Οι άνδρες είναι συχνά πολύ δραστήριοι στη δουλειά τους, είναι μάνατζερ και δυναμικοί. Τι συμβαίνει όμως και είναι παθητικοί στις σχέσεις και στο γάμο τους;
Βλέπω πολλά ζευγάρια όπου στην πρώτη συνεδρία, μία απογοητευμένη σύζυγος συχνά παραπονιέται: Ο σύζυγός μου ποτέ δεν παίρνει μια πρωτοβουλία ή δεν με υποστηρίζει… νιώθω ότι εγώ κάνω τα δύσκολα… είναι πολύ χαλαρός με τα παιδιά: δεν δουλεύουμε μαζί ως ομάδα.
Το έχετε ξανακούσει αυτό;, ρωτάω τον άντρα. Μου γνέφει ότι το έχει ακούσει. Μερικές φορές υπάρχει κάποια διαφωνία για ορισμένες λεπτομέρειες… για τη φορά που εκείνος πήρε πέρσι την πρωτοβουλία να βγουν ραντεβού, για το πώς συνήθως βοηθάει με τα παιδιά την ώρα του ύπνου… αλλά ναι, ευτυχώς, το ζευγάρι δεν διαφωνεί για το ποιανού η εκδοχή της πραγματικότητας είναι σωστή.
Αυτό που προκαλεί έκπληξη είναι ότι, σε αντίθεση με αυτά τα παράπονα, οι ίδιοι άνδρες είναι συχνά πολύ δραστήριοι στη δουλειά τους… είναι μάνατζερ και δυναμικοί. Τι συμβαίνει όμως και είναι παθητικοί στις σχέσεις και στο γάμο τους;
Ακολουθούν μερικές κοινές αιτίες που έχω δει όλα αυτά τα χρόνια:
1. Σκέφτονται με όρους παραδοσιακών σεξιστικών ρόλων
Δουλεύω σκληρά όλη μέρα και όταν γυρίζω σπίτι, θέλω να χαλαρώσω. Συχνά αυτή η στάση διαμορφώθηκε από τους γονείς τους και ενσωματώθηκε σε μια οικογενειακή ή εθνική κουλτούρα όπου η γυναίκα είναι υπεύθυνη για το σπίτι και τα παιδιά ενώ ο άντρας, ασχολείται με τη δουλειά, τις εργασίες του σπιτιού, το αυτοκίνητο. Ή μερικές φορές, μεγάλωσαν σε μια οικογένεια όπου οι άνδρες και τα αγόρια ήταν απλώς κακομαθημένα και οι γυναίκες έκαναν τα δύσκολα.
Αυτές οι προσδοκίες μπορούν να δημιουργήσουν προβλήματα ιδίως όταν η γυναίκα εργάζεται με μερική απασχόληση ή μένει στο σπίτι για να φροντίζει τα παιδιά: «εγώ δουλεύω σκληρά όλη μέρα- εσύ τι κάνεις;» Εάν και οι δύο σύντροφοι εργάζονται με πλήρη απασχόληση, τα συναισθήματα που έχουν ο καθένας ότι αδικείται, μπορεί γρήγορα να οδηγήσουν σε προστριβές και δυσαρέσκεια.
2. Έχουν αισθανθεί ότι επικρίνονται, απορρίπτονται και εγκαταλείπονται
Εδώ ο άντρας λέει ότι όποτε ανέλαβε την πρωτοβουλία για να ξεκινήσει κάτι πάντα συναντούσε αντίσταση ή κριτική: αισθάνεται ότι τον απορρίπτουν ή ότι τον καθοδηγούν και απλά σταμάτησε να προσπαθεί. Υιοθετεί μια στάση του τύπου “Ωραία, κάνε το με τον τρόπο σου”.
Τότε η σχέση είναι εκτός ισορροπίας.
Μια παραλλαγή των παραπάνω, είναι όταν ο άντρας νιώθει ότι δεν παίρνει αυτό που χρειάζεται: περισσότερη εκτίμηση, περισσότερη στοργή, περισσότερη προσοχή και έχει αποτραβηχτεί από τη σχέση: Δεν μου δίνεις αυτό που χρειάζομαι, οπότε δεν θα σου δώσω κι εγώ αυτό που χρειάζεσαι. Αυτό είναι πόλεμος χαρακωμάτων, ένας ανταγωνισμός όπου περιμένει ο ένας τον άλλον να κάνει μια κίνηση.
