Αναζητάμε την ιδανική λύση: και έρωτας και ταίριασμα. Και συναίσθημα και λογική. Αυτή κι αν είναι ψευδαίσθηση! Ο έρωτας a priori αφορά τη διάχυση του εαυτού, τον συμβολικό θάνατό του, το βύθισμά του στην άμορφη μάζα του εμείς.
Μεγαλώνουμε με παραμύθια για αδύναμες, πλην καλές πριγκίπισσες που η μοίρα τις αδίκησε και η κοινωνία της ατίμασε, αλλά τι καλά, μετά από βάσανά και περιπέτειες ένας γενναίος πρίγκιπας τις σώζει και φυσικά ο έρωτας είναι κεραυνοβόλος και ακολουθεί ένας βασιλικός γάμος όπου όλα πάνε καλά κι εμείς καλύτερα.
Κι επίσης μεγαλώνουμε μέσα σε οικογένειες που οι γονείς μας σφάζονται, χωρίζουν ή φέρουν ως παράσημο ανδρείας την αντοχή τους να παραμείνουν στο γάμο. Κι είναι οι ίδιοι άνθρωποι που μας αποκοιμίζουν με αυτά τα παραμύθια. Είναι μάλλον αυτοί που τα έχουν περισσότερη ανάγκη για να αντέξουν την αποτυχία τους να ζήσουν το όνειρο. Ή μπορεί να ζουν με την κρυφή ελπίδα ότι το παραμύθι της ζωής τους περνάει απλά τη φάση με τους δράκους και τις κακές μάγισσες.
Ο έρωτας εγκαθίσταται μέσα μας ως υπέρτατη αξία, αλλά όταν βγούμε στο σεργιάνι ενημερωνόμαστε από τους ίδιους ανθρώπους ότι κάνουμε λάθος, ότι δε βλέπουμε καθαρά, ότι ο έρωτας δεν είναι κριτήριο σχέσης.
Κατακλυζόμαστε από διπλά μηνύματα, κουβαλάμε τις τραυματικές μας εμπειρίες από τις σχέσεις των γονιών μας, αποφασίζουμε ότι η ωρίμανση συνεπάγεται με το κάψιμο των παραμυθιών και ταυτόχρονα επιθυμούμε να σχετιστούμε. Παρασυρόμαστε από έρωτες και ταυτόχρονα νιώθουμε ενοχές για το συνετό κομμάτι μας που εγκαταλείπουμε. Ή μπαίνουμε σε σχέσεις με γνώμονα τη λογική και διψάμε για χτυποκάρδια. Ασφυκτιούμε μέσα σε έναν επίκτητο εγκλωβισμό. Αναζητάμε την ιδανική λύση: και έρωτας και ταίριασμα. Και συναίσθημα και λογική.
Χα! Αυτή κι αν είναι ψευδαίσθηση! Ο έρωτας a priori αφορά τη διάχυση του εαυτού, τον συμβολικό θάνατό του, το βύθισμά του στην άμορφη μάζα του εμείς. Η λογική επιλογή διατηρεί άθικτη την αυτονομία κι επομένως την εξουσία μου πάνω στον εαυτό και στον άλλον. Η χωροχρονική τους συνύπαρξη είναι ουτοπία.
Σε αυτό το αδιέξοδο απαντά η ευρέως διαδεδομένη αφήγηση ότι ο έρωτας προηγείται χρονικά για να δώσει τη σκυτάλη στην αγάπη. Την αγάπη, που είναι το σημαντικό, το σπουδαίο συναίσθημα. Οι ανθρωπολόγοι το εξηγούν ως φυσική ακολουθία της διαδικασίας τεκνοποίησης και μεγαλώματος των παιδιών. Οι ψυχίατροι δαιμονοποιούν τον έρωτα ως ποταπή ανάγκη φυγής από μεγάλους πόνους. Οι πνευματικοί πατέρες εξάρουν το μεγαλείο της αγάπης και τολμούν να την ταυτίσουν με τη θυσία. Ο ανθρωπάκος μένει ενεός και μπερδεμένος.
