Το θυμωμένο παιδί - Η συμπεριφορά του παιδιού ως σημαντικό μήνυμα προς τους γονείς

Καλαμπάκα Έλσα - ψυχοθεραπευτικό κέντρο ΜΟΡΦΗ

Το θυμωμένο παιδί - Η συμπεριφορά του παιδιού ως σημαντικό μήνυμα προς τους γονείς

Καλαμπάκα Έλσα - ψυχοθεραπευτικό κέντρο ΜΟΡΦΗ
θυμωμένα παιδιά δίνουν ένα σημαντικό μήνυμα προς τους γονείς
Image credit: Izzy Park / unsplash.com

Το συναίσθημα του θυμού αποτελεί ένα φυσιολογικό, χρήσιμο και απαραίτητο συναίσθημα του ανθρώπου ανεξαρτήτως ηλικίας και ρόλου. Η αποδοχή, η κατανόηση και η επεξεργασία είναι υψίστης σημασίας διεργασία των γονέων τόσο για την κοινωνική ενσωμάτωση του παιδιού όσο και για την προσωπική ψυχική υγεία του παιδιού τους.


Ο θυμός αποτελεί ένα ανθρώπινο μηχανισμό άμυνας κάτω από τον οποίο κρύβεται μια πολύχρωμη παλέτα συναισθημάτων. Συναισθήματα φόβου, ζήλειας, πόνου, δυσαρέσκειας, λύπης, άγχος, απογοήτευσης, ματαίωσης, φόβος αποτυχίας ακόμη και τρόμος θανάτου.

Πολλές φορές ένα παιδί μέσω του θυμού μπορεί να εκφράσει διάφορες άλλες καταστάσεις της ζωής του, για παράδειγμα την ζήλεια μεταξύ του αδελφικού συστήματος, την απόρριψη ή την αδικία που μπορεί να έχει βιώσει από τους γονείς του ή το σχολικό του περιβάλλον του, τον φόβο από κάποια απειλή τρίτου, την παραβίαση των προσωπικών ορίων από κάποιο άλλο πρόσωπο.

Η μη επεξεργασία του θυμού και η εγκατάσταση του θυμού στον ψυχισμό ενός παιδιού μπορεί να οδηγήσει σε αυτοκαταστροφή ή και σε βία προς τρίτους. Στην σύγχρονη εποχή παρατηρείται, τόσο γύρω μας όσο και μέσα μας, να επικρατεί πολύ βία. Τα τελευταία χρόνια άλλωστε γίνεται πολύς λόγος για το bulling στα σχολεία. Αυτό μας φανερώνει πως κάποιο λάθος λαμβάνει χώρα σε κοινωνικό επίπεδο αλλά και στην ανατροφή και διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας.

Χρειάζεται να μάθουμε πως θα επιφέρουμε ειρήνη πρωτίστως μέσα μας και κατά επέκταση και στο περιβάλλον μας και στο «σχετίζεσθαι» με τους σημαντικούς άλλους. Σκεφτείτε πως γαλουχεί κανείς τα παιδιά του, όταν ο ίδιος βιώνει ανεπεξέργαστο και άλυτο θυμό, άγχος, ανασφάλεια, φόβο, καχυποψία.

Ένα θυμωμένο παιδί πολλές φορές εκφράζει και ένα ανεπεξέργαστο θυμό των γονιών. Πολλές φορές η βοήθεια στο θυμωμένο παιδί ζητάει να μην εστιάσουμε μόνο σε εκείνο αλλά συνίσταται στο να αναδειχθεί το συναίσθημα των γονιών.

Ο τρόπος που η οικογένεια κατανοεί, επιτρέπει, διαχειρίζεται τα δικά της συναισθήματα θυμού αποτελούν πρακτική που το παιδί θα ακολουθήσει, για να διαχειρισθεί στο παρόν τα συναισθήματα θυμού που νιώθει. Ταυτόχρονα δημιουργείται και ένα ψυχικό μοτίβο που θα το ακολουθεί και μεταγενέστερα στην ζωή του ως ενήλικας πια

Ο θυμός ενός παιδιού μπορεί να βρίσκει απαντήσεις και έξω από το ίδιο το παιδί. Μπορεί να φωτισθεί καλύτερα ρίχνοντας τον φακό μας στην καθημερινότητα που βιώνει στο σπίτι με την πραγματικότητα των γονιών του. Στην οικογενειακή θεραπεία το σύμπτωμά που εκφράζεται από το υποσύστημα των παιδιών δεν είναι πάντα και το πρόβλημα.

