Το πρώτο βήμα είναι να κατανοήσετε ότι δεν είναι απαραίτητο να προβείτε σε μια απάντηση ή εξήγηση.
Όταν θυμώνουμε γινόμαστε ευάλωτοι στην χειραγώγηση, καθώς η λογική σκέψη πλημμυρίζεται από μια σειρά συναισθηματικών αντιδράσεων και πράξεων, που δυσκολεύουν την διαχείριση των καταστάσεων. Κατά την διάρκεια του θυμού, οι άλλοι δεν περιμένουν να αντιδράσουμε λογικά και δομημένα, αλλά ανώριμα και εκδικητικά, καθώς η μόνη φράση που μας έρχεται στο μυαλό είναι «Έχω δίκιο».
Με αυτό τον τρόπο, είναι σαν να θέτουμε εμπόδια στην προσωπική μας ευτυχία, παγιδεύοντας τον εαυτό μας σε έναν φαύλο κύκλο θυμού και αμυντικότητας, ο οποίος δεν οδηγεί πουθενά. Κάποιος πρέπει να είναι ο ενήλικας και αν δεν μπορείτε να αναλάβετε αυτό τον ρόλο, κάποιος άλλος πρέπει να το κάνει.
Μπορείτε να επιλέξετε να μην πάρετε τα λόγια του άλλου σοβαρά, κυριολεκτικά ή προσωπικά, καθώς δεν βρίσκεστε σε ένα δικαστήριο, όπου καλείστε να υπερασπιστείτε τον εαυτό σας απέναντι σε αβάσιμες κατηγορίες. Η επιλογή είναι δική σας. Στην πραγματικότητα, μπορείτε να κάνετε ό,τι επιθυμείτε, αλλά η επιλογή σας οφείλει να αφορά τον εαυτό σας, όχι τους άλλους ή την πρόκλησή τους.
Δεν είναι δική σας ευθύνη να τους συνετίσετε και να αμυνθείτε στις λανθασμένες προκλήσεις τους. Δεν είναι απαραίτητο να αποδείξετε την δική σας αθωότητα έναντι της δικής τους ενοχής
Αν εσείς πρώτοι οριοθετήσετε το θυμό σας και βρείτε μία εναλλακτική απάντηση, είναι σίγουρο ότι δεν θα μπορούν να σας χειραγωγήσουν οι άλλοι.
Το πρώτο βήμα είναι να κατανοήσετε ότι δεν είναι απαραίτητο να προβείτε σε μια απάντηση ή εξήγηση. Αν υπάρχει ένταση, κάντε ένα βήμα πίσω για να ηρεμήσετε και έπειτα προσπαθείστε να προσκαλέσετε τον άλλον να συζητήσετε για αυτό το θέμα. Αντί να πιέζετε τον άλλον να μιλήσει, ενώ εσείς βρίσκεστε σε πλεονεκτική θέση, προσκαλέστε τον σε έναν επικοδομητικό διάλογο, ο οποίος εγείρει την συνεργασία. Για παράδειγμα, μπορείτε να ρωτήσετε:
Είναι καλή ώρα να τα πούμε τώρα;
Μπορούμε να συζητήσουμε αύριο μετά το φαγητό;
Χρειάζομαι την βοηθειά σου για αυτό που συμβαίνει. Έχεις λίγο χρόνο να τα πούμε;
Το επόμενο βήμα είναι να μιλήσετε από την θέση σας. Για παράδειγμα, μπορείτε να πείτε Αισθάνθηκα πληγωμένος/η…, Σκέφτομαι ότι… ή Νιώθω ότι… (βάλτε ένα συναίσθημά σας όπως θλίψη, απογοήτευση κλπ) και χρειάζομαι την βοήθειά σου.
Έπειτα, θα μπορούσατε να παραθέσετε την επιθυμία σας, τι θα ήταν αυτό που θα θέλατε να γίνει, το οποίο βέβαια οφείλει να είναι εντός ρεαλιστικών ορίων και προσαρμοσμένο στις ικανότητες του ατόμου που έχετε απέναντί σας.
