Δυστυχώς στον πολιτισμό μας υπάρχει ακόμα μια σοβαρή και βαθιά αμφιταλάντευση σχετικά με την σεξουαλικότητα. Από τη μία υπάρχουν ρεύματα σεξουαλικής ελευθερίας και συμπερίληψης και από την άλλη διακυβεύματα που προωθούν τις αμβλώσεις, την αποχή από το σεξ και την αστυνόμευση της σεξουαλικότητας.
Πρόσφατα παρακολούθησα μια διαδικτυακή συνάντηση για ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα, ένας άντρας γύρω στα 30 που προσδιοριζόταν ως polyamorous αναφερόταν στις εμπειρίες του να αποδεχτούν τη σεξουαλικότητά του οι θεραπευτές του και άνθρωποι του περιβάλλοντος του.
Προβληματίστηκα με την απόγνωση του ανθρώπου αυτού να βρει την κατανόηση που αρμόζει στη σεξουλικότητά του και σκέφτηκα ότι αν απλώς είχε πολλαπλές σεξουαλικές σχέσεις που θα ήταν κρυφές ή δε θα μιλιόντουσαν μέσα στη σχέση ή στις σχέσεις του, θα ήταν μια αποδεκτή στάση και συμπεριφορά.
Το σεξ είναι γύρω μας, παντού, σε υπονοούμενα και σε μη υπονοούμενα, στις διαφημίσεις, στα σίριαλ, στις ειδήσεις, στον πόλεμο που αναφέρονται βιασμοί ζωντανών και νεκρών σωμάτων. Το σεξ προκαλεί από αισθησιασμό μέχρι αποτροπιασμό αλλά συνεχίζουμε να μη μιλάμε για αυτό.
Στα ζευγάρια και στους θεραπευόμενους που βλέπουμε τους ρωτάμε και τους ενισχύουμε να μιλάνε για το σεξ αλλά πόσο εύκολο είναι να μιλήσουν για ένα θέμα που είναι τόσης ζωτικής σημασίας και δε μιλιέται εύκολα σε οποιαδήποτε κοινωνική συνθήκη; Πόσο αποδεκτό είναι να μιλιέται το σεξ στα σχολεία, πόσα εργαστήρια γίνονται για τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, πέραν του κομματιού της αναπαραγωγικής διαδικασίας.
Πόσο συχνά οι γονείς μιλάνε για το σεξ στα παιδιά τους και πόσο συχνά μιλάνε και μεταξύ τους για το σεξ; Τι είχαν ακούσει οι ίδιοι από τους γονείς τους, από τους εκπαιδευτικούς τους, πώς έμαθαν οι ίδιοι για το σεξ; Μήπως αυτός ο κύκλος σιωπής πρέπει να σπάσει;
Το σεξ μέσα από τα χρόνια έχει συνδεθεί με κάτι σκοτεινό, κλειστό, ενοχικό και σχεδόν μοχθηρό και μιαρό, που αν ανοίξει, θα είναι ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό. Μήπως όμως αυτή η ίδια η κλειστότητα και ότι δε μιλάμε για αυτό αναπαράγει και συντηρεί όλη αυτή τη συμφωνημένη συνθήκη;
Γίνεται μεγάλος λόγος για το συναινετικό σεξ, αλλά αναρωτιέμαι πώς θα γίνει ένας διάλογος για το σεξ όταν δε μιλάμε για το σεξ με το σεβασμό και τη φροντίδα που του πρέπει και του αρμόζει χωρίς ντροπή, ενοχή και δισταγμό; ο διάλογος για το σεξ είναι απλά ένα όχι ή ένα ναι;
Διαβάστε σχετικά: Η σεξουαλική οικειότητα είναι το φυσικό φάρμακο της αϋπνίας
Η συναίνεση χρειάζεται σε πολλά κομμάτια μέσα στο ερωτικό παιχνίδι. Οι δεξιότητες για την ερωτική επικοινωνία στο σεξ είναι σπουδαίες και είναι πολύ σημαντικό να επικοινωνηθεί η συναίνεση σε όλη τη διάρκεια του ερωτικού παιχνιδιού, αλλά και η απόλαυση, η επικοινωνία τι μου αρέσει και τι όχι, πόσο γρήγορα/αργά/ μαλακά/ βίαια θέλω κάτι.
