Πολλές φορές βλέπουμε τα άλλα ζευγάρια να είναι ευγενικά και να δείχνουν σεβασμό μεταξύ τους και τα συγκρίνουμε με τη δική μας σχέση. Και τότε αναρωτιόμαστε: είναι δυνατόν μόνο η δική μας σχέση να είναι προβληματική και γεμάτη εντάσεις;
Μια ερώτηση που συνεχώς περνάει από το μυαλό μας και δεν γνωρίζουμε την απάντηση είναι: πώς ακριβώς είναι οι σχέσεις των άλλων ανθρώπων;
Αυτό το ερώτημα δεν έχει απλά να κάνει με μια άσκοπη κοινωνιολογική περιέργεια. Αυτό που επιδιώκουμε επειγόντως να γνωρίζουμε είναι αν αντιμετωπίζουν και οι άλλοι άνθρωποι τόση δυσκολία στη σχέση τους όπως εμείς. Μετά από μία ακόμη μέρα γεμάτη ένταση ή μετά από έναν μήνα χωρίς σχεδόν καθόλου ερωτική επαφή, αναρωτιόμαστε πόσο στατιστικά φυσιολογική είναι η περίπτωσή μας, καθώς νιώθουμε να είμαστε καταραμένοι στη σχέση μας.
Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε στο μυαλό μας ίσως τέσσερις ή πέντε σχέσεις στον κύκλο μας, και έχουμε αυτές κατά νου ως πρότυπα της κανονικότητας των σχέσεων. Ίσως γνωρίσαμε αυτά τα ζευγάρια στο πανεπιστήμιο ή ζουν στη γειτονιά μας και βρίσκονται σε ένα συγκρίσιμο στάδιο ζωής. Χωρίς να γνωρίζουν αυτά τα ζευγάρια ότι παίζουν αυτό το ρόλο, λειτουργούν για μας ως ένα μυστικό πνευματικό επίπεδο αγάπης.
Σε κοινές δραστηριότητες που έχετε ως ζευγάρι, παρατηρείτε πόσο ευγενικά είναι τα άλλα ζευγάρια μεταξύ τους, καθώς και πόσο ενεργητικά και ευέλικτα φαίνονται. Στο φαγητό μαζί τους, παρατηρείτε το σεβασμό που δείχνουν στις αντίστοιχες απόψεις τους. Στο αυτοκίνητο καθώς οδηγούν, βλέπετε πόσο τρυφερά κρατούν ο ένας το χέρι του άλλου. Και, φυσικά, αισθανόμαστε περίεργα και άσχημα όταν τους έχουμε ως μέτρο σύγκρισης.
Όμως η αξιολόγηση που κάνουμε για τις ιστορίες αγάπης που γνωρίζουμε, είναι ελλιπής εξαιτίας μία στοιχειώδους και άδικης ασυμμετρίας: γνωρίζουμε τις δικές μας σχέσεις σε βαθύ εσωτερικό επίπεδο, αλλά γενικά οι σχέσεις των άλλων που βλέπουμε, σε εξωτερικό επίπεδο, είναι επεξεργασμένες και ωραιοποιημένες.
Παρατηρούμε τα άλλα ζευγάρια κυρίως σε κοινωνικές καταστάσεις όπου η ευγένεια και η ευδιαθεσία είναι ο κανόνας. Εμπιστευόμαστε τις εύθυμες περιγραφές που κάνουν για τη ζωή τους, όμως δεν γνωρίζουμε πώς συμπεριφέρονται στις καθημερινές, αυθόρμητες στιγμές τους ούτε τι γίνεται όταν εκνευρίζονται.
Ωστόσο, έχουμε αρκετές πληροφορίες για τη δική μας σχέση. Έχουμε πλήρη επίγνωση των θλίψεων, των παραλογισμών και των εντάσεων των δικών μας σχέσεων: τις ψυχρές σιωπές, τις σκληρές επικρίσεις, τις φευγαλέες εκρήξεις, τα ξαφνικά χτυπήματα της πόρτας, τις ενοχοποιήσεις τις βραδινές ώρες, τις υποβόσκουσες σεξουαλικές απογοητεύσεις και τις περιόδους μοναξιάς στη κρεβατοκάμαρα.
