Κάθε σχέση αποτελεί δοκιμασία, μια ευκαιρία να ανακαλύψουμε νέα κομμάτια του εαυτού μας στην προσπάθεια να ισορροπήσουμε τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας σε σχέση με κάποιον άλλον.
Η δέσμευση και η κοινή προσπάθεια αποτελούν προϋπόθεση ώστε να χτιστεί ένας κοινός χώρος, μια κοινή γλώσσα, μέσω της οποίας το ζευγάρι επικοινωνεί και συνυπάρχει. Είναι μια διαδικασία αναγκαία, συνυφασμένη με κόπο αλλά και απολαβές.
Ωστόσο, δεν οδηγεί πάντα στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Όταν η προσδοκία ενός κοινού τόπου καθίσταται περισσότερο επώδυνη παρά ανταποδοτική, ανομολόγητοι φόβοι και πρώιμες αγωνίες αναδύονται, καθιστώντας ακόμη πιο δύσκολη την απομάκρυνση από τον άλλον. Τίθεται τότε το ερώτημα, ποια είναι η κατάλληλη στιγμή για να αποχωρίσει κανείς, να εγκαταλείψει την προσπάθεια, καθώς το να παλεύει για τη διατήρηση της σχέσης, συνιστά περισσότερο φθορά και απώλεια παρά προοπτική και δημιουργία.
- Όταν είμαστε διατεθειμένοι να αντέξουμε, να επιτρέψουμε και να δικαιολογήσουμε αλλεπάλληλες διαφωνίες, συγκρούσεις, διαψεύσεις και απογοητεύσεις στο όνομα του να είμαστε ή να παραμείνουμε μαζί με κάποιον άλλον.
- Όταν συνεχίζουμε να εθελοτυφλούμε ως προς το πόσο ικανοποιημένοι είμαστε σε μια σχέση, υπομένοντας την απουσία επικοινωνίας, σύγκλισης στα θέλω και στις επιθυμίες μας, καθώς η ιδέα του «μαζί με κάποιον» είναι πιο ισχυρή από αυτό που ζούμε στην πράξη.
- Όταν αγνοούμε ή φιμώνουμε τις ανάγκες και τα συναισθήματά μας προκειμένου να μην εκτεθούμε στο φόβο του άγνωστου, του διαφορετικού.
- Όταν επιτρέπουμε η πρόσκαιρη ανακούφιση, η πλασματική «ασφάλεια» του κάποιου/όποιου άλλου, να μετατραπεί σε επιλογή διαρκείας, θυσιάζοντας την προοπτική μιας καλύτερης σχέσης προκειμένου να καλύψουμε πρόσκαιρα ανασφάλειες, δισταγμούς, αγωνίες, μέσα από την ψευδαίσθηση της συνύπαρξης με κάποιον άλλον.
Οι παραπάνω διαπιστώσεις είναι δύσκολες, και συχνά επώδυνες. Ωστόσο, είναι ακόμη πιο δύσκολο να τις αγνοούμε, θεωρώντας ότι έτσι αποφεύγουμε την υποχρέωση να πάρουμε θέση. Αφήνοντάς τες μετέωρες, μεταθέτουμε διαρκώς τη διαχείρισή τους σε ένα «μετά» που σπρώχνουμε όλο και πιο μακριά, όσο περισσότερο πλησιάζει.
Αποφεύγοντας ωστόσο να δώσουμε απαντήσεις, καταλήγουμε στην ουσία να αποφεύγουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, τη ζωή και τις επιλογές μας, το μερίδιό μας στη χαρά. Η ευτυχία μπορεί να μην είναι δεδομένη. Η προσπάθεια για την κατάκτησή της όμως οφείλει να είναι.
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
