτήσης έχει γίνει ο καλύτερός μου φίλος. Κάθε φορά που θέλω να είμαι πραγματικά παρών, βάζω το τηλέφωνο σε λειτουργία πτήσης.
Εκφράσεις του προσώπου
Όταν ακούω κάποιον, μου κινητοποιείται η ενσυναίσθηση. Φυσικά οι εκφράσεις του προσώπου μου αντανακλούν αυτή την ποιότητα, επικοινωνώντας ότι κατανοώ το πώς αισθάνεται ο συνομιλητής μου. Όλοι έχουμε αυτή τη βαθιά λαχτάρα να ακουστούμε και να μας συμπονέσουν.
Σε λίγες εβδομάδες από τώρα, θα πετάω πάλι πίσω για Αγγλία να δω την οικογένειά μου. Στην πραγματικότητα, αυτά θα είναι τα πρώτα Χριστούγεννα μετά από έξι χρόνια που θα βρεθούμε όλοι μαζί – οι γονείς μου, η μεγαλύτερη αδελφή μου, ο μικρότερος αδελφός μου κι εγώ.
Ένα κομμάτι μου είναι λυπημένο γιατί γνωρίζω πως παντού θα υπάρχουν οικογένειες που θα κάθονται παρέα, χωρίς όμως να είναι πραγματικά μαζί.
Θα τους αποσπάνε την προσοχή τα κινητά, το μυαλό που τρέχει ασταμάτητα ή τα δώρα που έλαβαν.
Δε χρειάζεται να το υποστούμε όμως όλο αυτό. Μπορούμε να παίξουμε επιτραπέζια παρέα και να κάνουμε όμορφες συζητήσεις, με παρουσία και σύνδεση.
Η αλήθεια είναι πως δε χρειάζεται να περιμένουμε τις γιορτές για να συναντηθούμε αληθινά. Κάθε στιγμή, κάθε συζήτηση προσφέρει μια ευκαιρία να είμαστε παρόντες μαζί με τον Άλλο. Οι χριστουγεννιάτικες γιορτές, όμως, είναι πραγματικά μεγάλες ευκαιρίες για σύνδεση από καρδιάς.
Το να βρισκόμαστε με όσους αγαπάμε και να είμαστε ολοκληρωτικά παρόντες, συναισθηματικά και πνευματικά, αξίζει περισσότερο από οποιοδήποτε δώρο που μπορούμε να λάβουμε και να προσφέρουμε φέτος τις γιορτές. Τα Χριστούγεννα αυτά, αντί για δώρα, προσφέρετε την ειλικρινή και απόλυτη παρουσία σας.
Πηγή: tinybuddha.com
Συγγραφέας: Will Aylward
Μετάφραση: Μαρία Μαγγανάρη, Ψυχοθεραπεύτρια