Διαβάστε σχετικά: Ο πιο τοξικός μηχανισμός άμυνας για τη σχέση σας
Λόγω αυτής της ασυμμετρίας, ευλόγως, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η δική μας σχέση είναι πολύ πιο δύσκολη και πολύ πιο επώδυνη από τις σχέσεις των άλλων. Σε περιόδους δυσφορίας, «εκτοξεύουμε» μια κατηγορία στον σύντροφό μας: «κανείς άλλος δεν θα ανεχόταν αυτά που ανέχομαι εγώ».
Χρειάζεται να είμαστε πιο δίκαιοι με τον εαυτό μας και τους αγαπημένους μας και να δημιουργήσουμε χώρο στο μυαλό μας δεδομένης της άγνοιάς μας για τις σχέσεις των άλλων. Να θυμόμαστε ότι δεν ξέρουμε όλες τις λεπτομέρειες. Μας λείπουν στοιχεία. Οφείλουμε στον εαυτό μας να αποκτήσει μια πιο εμπλουτισμένη εικόνα της αγάπης από αυτή που έχουμε διαμορφώσει. Αυτό δεν είναι παράλογο, απλά πρέπει να κατανοήσουμε καλύτερα την πραγματική φύση της σύγκρισης που κάνουμε.
Η αλήθεια είναι ότι κάποια δυσφορία στη σχέση ή ορισμένες στιγμές έντονης λαχτάρας και «φαγούρας», είναι ο κανόνας, που συνήθως δεν θα παραδεχτούν ποτέ δημοσίως τα ζευγάρια. Δεν είναι ότι εμείς ως ζευγάρι είμαστε παράξενοι ή καταδικασμένοι, αλλά ότι οι σχέσεις από μόνες τους είναι ουσιαστικά και αναπόφευκτα ένα δύσκολο εγχείρημα.
Ένας από τους λόγους που το αντιλαμβανόμαστε τόσο λάθος, είναι ότι έχουμε εντρυφήσει λάθος στο νόημα της αγάπης: οι ταινίες που παρακολουθούμε είναι ιδιαίτερα σεμνότυφες και τα μυθιστορήματα δεν μας λένε τα πράγματα όπως πραγματικά είναι. Αυτή είναι μία σοβαρή ένδειξη του προβλήματος και μας κάνει να μην λέμε ποτέ φεύγοντας από έναν κινηματογράφο ή τελειώνοντας ένα μυθιστόρημα: έτσι ακριβώς είναι και η δική μου ζωή.
Το κυρίαρχο συναίσθημα των περισσότερων σχέσεων είναι η αμφιθυμία, ένας πολύπλοκος συνδυασμός αγάπης και μίσους, ικανοποίησης και περιορισμού, πίστης και προδοσίας. Οι περισσότερες σχέσεις είναι πάρα πολύ καλές για να διαλυθούν, αλλά και πολύ συμβιβαστικές προκειμένου να εξασφαλίσουν τη συνεχή βαθιά ικανοποίηση.
Διαμένουν σε μια γκρίζα ζώνη, όπου οι στιγμές χαράς αιμορραγούν με τραγούδια μελαγχολίας, όπου σε ορισμένες φάσεις κλαίμε και είμαστε σίγουροι ότι ο σύντροφος μας, μάς κατέστρεψε τη ζωή και το επόμενο πρωί, βοηθούμενοι από τον ήλιο και έναν καφέ, ανακτάμε την αίσθηση ότι όλα είναι καλά στη σχέση μας.
Αν μπορούσαμε να παρατηρήσουμε σωστά την πραγματικότητα σχεδόν κάθε σχέσης, μέσα από στοργικές αισθηματικές ταινίες που αποτυπώνουν την αλήθεια, από μυθιστορήματα και συζητήσεις σε ομαδικές θεραπείες ή από συνομιλίες με ηλικιωμένα ζευγάρια που θα μας μιλήσουν με ειλικρίνεια, θα μπορούσαμε να καταλήξουμε σε ένα εκπληκτικό και βαθύτατο συμπέρασμα: ότι η δική μας σχέση είναι, στην πραγματικότητα, αρκετά φυσιολογική και ισορροπημένη.
Πηγή: thebookolife.org
Απόδοση – Επιμέλεια: PsychologyNow.gr
