Η επιτυχία της σχέσης, της αμοιβαίας θέλησης για συνύπαρξη και συντροφικότητα ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, είναι κάτι που επιζητάται αγωνιωδώς και διαχρονικά χωρίς όμως να μπορεί να το εγγυηθεί κανείς.
Με όρκους και υποσχέσεις αιώνιας αγάπης, το ζευγάρι δίνει προφορική δέσμευση στο μαζί, δεσμεύσεις όμως που χωρίς την πρακτική αποτύπωσή τους, απλά δεν αρκούν.
Η συναισθηματική σχέση σήμερα, γίνεται όλο και πιο δύσκολη, καθώς τα κριτήρια που ορίζουν τη σταθερότητά της όπως η ουσιαστική δέσμευση, η αμοιβαία υποχωρητικότητα, η θέληση/απόφαση και τόσα άλλα που ορίζονται από το μαζί, αποδυναμώνονται. Οι προσδοκίες, τα βιώματα και οι εμπειρίες που έχει το κάθε άτομο, γίνονται ένα περίεργο μείγμα όταν αρχίζει και καταλαγιάζει το αρχικό συναίσθημα.
Οι προσωπικές ανασφάλειες και οι φοβίες του παρελθόντος βγαίνουν μπροστά, καθορίζοντας τη σχέση σε υπερθετικό βαθμό. Η κοινωνία, δίνει το απαραίτητο συμπλήρωμα με τους εξοντωτικούς ρυθμούς που προστάζει.
Μία σχέση για να μπορέσει να αντέξει στα χρόνια και να παραμένει ζωντανή, δεν φτάνει μόνο η δέσμευση και η αίσθηση ότι είναι μαζί οι δύο άνθρωποι. Η σχέση είναι ένας ζωντανός οργανισμός, θέλει καθημερινή τροφή, θέλει ανατροφοδότηση, θέλει όραμα, θέλει έκπληξη. Χρειάζεται όλα τα παραπάνω για να μπορέσει όχι να επιβιώσει και να παραμείνει μία επίπεδη κατάσταση που ζητάει ψίχουλα για να τραφεί, αλλά για να είναι μία αφετηρία συναισθηματικής ανύψωσης, δύναμης και αυτοπεποίθησης για τον καθένα ξεχωριστά.
Χρειάζεται αγώνα για να αναδειχθεί το θετικό συναίσθημα και από τις δύο πλευρές. Να μην αφεθεί στον αυτόματο πιλότο, γιατί τότε θα λογιστεί ως υποχρέωση, ως καταναγκασμός και θα χάσει κάθε ίχνος ρομαντισμού.
Με τον καιρό, το αρχικό πάθος δίνει τη θέση του σε ένα άλλο απροσδιόριστο συναίσθημα που συχνά τρομάζει. Τρομάζει γιατί δεν είναι γνωστό σε κάθε σύντροφο. Το πάθος, η έξαψη, η φλόγα που διαπερνούσαν τον άνθρωπο στα πρώτα βήματα της σχέσης, έχουν εξανεμιστεί. Αναρωτιέται αν η σχέση περνάει κρίση, αμφιβάλλει για τα συναισθήματα του άλλου, γίνεται καχύποπτος, αρχίζει να μην εμπιστεύεται. Γιατί δεν μου μιλάει πια τόσο γλυκά όσο στην αρχή, γιατί δεν με αγγίζει όπως πρώτα, είναι μερικά από τα ερωτήματα που βασανίζουν...
Σε αυτό το σημείο όμως βρίσκεται η ευκαιρία για να μπουν τα καλά θεμέλια της σχέσης. Η μετουσίωση του αρχικού συναισθήματος σε παγίωσή του, σε εγκαθίδρυσή του ανάμεσα στους δύο εραστές, που πλέον αφήνουν πίσω τους αυτόν τον προσδιορισμό και γίνονται σύντροφοι με κοινές προσδοκίες, με ισχυρά θέλω. Αυτό το συναίσθημα, ορίζει τη δέσμευση, τη θέληση, την απόφαση στο μαζί. Αυτό το συναίσθημα είναι η αγάπη.
Διαβάστε σχετικά: Αντιμετωπίζοντας τις προκλήσεις των συντροφικών σχέσεων
Φανταστείτε την αγάπη σαν ένα δέντρο με πολλά κλαδιά. Κάθε κλαδί είναι και μία σημαντική παράμετρος. Είναι η εμπιστοσύνη, είναι η οικειότητα, είναι η κατανόηση, είναι ο σεβασμός, είναι η επικοινωνία, είναι η προσφορά, είναι η υποστήριξη και άλλα τόσα που το κάθε κλαδί πρέπει να είναι υγιές για να μπορέσει να ανθίσει και να δείξει τους καρπούς τους. Αυτοί οι παράγοντες συμβάλλουν στη δυναμική εξέλιξη της σχέσης δίνοντας ένα στίγμα σταθερότητας μεταξύ του ζευγαριού.
Από αυτό το δέντρο, κάθε σύντροφος μαθαίνει σταδιακά να αφήνει στην άκρη τις δικές του προσδοκίες, να σταματά τις προβολές στον άλλον και να δουλεύει για το μαζί και για τη σχέση, όχι για το εγώ. Το εγώ υπάρχει μέσα από το πρίσμα της σχέσης και θα υπάρχει μέσα από έναν ποιοτικό χρόνο που θα βρίσκει κάθε άνθρωπος για τον εαυτό του. Όπως αναφέρει και ο Έριχ Φρομ: οι πιο πολλοί άνθρωποι βλέπουν το πρόβλημα της αγάπης, πρωταρχικά σαν πρόβλημα του πως να αγαπηθούν και όχι του πως να αγαπήσουν.
Δεν υπάρχει σχέση ανάμεσα στην αγάπη και στην ηδονή του πόνου. Η αγάπη έρχεται μέσα από τη σιγουριά για τον εαυτό, μέσα από κάτι εσωτερικό. Η ηδονή του πόνου καμουφλάρεται σε αγάπη όταν αγγιχθεί η έξαψη και η ευχαρίστηση, είναι μία εθιστική προσκόλληση που ανά πάσα στιγμή μπορεί να μετατραπεί μόνο σε πόνο. Γιατί έτσι αφήνεται να προσδιοριστεί από κάτι εξωτερικό. Πολλές σχέσεις όταν εξανεμιστεί το αρχικό συναίσθημα του έρωτα, αμφιταλαντεύονται μεταξύ αγάπης και του ακριβώς αντίθετου, του μίσους, της καχυποψίας, της απώθησης.
Ο δρόμος προς την επίτευξη του μαζί, περνάει μέσα από τη διαμόρφωση εκείνου του κλίματος που θα επιτρέπει στα δύο άτομα να μπορούν να συνυπάρχουν μαζί αλλά και αυτόνομα. Αν μπει οδηγός σε αυτό, τότε το ζευγάρι θα αντικαταστήσει το αυθεντικό συναίσθημα του "θέλω", με το "πρέπει". Το μαζί αναμένει να δημιουργηθεί κάθε φορά διαφορετικά, κάθε φορά με ένα τρόπο που να καλύπτει τις επιλογές και τις ανάγκες του ζευγαριού. Είναι η ξεχωριστή οδός για την επιτυχία της σχέσης.
Συνδεθείτε με τον Χάρη Πίσχο στα κοινωνικά δίκτυα: Facebook - Twitter - Linkedin
Διαβάστε περισσότερα για τον Χάρη Πίσχο
