Η συνάντηση με τον Άλλο, έχει πάντα κάτι το ξεχωριστό και το ανοίκειο. Υπάρχουν τόσα διαφορετικά κριτήρια, που θέτει ο καθένας για το τι είναι μοναδικό και επιθυμητό σε μια σχέση ή στον Άλλο, που κι αυτό που αξίζει δεν είναι ποτέ ένα και μόνο για τον καθένα. Είναι όμως Ενικό.
Το να βρει κάποιος/α ένα ταίρι που θα αποδέχεται τη μοναδικότητα του, μοιάζει πολλές φορές με συμβάν καθαρής τύχης. Κι όμως, συμβαίνει. Βέβαια, δεν ήταν ποτέ εύκολες οι σχέσεις. Η συνάντηση με τον Άλλο, έχει πάντα κάτι το ξεχωριστό και το ανοίκειο. Υπάρχουν τόσα διαφορετικά κριτήρια, που θέτει ο καθένας για το τι είναι μοναδικό και επιθυμητό σε μια σχέση ή στον Άλλο, που κι αυτό που αξίζει δεν είναι ποτέ ένα και μόνο για τον καθένα. Είναι όμως Ενικό.
Συνήθως, όταν αποδέχεται κανείς τον εαυτό του γι αυτό που είναι, γνωρίζει τον εαυτό του με τα προτερήματα και τα ελαττώματά του, μάλλον μπορεί να αποδέχεται και τον Άλλον, αναγνωρίζοντας ότι και ο Άλλος είναι ένα άτομο με αδυναμίες. Η κοινή συνάντηση αυτής της αδυναμίας, είναι ως ένα βαθμό ευτυχής, μα πάνω από όλα ανθρώπινη και μπορεί να φέρει το άνοιγμα προς το έτερο ήμισυ. Τότε έρχεται και η προσπάθεια ανακάλυψης του/της παρτενέρ. Ο έρωτας, πλάθεται με ερωτήματα.
Πρώτα από όλα, χρειάζεται, να είναι κανείς δεκτικός στην αμφισβήτηση και πάνω από όλα στην αμφισβήτηση του εαυτού του. Το να τίθενται διαρκώς κριτήρια τελειότητας (για το πώς πρέπει να είναι το ταίρι για παράδειγμα), ορίζει κάπως μια επιθυμία αλλά δεν μας αφήνει ανοιχτούς και στο ενδεχόμενο να ανακαλύψουμε κι εμείς κάτι. Αντίθετα, γεμίζει το άτομο με φόβο, το καταπιέζει και δεν το οδηγεί σε συνήθειες που εκφράζουν αυτό που πραγματικά είναι Αν αναθεωρηθούν τα κριτήρια για το τι θεωρείται τέλειο και γιατί τα θέτουμε, μπορούμε να γνωρίσουμε πολλά περισσότερα για εμάς και εν τέλει γι’ αυτούς που δεν σας επιλέγουν ή δεν σας αποδέχονται. Βέβαια, η αποδοχή του Άλλου, δεν έχει όρους αλλά έχει όρια, τα οποία φυσικά ορίζουν την αξιοπρέπεια του καθενός και καλό είναι με τον τρόπο τους να γνωστοποιούνται κάποτε και κάπως ώστε ο να μάθουν και όσοι συναναστρεφόμαστε ποιοι είμαστε και τι μπορούμε να δεχθούμε.
Πολλές φορές από την άλλη, η απόρριψη από τον Άλλο, προβάλλεται προς τα έξω ενώ είναι αυτό-απόρριψη. Συμβαίνει μάλιστα, με μια τάση ηττοπάθειας του ατόμου και εν τέλει δικαιολόγησης που στρέφεται σε αυτό- κατηγορία «Πώς να με δεχτεί, αφού είμαι έτσι». Συνειδητοποιούμε όμως στο τέλος, ότι ούτε εμείς μπορούμε να αλλάξουμε απόλυτα ούτε μπορούμε να ζητάμε τον Άλλο να αλλάξει ή να τον αποζητάμε κατά παραγγελία όπως τον έχουμε ιδανικά πλάσει.
Εξαρτάται επίσης, το που και το πώς αναζητά κανείς αυτό που αναζητά. Καμιά φορά, αναζητούνται ορισμένα πράγματα από μια σχέση ή αναζητείται ταίρι με ένα αντίστροφο τρόπο ή υπάρχει κάποια πρόθεση ή λόγια που περιγράφουν εντελώς αντίθετα αυτό που πραγματικά θέλουμε ή είμαστε σε αυτή την αναζήτηση. Εκεί, ο Άλλος θα καταλήξει να αποδεχτεί τη λάθος περιγραφή που δώσαμε, θα έχει άλλες προσδοκίες και μπορεί να καταλήξουμε στο ότι δεν μας αποδέχεται. Μα- εδώ, ποτέ δεν μας γνώρισε πραγματικά….
Συγγραφέας: Χρύσα Καριεντίδου