Ένα άλλο σημαντικό σημείο, είναι η διατύπωση του αιτήματος, η οποία πρέπει να έχει θετική χροιά. Για παράδειγμα, αν θέλετε κάποιος να σταματήσει να φωνάζει μπορείτε να πείτε Θα προτιμούσα να μου μιλάς με ήρεμη φωνή. Το θέμα είναι να δώσετε στον απέναντι σας να καταλάβει αυτό που θέλετε πραγματικά να συμβεί. Εάν συνεχίσετε να μιλάτε για το λάθος που κάνει, το πιθανότερο είναι να προκαλέσετε σύγχυση και να διατηρηθεί ο φαύλος κύκλος.
Απαραίτητο εφόδιο για την προστασία του εαυτού σας, αποτελεί το θάρρος. Η λέξη θάρρος ορίζεται ως η προθυμία να αναλάβουμε να φέρουμε εις πέρας ένα δύσκολο έργο και να το κάνουμε ούτως ή άλλως. Για παράδειγμα, προστατεύουμε τα παιδιά μας από τον κίνδυνο, διότι εμείς ως ενήλικες πρέπει να τα αναλάβουμε και να μην περιμένουμε κάτι τέτοιο από τα ίδια, καθώς αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί παραμέληση.
Διαβάστε σχετικά: Πώς να λέτε όχι χωρίς να αισθάνεστε ένοχοι
Είναι θεμελιώδες στοιχείο είναι να κατανοήσουμε ότι όλοι έχουμε επιλογές, αλλά δεν μας αρέσουν πάντα. Για να κάνουμε κάτι δύσκολο ή ακόμα και κάτι εύκολο, πρέπει να επιλέξουμε και να γνωρίζουμε ότι αυτή η επιλογή θα έχει συνέπεια.
Για τους περισσότερους ανθρώπους, η αξία βρίσκεται σε μια δύσκολη απόφαση. Εκτιμούμε το χρυσό ή τα διαμάντια γιατί είναι πολύτιμα και δύσκολα να αποκτηθούν. Εκτιμούμε ένα σπίτι, την εκπαίδευση, την επαγγελματική σταδιοδρομία ή μια σχέση επειδή απαιτούν δέσμευση και είναι δύσκολα. Ωστόσο, αυτό δεν τους δίνει καμία αξία, εμείς είμαστε εκείνοι, που με βάση τις προτιμήσεις μας, τους προσδίδουμε αξία. Δεν θα αποκτήσουμε θάρρος μέχρι να αναλάβουμε τον κίνδυνο να κάνουμε ό,τι είναι δύσκολο, αφήνοντας πίσω μας τα επώδυνα συναισθήματα.
Η αλλαγή είναι τρομακτική, καθώς το γνώριμο, το οικείο προσφέρει πάντα μια ασφάλεια. Αυτό όμως δεν το κάνει και απαραίτητα υγιές. Ο λόγος που δεν προβαίνουμε εύκολα σε αλλαγές, είναι γιατί αυτές είναι αβέβαιες και δημιουργούν φόβο, με αποτέλεσμα να τις αποφεύγουμε συστηματικά.
Η αλλαγή είναι δύσκολη, αλλά αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι θεραπευόμενοι αποκτούν περισσότερη εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, όταν αναλαμβάνουν δράση. Δεν νιώθουμε σίγουροι ή πετυχημένοι όταν κάνουμε κάτι εύκολο. Η εμπιστοσύνη στον εαυτό μας καλλιεργείται με την προσπέλαση της ασφάλειάς μας και την ανάληψη ριψοκίνδυνων αποφάσεων, οι οποίες θα οδηγήσουν στην αλλαγή.
Πηγή: Psychcentral.com
Απόδοση: Άννα Αποστολίδου, Ψυχολόγος
Επιμέλεια: PsychologyNow.gr