Έρευνα στην Αυστραλία κατέδειξε ότι το 90%των γυναικών και των αντρών περιμένουν ο/η σύντροφος να είναι μονογαμικός/η και παρόλο αυτά το 35% εξ αυτών δεν το έχει συζητήσει ποτέ αυτό με το/τη σύντροφο.
Γυναίκες που έρχονται στο γραφείο μου δεν επικοινωνούν τι τους αρέσει στο σεξ για να μη δυσαρεστηθεί ο σύντροφος ή να μη φανούν ότι δεν είναι ευχαριστημένες από την απόδοσή του. Άντρες φοβούνται να μιλήσουν για τι τους ευχαριστεί ή να ζητήσουν περισσότερο σεξ ή πιο άγριο σεξ από το εμπλεκόμενο μέλος κι όταν τελικά το κάνουν έχει χαθεί η ερωτική επιθυμία.
Ενοχές, φόβοι, κλειστότητα, ταμπού, πεποιθήσεις θρησκευτικές, κοινωνικές κατακεραυνώνουν την ανάλαφρη χαλαρότητα και παιχνιδιάρικη διάθεση του σεξ, δημιουργούν μεγαλύτερες φοβίες και επιφυλάξεις και ο κύκλος της κλειστότητας συνεχίζεται. Όταν δεν ανοίγουμε τα πράγματα αυτά γιγαντώνονται, αποκτούν πολύπλοκες διαστάσεις, ανοίγουν κι άλλες πόρτες στις δαιδαλώδεις συνάψεις τους εγκεφάλου μας και δυσκολεύει ακόμα περισσότερο η επικοινωνία και το άνοιγμα μέσα στη σχέση. Πόσο επιτρέπει η κοινωνία μας να μιλάμε για θέματα σεξουαλικότητας, πόση συζήτηση αντέχουν οι κοινωνικές κατασκευές, πόση αποδόμηση είναι ανεκτή; Εμείς τι μέρος ευθύνης έχουμε στο να συντηρείται μια τέτοια συνθήκη;
Σε ακόμα πιο σύνθετα θέματα διαχείρισης σεξουαλικότητας όπως πρακτικές πολυγαμίας, ανταλλαγής συντρόφων, σαδομαζοχιστικές, πανσεξουαλικές, queer, ασεξουαλικές εμπειρίες ακούγονται ως τουλάχιστον νοσηρά διαφορετικές, περίεργες, αλλιώτικες και “μακριά από εμάς” συνθήκες. Η κλειστότητα που έχουμε και η αποφυγή να ενημερωνόμαστε, να ακούμε τη διαφορετικότητα του άλλου και να την αντέχουμε τελικά αναδεικνύει και ενισχύει τακτικές ρατσισμού, ρητορικές μίσους, βίας και αποφυγή συμπερίληψης της διαφορετικότητας.
Δυστυχώς στον πολιτισμό μας υπάρχει ακόμα μια σοβαρή και βαθιά αμφιταλάντευση σχετικά με την σεξουαλικότητα. Από τη μία υπάρχουν ρεύματα σεξουαλικής ελευθερίας και συμπερίληψης και από την άλλη διακυβεύματα που προωθούν τις αμβλώσεις, την αποχή από το σεξ και την αστυνόμευση της σεξουαλικότητας.
Το μοντέλο της συντηρητικής παράδοσης που δυσπιστεί απέναντι στην απόλαυση και θεωρεί μιαρό οτιδήποτε παρεκκλίνει από το μοντέλο της μονογαμικής, ετεροκανονικής, συζυγικής και αναπαραγωγικής σεξουαλικότητας κυριαρχεί και ευνοεί και συντηρεί οτιδήποτε θα το διατηρήσει σε αυτή τη μορφή. Ας έχουμε κατά νου όλες αυτές τις αντικρουόμενες αντιλήψεις, πεποιθήσεις και ίσως αρχίσουμε να μιλάμε για το σεξ παρότι τελικά το βλέπουμε παντού είναι δίπλα μας αλλά δεν ¨επιτρέπεται” να το προσεγγίσουμε, να το μιλήσουμε και τελικά να το απολαύσουμε και να το χαρούμε.
Πηγές:
- Ερωτική νοημοσύνη, Esther Perel
- Enabling conversations about sex and sexuality, Mary Health
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
