Πώς οι γυναίκες που δεν βίωσαν αγάπη και υποστήριξη από τη μητέρα τους ως παιδιά μπορούν να αλλάξουν παλιά μοτίβα συμπεριφοράς, να ξεκινήσουν την πορεία προς την ανάρρωση και να προχωρήσουν μπροστά.
Ενώ είναι αλήθεια ότι πολλές κόρες που δεν έλαβαν αγάπη από τη μητέρα τους αναγνωρίζουν ότι η συμπεριφορά της δεν είναι σωστή, λίγες καταφέρνουν να κάνουν κάτι γι’ αυτό ακόμα και δεκαετίες μετά την ενηλικίωσή τους. Με βάση τη δική μου εμπειρική έρευνα, οι περισσότερες κόρες έχουν ήδη φτάσει στην ηλικία των 40 και 50, ή είναι ακόμα μεγαλύτερες, όταν τελικά σταματούν να αμφισβητούν τον εαυτό τους και αναλαμβάνουν δράση.
Γιατί η αναγνώριση γίνεται τόσο αργά;
Ένας λόγος είναι ότι οι περισσότερες κόρες συνεχίζουν να ελπίζουν ότι μπορούν με κάποιο τρόπο να αλλάξουν τα πράγματα. Σε κάποιες περιπτώσεις, αυτή η ελπίδα συντηρείται από τις στιγμές που η μητέρα σου σου φέρεται κάπως καλά, και αυτό σε κάνει να πιστεύεις ότι η κατάσταση αρχίζει να βελτιώνεται. Άλλες φορές, αυτή η ελπίδα πηγάζει από την ανάγκη σου για υποστήριξη, αγάπη και προσοχή από τη μητέρα σου, και ενισχύεται από την άρνησή σου.
Η αναγνώριση τοξικών μοτίβων έρχεται σε αντίθεση με την άρνηση που έχουμε μάθει να χρησιμοποιούμε για να προστατεύουμε τον εαυτό μας από τον πόνο της αναγνώρισης, και είναι σίγουρα πιο εύκολο να απoφύγουμε τον πόνο της αλήθειας παρά να τον αντιμετωπίσουμε.
Όσο τρομακτικό κι αν φαίνεται το ταξίδι της ανάρρωσης, κι όσο δύσκολο κι αν είναι να ξαναβρείς τον αληθινό εαυτό σου, και τα δύο είναι δυνατά. Δεν χρειάζεται να ζούμε την ενήλικη ζωή μας όπως όταν ήμασταν παιδιά –με φόβο, πείνα για αγάπη και προσοχή, ανίκανοι να αντιμετωπίσουμε τις καταστάσεις παρά μόνο με τρόπους που δεν μας κάνουν καλό.
Μέρος αυτού του ταξιδιού είναι να συμφιλιωθούμε με τους φόβους μας, γιατί μόνο όταν ξέρουμε τι χρειαζόμαστε μπορούμε να βρούμε τον δρόμο που οδηγεί στην φροντίδα του εαυτού μας. Δεν γίνεται να φροντίσουμε τις πληγές μας αν δεν τις αναγνωρίσουμε.
Διαβάστε σχετικά: Κόρες που δεν έχουν αγαπηθεί από τις μητέρες τους: 7 κοινά Τραύματα
Ερωτήματα που χρειάζεται να κάνουμε στον εαυτό μας
Μπορείτε να κάνετε αυτή την άσκηση όταν είστε σχετικά ήρεμες και νιώθετε ότι έχετε τον έλεγχο των συναισθημάτων σας και, σε γενικές γραμμές, της ζωής σας, όσο αυτό είναι δυνατό. Πρώτα βεβαιωθείτε ότι βρίσκεστε σε ένα άνετο μέρος, πάρτε μερικές βαθιές ανάσες και αποφασίστε ότι είστε σε καλή ψυχολογική κατάσταση για να σκεφτείτε κάποια σημαντικά πράγματα. Σκεφτείτε τις παρακάτω ερωτήσεις και απαντήστε τις γραπτώς.