Διαβάστε σχετικά: Η ερωτική επιθυμία είναι μια από τις πιο σύνθετες διαστάσεις του ανθρώπου
Αν είναι σε επαναστατική διάθεση ρίχνει βουτιά στο κενό του πόθου και όταν σηκωθεί και βρεθεί σε μια ζωή που τα όνειρα για τη ζωή του και η υπερεκτιμημένη ιδέα του για τον εαυτό του συντρίβονται από τις κοινωνικοπολιτικές επιταγές, δε του μένει παρά να συμβιβαστεί με το αφήγημα της αγάπης.
Δεν έχει επιλογή παρά να ταυτίσει την ωρίμανση με προσγείωση στην πραγματικότητα και τον έρωτα ως επιλογή των αιώνιων – ανώριμων- παιδιών. Αν θελήσει να πολεμήσει αυτή τη συνθήκη θα πρέπει να αναμετρηθεί με όλους τους συμβιβασμούς που έχει υποστεί για να παραμένει κοινωνικά μετρήσιμος, αποδεκτός και τελικά ασφαλής.
Η ασφάλεια, ίσως να είναι και η έννοια κλειδί του γρίφου. Μετά την επιβίωση, έχει την τιμητική δεύτερη θέση στην πυραμίδα των αναγκών. Μεγάλοι στοχαστές την έχουν αναγάγει ως το βασικό μας αίτημα στο χορό του σχετίζεσθαι. Προτάσσουν ότι οι ασφαλείς δεσμοί είναι πάντα το ζητούμενό μας και η ύπαρξη τυχούσας ψυχοπαθολογίας οφείλεται στην έλλειψή τους. Η αμφιλεγόμενη Μαρία Τερέζα κήρυττε ότι οι άνθρωποι πεθαίνουν περισσότερο από την έλλειψη αγάπης, παρά τροφής.
Έρχεται λοιπόν η αγάπη να ταυτιστεί με την ασφάλεια. Και πίσω ακούγονται τα σαρκαστικά γέλια των υπαρξιστών που κοροϊδεύουν την ατολμία μας να ορθώσουμε στήθη απέναντι στην υπαρξιακή παραδοχή της ατομικής μοναξιάς. Στην εποχή της ατομικότητας το πρόταγμα της αυτονομίας κυριαρχεί, και ο καθένας από εμάς οφείλει να φτιάξει ένα καλά θωρακισμένο εγώ για να αντέξει την απομόνωση της μεγαλούπολης. Ταυτόχρονα, έχουμε την κληρονομιά από την αρχή της ύπαρξης του είδους μας, να πορευόμαστε μαζί. Σε κοινότητες, σε ευρείες οικογένειες, σε ζευγάρια. Συνεχίζοντας τη διπολικότητά μας έχουμε να μετρηθούμε με τον φόβο της συγχώνευσης, από τη μια πλευρά και με την ανάγκη και συνήθεια να συνεξαρτόμαστε, από την άλλη.
Φλερτάρουμε με τον τρόμο της φυλακής μας. Μη μου στερήσεις την εξουσία πάνω μου, αλλά μη με αφήσεις και μόνο. Η παραίτηση από το βαθύ σχετίζεσθαι μοιάζει με συνετή επιλογή. Όμως είναι άραγε η επιλογή του πολεμιστή, του εραστή της ζωής; Δεν είναι. Την ώρα του πολέμου οι γενναίοι δεν παραδίδουν τα όπλα, δεν λιποτακτούν. Διαλέγουν στρατόπεδο, διαισθητικά σχεδόν, και μπαίνουν στη μάχη για να υπερασπιστούν τις μεγάλες ιδέες τους.
Τελικά ίσως δεν έχει σημασία αν επιλέξεις τον έρωτα ή την αγάπη. Το σπουδαίο είναι να επιλέξεις να ζήσεις. Να μην αφεθείς στο ποτάμι της υπαρξιακής έλλειψης νοήματος και μοναξιάς. Να μπεις μέσα και να κολυμπήσεις προς την όχθη που κάθε στιγμή επιλέγεις. Όπως και σε όλες τις άλλες μάχες της επιβίωσης, άλλωστε…
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
