Σε ένα μεγάλο βαθμό μεγαλώνουμε μαθαίνοντας ότι ο θυμός είναι ένα αρνητικό συναίσθημα, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα συναίσθημα όπως όλα τα υπόλοιπα.
Δεν υπάρχουν θετικά ή αρνητικά συναισθήματα, αλλά η χροιά που τους προσάπτεται καθώς μεγαλώνουμε, με αποτέλεσμα να τα αντιλαμβανόμαστε με έναν συγκεκριμένο τρόπο.
Τις περισσότερες φορές δεν εκφράζουμε το θυμό μας ή το λεγόμενο αρνητικό συναίσθημα που αισθανόμαστε στο άτομο το οποίο μας έχει προκαλέσει το συναίσθημα λόγω της συμπεριφοράς του. Καταλήγουμε έτσι να πλημμυρίζουμε από αρνητικά συναισθήματα. Για κάποιους ίσως αυτό να δημιουργεί ενοχές και να φαντάζει αντιφατικό. Το να συνυπάρχουν δηλαδή έντονα αρνητικά συναισθήματα για κάποιο άτομο και παράλληλα τρυφερά-θετικά συναισθήματα, πόσο μάλλον να μπούν στη διαδικασία να τα εκφράσουν.
Η αλήθεια όμως είναι ότι ο καλύτερος τρόπος για να διαχειριστεί κανείς αυτό το αρνητικό συναίσθημα είναι να το εκφράσει. Όπως ακριβώς κάνει ή θα ήταν λειτουργικό να κάνει, με τα λεγόμενα θετικά συναισθήματα. Η συσσώρευση ή η εκτόνωσή τους, με διαφορετικό τρόπο είναι πιθανότερο να προκαλέσει πιο άσχημα συναισθήματα.
Η τάση της απομόνωσης ή της απομάκρυνσης του ατόμου που αισθάνεται θυμό, δημιουργεί μια μεγαλύτερη αίσθηση αποστασιοποίησης και απομάκρυνσης για το άλλο άτομο. Ακόμη και αυτό της τιμωρίας ή της απουσίας αγάπης.
Είναι σημαντικό να αναρωτηθεί λοιπόν, εάν μέσω της συμπεριφοράς του επιδιώκει να πληγώσει τα συναισθήματα του ατόμου για το οποίο νοιάζεται και μοιράζεται τη ζωή του και ποιο θα είναι το αποτέλεσμα της συμπεριφοράς αυτής.
Όσο αντιφατικό και αν ακούγεται το μοίρασμα του συναισθήματος του θυμού και η έκφρασή του μπορεί να οδηγήσει σε μια εμπειρία ανάπτυξης θετικών συναισθημάτων και δεσμών αγάπης. Κορμός της πεποίθησης αυτής είναι να βρεθεί το άτομο που φέρει και αισθάνεται όλα τα συναισθήματα θυμού, σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο ηρεμίας, προκειμένου να καταλάβει με μια πιο ξεκάθαρη σκέψη το τι συμβαίνει για τον ίδιο και τη σημασία που έχει το συναίσθημα αυτό. Οποιοσδήποτε και αν είναι ο λόγος που δημιουργήθηκε το αρνητικό συναίσθημα, σε ένα γενικότερο επίπεδο, η μη έκφραση και εκδήλωση των συναισθημάτων οδηγεί στην ύπαρξη και συσσώρευση και άλλων παρόμοιων.
Είναι σημαντικό να αναγνωρίζεται το συναίσθημα του θυμού, να μην αγνοείται και να μην καταπιέζεται, να γίνεται συζήτηση και όχι εκτόνωση της δυσαρέσκειας στο άτομο στο οποίο απευθύνεται ο θυμός. Είναι και αυτό ένα συναίσθημα όπως όλα τα υπόλοιπα. Ο θυμός πηγάζει από κάτι που μας πλήγωσε ή που μας προκάλεσε φόβο, ως μια φυσική αντίδραση. Υπάρχει μια τάση παλινδρόμησης όταν προκαλείται πόνος και κατ’επέκταση θυμός, μια ώθηση να συμπεριφερθεί κανείς ως παιδί. Να ανταποδώσει αυτό που δέχτηκε και να πληγώσει πίσω με τη σειρά του.
Το άσχημο στην περίπτωση αυτή είναι ότι έχει ως αποτέλεσμα οι δυο πλευρές να καταλήγουν να αισθάνονται χειρότερα, αφιερώνοντας πάρα πολύ χρόνο στις αντίθετες άκρες του ‘‘παιδότοπου’’. Όπως ‘Κάθε αρχή και δύσκολή’ αναμφισβήτητα και η αρχή της έκφρασης του θυμού, καθώς κρύβει και άλλα συναισθήματα όπως ενοχές, αλλά και η διαδικασία της συζήτησης είναι το δυσκολότερο κομμάτι. Το δεύτερο επίπεδο δυσκολίας βρίσκεται στο να μην κλιμακωθεί η συζήτηση και να γίνει μια προσπάθεια να βγει ένα νόημα.
Για αρκετούς ανθρώπους βέβαια είναι δύσκολο να χρησιμοποιήσουν την ενήλικη φωνή τους. Να μείνουν στο πλαίσιο της συζήτησης και να μην προσφύγουν σε κάποια παιδική συμπεριφορά όπως το να απομακρυνθούν σε κάποιο άλλο δωμάτιο ή να απαντήσουν με έναν αντίστοιχο θυμό. Η σημασία όμως του να γίνει η έκφραση είναι μεγάλη.
Κάθε φορά που βυθιζόμαστε στο θυμό, ή και σε άλλα αρνητικά συναισθήματα, χάνουμε ένα από τα πολυτιμότερα πράγματα που είναι ο χρόνος μας. Αρκετές φορές, το ρίσκο της έκφρασης των συναισθημάτων, που είναι η απώλεια, ακόμη και εάν δεν υπάρχουν όλες οι κατάλληλες λέξεις με τη σωστή σειρά, συρρικνώνει το πρόβλημα και παρακωλύει τα εμπόδια που ίσως κρατούν πίσω.
Αναμφισβήτητα, η έκφραση των αρνητικών συναισθημάτων αποτελεί μια πρόκληση καθώς πρέπει κανείς να περάσει μέσα από τον πόνο και τη δυσκολία που φέρει το συναίσθημα. Μετά από αυτό όμως υπάρχει ο χώρος του αμοιβαίου σεβασμού και της αμοιβαίας στήριξης και κατανόησης. Δημιουργείται ευκολότερα ο χώρος για να πάρουν θέση τα λεγόμενα θετικά συναισθήματα όπως αυτό της αγάπης και να αντικαταστήσουν τα αρνητικά που έχουν δημιουργηθεί.