- Τι με ανησυχεί περισσότερο; Η αποτυχία να το ξεπεράσω ή κάτι άλλο;
- Πόσο ντρέπομαι ακόμα μέσα μου; Ανησυχώ μήπως είμαι ανάξια να αγαπηθώ;
- Μπορώ να ονομάσω τους φόβους μου;
- Πόσο ανησυχώ ότι θα με κρίνουν οι άλλοι αν αναλάβω δράση; Ή αν σπάσω τη σιωπή μου;
- Καταλαβαίνω τι με πονάει περισσότερο;
- Πόσο μετανιώνω για τον χρόνο που έχασα προσπαθώντας να διορθώσω τα πράγματα;
- Τι με σταματάει από το να προχωρήσω μπροστά;
- Αναζητώ ακόμα τρόπους αυτό-ανακούφισης, όπως υπερκατανάλωση φαγητού, αλκοόλ, κτλ.;
- Μπορώ να εκφράσω με λόγια αυτά που νιώθω;
Οι αρχικές απαντήσεις σας είναι προσχέδια, μπορείτε να τις ξανακοιτάξετε αργότερα και να παρατηρήσετε την πρόοδό σας.
Η ανάρρωση και η ανάκτηση της ζωής σας παίρνει χρόνο. Περάσατε πολλά χρόνια επηρεαζόμενη από την οικογένεια και την καταγωγή σας, και η δουλειά που χρειάζεται για να ξεμάθετε κάποια πράγματα γίνεται σιγά σιγά, όπως και η διαδικασία για να μάθετε νέες συμπεριφορές. Χρειάζεται να μάθετε να είστε καλές με τον εαυτό σας και να διαχωρίζετε την παλιά συνήθεια της αυτοκριτικής από την ανάληψη ευθύνης. Στην πραγματικότητα, είναι πολύ διαφορετικές.
Έχει σημασία πώς ορίζουμε τη θεραπεία
Συχνά, οι προσδοκίες μας για το τι σημαίνει ανάρρωση είναι μη ρεαλιστικές. Θεραπεία (healing) σημαίνει «ολοκληρώνω», και δυστυχώς η δυτική νοοτροπία για τη θεραπεία μοιάζει να παίρνει τον ορισμό κυριολεκτικά. Πολλές από μας ψάχνουμε ένα μαγικό ραβδί που θα μας κάνει τόσο ολόκληρες όσο μια γυναίκα που έχει νιώσει αγάπη και υποστήριξη από την αρχή της ζωής της. Αυτό δεν θα συμβεί, ωστόσο δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να θεραπευτούμε.
Η δυτική κουλτούρα βλέπει αυτή τη ζημιά ως κάτι που πρέπει να κρυφτεί. Επισκευάζουμε κάτι που έσπασε ή ράγισε ώστε να το επαναφέρουμε στην προηγούμενη «τέλεια» κατάστασή του. Αυτή η αντίληψη για τη θεραπεία, όχι μόνο δεν μας βοηθά αλλά μπορεί να μας κρατάει πίσω. Αντί να είμαστε συμπονετικές υποστηρικτικές προς τον εαυτό μας, νιώθουμε ανικανοποίητες και δεν συγχωρούμε παλιές συμπεριφορές που ξαναεμφανίζονται ή κατακλυζόμαστε από συναισθήματα που δεν μπορούμε να διαχειριστούμε.
Πιστεύω ότι η ιαπωνική οπτική που εκφράζεται μέσα από την αρχαία τέχνη Κιντσούγκι είναι πιο ρεαλιστική και ψυχολογικά υγιής. Το Κιντσούγκι χρησιμοποιείται για την επιδιόρθωση πολύτιμων κεραμικών αντικειμένων. Τα σπασμένα κομμάτια ενώνονται πάλι με βερνίκι αναμειγμένο με πολύτιμα μέταλλα, όπως χρυσό, ασήμι και χαλκό. Οι ρωγμές απαθανατίζονται, και ενώ το αντικείμενο είναι πάλι ολόκληρο, η ιστορία του είναι ορατή, δημιουργώντας ένα διαφορετικό είδος ομορφιάς.
Θεωρώ ότι αυτός είναι ένας καλύτερος τρόπος να σκεφτόμαστε τη θεραπεία καθώς και για την ενσωμάτωση των ουλών και των εμπειριών μας στον τωρινό εαυτό μας. Αυτός ο τρόπος δίνει έμφαση στην ανθεκτικότητα και τον θρίαμβό μας, χωρίς να υποτιμά τον πόνο του παρελθόντος. Μας επιτρέπει να δούμε τον εαυτό μας ολόκληρο χωρίς να αρνούμαστε τα σημάδια μας. Μας ενθαρρύνει να δούμε την ομορφιά του εαυτού μας, ορισμένη από δύναμη, επιμονή και πίστη, κι έτσι μας βοηθά στον δρόμο προς την ολοκληρωτική ανάρρωση.
Βιβλίο: The Daughter Detox Question & Book: A GPS for Navigating Your Way Out of a Toxic Childhood
Απόδοση: Ισμήνη Τσοχαλή – επιμελήτρια κειμένων
Πηγή
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
