Γενιές και γενιές μεγαλώσαμε με παραμύθια που διηγούνταν ιστορίες απόλυτης αγάπης, παντοτινού και αιώνιου έρωτα γεμάτο αυταπάρνηση και αυτοθυσία. Έτσι καταχωρήθηκε και ο έρωτας μέσα μας, σαν μια απόλυτη, ταριχευμένη στον χρόνο και στις εκάστοτε συνθήκες κατάσταση.
Κατόπιν τα πρώτα σκιρτήματα της εφηβείας και οι πρώτοι έρωτες απέδειξαν, περίτρανα στους περισσότερους, πως το ιδεατό μοντέλο με το οποίο γαλουχηθήκαμε απείχε πολύ από αυτό που συνέβαινε στην πραγματική ζωή.
Παρ όλα αυτά οι περισσότεροι δεν το έβαλαν κάτω, λαβωμένοι πολλές φορές από το πρόσωπο που μέχρι χθες φάνταζε ιδεατό ή είχε την προοπτική να γίνει ιδεατό, με τη δική τους αγάπη υπομονή και επιμονή, επένδυαν ξανά και ξανά στο όνομα της αιώνιας αγάπης και αφοσίωσης σε κάποιο καινούριο αυτή τη φορά πρόσωπο.
Οι περισσότερες σχέσεις ξεκινούν με το για πάντα μαζί. Οι σύντροφοι ορκίζονται αγάπη και αφοσίωση μέχρι το τέλος της ζωής τους. Κανείς δεν αμφισβητεί την αλήθεια των δηλώσεων εκείνης της στιγμής ή της πρώτης φάσης της σχέσης. Της φάσης εκείνης, όπου οι ορμόνες της ευτυχίας, της χαράς αναβλύζουν ανεξέλεγκτες, όπου την σχέση δεν την έχει αγγίξει ακόμη η καθημερινότητα με τα προβλήματα της.
Είναι η φάση εκείνη η οποία κανείς αισθάνεται παντοδύναμος και έτοιμος να κάνει τα πάντα προκειμένου να παγώσει στον χρόνο την πληρότητα εκείνης της στιγμής. Δεν είναι λίγες οι φορές που αναρωτιέται πόσο τυχερός και προνομιούχος μπορεί να είναι που το ζεις όλο αυτό.
Μετά από καιρό όμως η σχέση αλλάζει, το ιδανικό ενσκήπτει στη μοίρα της φθοράς και της απομυθοποίησης. Φυσικά, ένα βασικό συστατικό που κρατά δεμένους τους ανθρώπους σε μια καλή και εύρυθμη σχέση, ακόμα και κάτω από τη φθορά του χρόνου είναι η σύμπλευση των βαθύτερων αναγκών και επιθυμιών τους, με αυτές του άλλου προσώπου.
Παρ όλα αυτά, αρκετά συχνά οι ανάγκες μας, καθώς και οι ανάγκες του άλλου αλλάζουν ή διαφοροποιούνται στην πορεία, του χρόνου κι ενώ φαινόταν πως πηγαίναμε και οι δύο προς την ίδια κατεύθυνση, αυτό παύει να ισχύει και η προοπτική ενός χωρισμού είναι ορατή. Το “για πάντα” δεν ισχύει πια και οι αλληλοκατηγορίες και αλληλοεπιθέσεις πληθαίνουν.
Διαβάστε σχετικά: Αντιμετωπίζοντας τις προκλήσεις των συντροφικών σχέσεων
Εκεί όμως είναι που ξεπηδούν και οι μεγαλύτεροι φόβοι των ανθρώπων οι οποίοι για τον καθένα είναι διαφορετικοί. Οι πιο κοινοί είναι η μοναξιά, η κοινωνική κριτική, η αδυναμία και η ανασφάλεια του πως μπορεί κάποιος να τα καταφέρει μόνος του. Είναι αλήθεια πως όσα περισσότερα περιμένουμε από τη σχέση και από τον σύντροφο μας, τόσο περισσότερο καταρρέουμε με την προοπτική ενός πιθανού χωρισμού.
Όσο η ζωή μας, η ταυτότητα μας, η ύπαρξη μας, η αυτοεικόνα μας, η αυτοπεποίθηση μας εξαρτάται από το άλλο πρόσωπο, τόσο περισσότερο ευάλωτοι και ανοχύρωτοι νιώθουμε στη θέα του χωρισμού.
Έτσι πολλοί άνθρωποι δυσκολεύονται να τελειώσουν μια σχέση, ακόμη κι όταν αυτή δεν έχει πλέον να τους προσφέρει τίποτα. Καταλήγουν να διαιωνίζουν μία ψυχοφθόρα και επίπονη κατάσταση, που ουσιαστικά δεν επιθυμούν και οι ίδιοι. Βέβαια η αλήθεια είναι πως η σχέση ακόμη και η πιο κακή ή βασανιστική είναι γνώριμη, άρα ο φόβος το τι θα αντιμετωπίσει κανείς, μετά τη διάλυση της ενέχει για πολλούς μια τρομακτική προοπτική, που τους καθιστά αδύναμους να την αντέξουν.
Πόσο όμως αδικούμε τον εαυτό μας ή και τον άλλον άνθρωπο όταν καθόμαστε από λύπηση από ανασφάλεια ή από έλλειψη σθένους μαζί του; Δεν είναι λίγοι αυτοί που προφασίζονται πως δεν θέλουν να πληγώσουν τον άλλον κι αυτό που κάνουν μένοντας, είναι να τον πληγώνουν καθημερινά, με αδιαφορία, υποτιμητικά σχόλια και απουσία φυσικής ή συναισθηματικής εγγύτητας.
Μη ξεχνάμε πως τελικά πολλές φορές το άγχος να σωθεί μια σχέση, που έχει τελειώσει, οδηγεί στον χάσιμο του εαυτού μας και μπορεί να υπάρχουν φορές που η προοπτική του να μην ισχύει το: “Για πάντα μαζί” μπορεί να αποβεί “σωτήριο”, για κάποιον από τους δύο συντρόφους ή και για τους δύο ταυτόχρονα.
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