3. Φοβούνται τη σύγκρουση
Ενώ οι άλλες αιτίες επικεντρώνονται στη σχέση, αυτός ο παράγοντας αφορά περισσότερο με την προσωπικότητα. Και μόνο η σκέψη ότι θα αναλάβει πρωτοβουλία, προκαλεί στον άντρα άγχος για πιθανή σύγκρουση ή αναστάτωση: η σύντροφός του θα θυμώσει ή θα δυσαρεστηθεί, θα υπάρξει καυγάς, οπότε κρατιέται. Και το ίδιο άγχος πυροδοτείται όταν η σύντροφός του προτείνει ή κάνει κάτι που δεν του αρέσει. Είτε συμφωνεί και στη συνέχεια ξεσπά για κάτι ασήμαντο είτε γίνονται παθητικο-επιθετικός και εκφράζει το θυμό του “ξεχνώντας” ή κάνοντας αυτό που θέλει η σύντροφος αλλά με το δικό τους αργό ρυθμό.
Ενώ οι άνδρες αυτοί συχνά φαίνονται πιο δραστήριοι στη δουλειά, στην πραγματικότητα δεν είναι: το ίδιο άγχος είναι παρόν. Δεν ξεκινούν, αλλά αποφεύγουν τις συγκρούσεις κάνοντας μόνο ό,τι τους λένε οι ανώτεροι.
Διαβάστε σχετικά: Θέλετε έναν ευτυχισμένο γάμο;
4. Έχουν διαταραχή ελλειμματικής προσοχής (ADHD)
Μερικά κοινά συμπτώματα των ενηλίκων με ΔΕΠΥ είναι η αναβλητικότητα, η λήθη, η έναρξη πραγμάτων και η μη ολοκλήρωσή τους. Ως αποτέλεσμα, οι σύντροφοί τους αισθάνονται ότι ο σύντροφός τους είναι αναξιόπιστος, δεν λειτουργεί ομαδικά και ότι πρέπει να κάνουν εκείνες τα δύσκολα.
Αλλάζοντας το μοτίβο
Η αλλαγή αυτών των μοτίβων συμπεριφοράς σημαίνει ότι πρέπει να εστιάσετε στους παραπάνω παράγοντες. Αν η σχέση είναι εκτός ισορροπίας, ήρθε η ώρα να συζητήσετε τρόπους ώστε και οι δύο να παίρνετε περισσότερα από αυτά που χρειάζεστε. Αν ο ένας σύντροφος αισθάνεται ότι δέχεται κριτική, ο άλλος δεν χρειάζεται να δαγκώνει συνεχώς τα χείλη του, αλλά να προσέχει περισσότερο να μην ακούγεται τόσο απορριπτικός ή ελεγκτικός.
Αν το πρόβλημα αφορά τους ρόλους, τις αξίες και τις προσδοκίες, το ζευγάρι πρέπει να εργαστεί προς την κατεύθυνση συμβιβασμών που θα είναι αμοιβαία επωφελείς, όπου ο καθένας θα πρέπει να σταματήσει να θέλει να γίνεται το δικό του και θα είναι πρόθυμος να δώσει χώρο επειδή νοιάζεται για τον άλλον.
Αν πρόκειται για αιτία που αφορά στο φόβο της σύγκρουσης ή στη ΔΕΠΥ, αυτά είναι ατομικά βασικά ζητήματα -αχίλλειες πτέρνες- που συνήθως επηρεάζουν τη σχέση και άλλες πτυχές της καθημερινής ζωής. Χρειάζεται να τα αντιμετωπίσετε κατά μέτωπο με κάποια μορφή θεραπείας και φαρμακευτικής αγωγής.
Όπως πολλά προβλήματα της σχέσης, η παθητικότητα είναι αναμφίβολα ένα πρόβλημα αλλά και μια λύση: μια μαθημένη αντίδραση σε ένα άλλο ζήτημα που δεν αντιμετωπίζεται. Μπορεί αυτή η αντίδραση να αλλάξει; Σίγουρα, αλλά αυτό ξεκινά με την αναγνώριση του προβλήματος και την προθυμία να αλλάξουμε τη δυναμική που το κρατάει στη θέση του.
Ξεκινήστε με τον/την σύντροφό σας αυτές τις δύσκολες συζητήσεις, κάντε μικρά βήματα για να αλλάξετε αυτό που κάνετε και να σταματήσετε να κατευθύνεστε από τον αυτόματο πιλότο. Αν χρειάζεστε βοήθεια, ζητήστε υποστήριξη από έναν ψυχολόγο.
Απόδοση: Νικολέτα Παπαβίδη – Ψυχολόγος
Επιμέλεια: PsychologyNow.gr
Πηγή
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
