Η Adrienne Rich, αναλογιζόμενη πώς η αγάπη βελτιώνει τις αλήθειες μας, έγραψε: «Μια έντιμη ανθρώπινη σχέση – δηλαδή, εκείνη στην οποία δύο άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να χρησιμοποιούν τη λέξη «αγάπη»- είναι μια διαδικασία, λεπτή, βίαια, συχνά τρομακτική για τα πρόσωπα που εμπλέκονται, είναι μια διαδικασία της διύλισης των αληθειών που μπορούν να πουν ο ένας τον άλλον».
Αλλά μεταξύ των δυαδικοτήτων που δανείζουν στην αγάπη τόσο την ηλεκτρική της ενέργεια όσο και την αγανάκτηση της, την αλληλεπίδραση της συγκίνησης και του τρόμου, την επιθυμία και την απογοήτευση, τη νοσταλγία και τη προληπτική ήττα, βρίσκεται επίσης το γεγονός ότι η πορεία μας σε αυτή την αμοιβαία διύλιση της αλήθειας πρέπει να περάσει μέσα από μια αναγκαία μυθοπλασία: Εμείς ερωτευόμαστε όχι μόνο ένα πρόσωπο εντελώς ξένο προς εμάς, αλλά μια φαντασίωση για το πώς αυτό το άτομο μπορεί να γεμίσει αυτό που λείπει από την εσωτερική ζωή μας.
Ο ψυχαναλυτής Adam Phillips αντιμετωπίζει αυτό το κεντρικό παράδοξο με ασυνήθιστη σαφήνεια και κομψότητα στο βιβλίο του“Missing Out: In Praise of the Unlived Life”.
Ο Phillips γράφει:
«Όλες οι ερωτικές ιστορίες είναι ιστορίες απογοήτευσης … το συναίσθημα του έρωτα είναι να σου υπενθυμίζεται μια απογοήτευση που δεν ήξερες ότι είχες. Θέλατε κάποιον… αισθανθήκατε ότι σας στερείται κάτι…. και τότε φαίνεται να είναι εκεί. Και αυτό που έχει ανανεωθεί σε αυτή την εμπειρία είναι η ένταση της απογοήτευσης, καθώς και η ένταση της ικανοποίησης. Είναι σαν, παραδόξως, να περιμένατε κάποιον αλλά δεν ξέρατε ποιος ήταν… μέχρι που έφτασε».
«Είτε γνώριζατε ότι υπήρχε κάτι που έλειπε από τη ζωή σας είτε όχι, θα το μάθετε όταν συναντήσετε το άτομο που θέλετε. Αυτό που η ψυχανάλυση θα προσθέσει σε αυτή την ιστορία αγάπης είναι αν το άτομο που έχετε ερωτευτεί είναι πραγματικά ο άνδρας ή η γυναίκα των ονείρων σας˙ ότι τους είχατε ονειρευτεί πριν τους συναντήσετε. Τίποτα δεν έρχεται από το τίποτα, αλλά μόνο από τις προηγούμενες εμπειρίες σας, εκείνες που είναι πραγματικές και εκείνες που ευχηθήκατε. Αναγνωρίζετε ότι ερωτεύεστε αυτούς τους ανθρώπους με τέτοια βεβαιότητα, γιατί ήδη, κατά κάποιο τρόπο, τους γνωρίζετε και επειδή κυριολεκτικά τους περιμένατε, αισθάνεστε σαν να τους ξέρατε από πάντα, και όμως, ταυτόχρονα, είναι αρκετά ξένοι προς εσάς. Είναι γνωστά ξένα σώματα».
Αυτή η δυαδικότητα του οικείου και του ξένου αντικατοπτρίζεται στην οσμωτική σχέση μεταξύ της παρουσίας και της απουσίας, την οποία κάθε ξετρελαμένος εραστής γνωρίζει καλά: αυτή η παράλληλη ένταση της λαχτάρας για την παρουσία του εραστή μας και η οδυνηρή απουσία της. Ο Phillips γράφει:
«Όσο και να έχετε θελήσει, ελπίσει και ονειρευτεί να συναντήσετε το πρόσωπο των ονείρων σας, μόνο όταν το συναντήσετε θα αρχίσει να σας λείπει. Φαίνεται ότι η παρουσία ενός αντικειμένου είναι υποχρεωμένη να κάνει αισθητή την απουσία της (ή για να καταστεί η απουσία αισθητή). Ένα είδος νοσταλγίας μπορεί να έχει προηγηθεί της άφιξής του, αλλά θα πρέπει να συναντηθείτε μαζί τους για να αισθανθείτε την πλήρη ισχύ της απογοήτευσής σας κατά την απουσία τους».
Ο έρωτας, αυτή η ανακάλυψη του κρυμμένου πάθους σας, είναι προσπάθειες να εντοπίσετε, να απεικονίσετε και να αποτυπώσετε αυτό με το οποίο ασυνείδητα αισθάνεστε απογοητευμένοι.
Πηγή: brainpickings.org