Οι αιτίες που δημιουργούν το σύμπτωμα μπορεί να εντοπίζονται στο γονικό σύστημα αλλά να εκφράζεται μέσα από το σύμπτωμα του παιδιού. Το σύμπτωμα σε ένα σύστημα εμφανίζεται σαν ένας φάρος μέσα στην θάλασσα. Προειδοποιεί για επικίνδυνη πλοήγηση. Δίνει πληροφορίες πως η κατεύθυνση που έχει η οικογένεια χρειάζεται ανα-προσδιορισμό.

Όταν το παιδί εκφράζει θυμό ( ο οποίος θυμός έχει σταθερότητα, ένταση, είναι ακατανόητος, δεν φαίνεται να έχει μια λογική εξήγηση και συνεπώς προβληματίζει τον γονέα ) είναι σημαντικό ως γονείς να διερωτηθούμε: Τι κάνω εγώ με τον δικό μου θυμό; Είμαι θυμωμένος/η; γιατί έχω θυμό; Τον εκφράζω; με ποιον τρόπο; Μπορώ να το διαχειριστώ; Μήπως τον κρύβω από όλους και από τον ίδιο μου τον εαυτό; Αποδέχομαι τελικά το συναίσθημα του θυμού;


Διαβάστε σχετικά: Κατανοώντας το θυμό των παιδιών


Υγιής αντιμετώπιση του θυμού σημαίνει πως ο γονιός επιτρέπει την έκφραση του θυμού και το αναγνωρίζει ως σημαντικό συναίσθημα. Η αποδοχή είναι το πρώτο μεγάλο βήμα για την κατανόηση και την σωστή μετέπειτα επεξεργασία του συναισθήματος. Αν κοιτάμε ύποπτα το παιδί μας γιατί θυμώνει, αν νιώθουμε πως κάποιο πρόβλημα υφίσταται, αν βιώνουμε πως δεν το έχουμε διαπαιδαγωγήσει σωστά τότε θα ενοχοποιήσουμε τόσο το παιδί όσο και τους ίδιους τους εαυτούς μας.

Η αποδοχή του θυμού ως μια φυσιολογική κατάσταση και η πίστη ότι κάποιο σημαντικό μήνυμα φέρει για το παιδί δίνει την δυνατότητα στο παιδί να το εκφράσει χωρίς να νιώθει ότι κάτι κακό κάνει. Χρειάζεται να προσεγγίσουμε τον θυμό του παιδιού με περιέργεια και ενδιαφέρον, να κατανοήσουμε από πού προήλθε και τι ζητάει αυτό το συναίσθημα από το ίδιο το παιδί ή από το περιβάλλον του;

Οι γονείς οφείλουν να εκπαιδεύσουν τα παιδιά τους στο πώς να χειριστούν το συναίσθημα του θυμού. Η αποφυγή του και η μη αποδοχή του οδηγεί στην συσσώρευση του θυμού η οποία μπορεί να έχει αρνητικές συνέπειες για το ίδιο. Η συσσώρευση του θυμού μπορεί να οδηγήσει σε μια ασυνείδητη επιθετικότητα ή αυτοκαταστροφικότητα καθώς η ενέργεια του θυμού όταν καταπιέζεται λειτουργεί όπως ο ατμός σε μια ερμητικά κλειστά χύτρα νερού η οποία βράζει. Όταν κλείσεις ερμητικά το καπάκι του θα επέλθει έκρηξη.

Η αποφυγή του θυμού ως κάτι μη επιτρεπτό από την οικογένεια και την κοινωνία μπορεί να οδηγήσει στην εμφάνιση ψυχοσωματικών συμπτωμάτων, καθώς ότι υπάρχει μέσα μας αναζητάει την αναγνώριση του, την αποδοχή μας και την κατανόηση μας. Εκφράσεις όπως «Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι», «Μου έπρηξες το συκώτι» δείχνουν πως τα συναισθήματα μας σωματοποιούνται αν δεν τα αφουγκραστούμε.

Ο θυμός, που σε μικρές δόσεις είναι απαραίτητος στη ζωή μας, όταν γίνεται καθημερινό φαινόμενο έχει αρνητικές συνέπειες για το σώμα μας. Η συσσώρευση του άλυτου θυμού μπορεί να επηρεάσει την ανθρώπινη μνήμη, τη συγκέντρωση, να παρατηρηθεί αύξηση της αρτηριακής πίεσης. Οι εκρήξεις θυμού κάνουν κακό στους πνεύμονες καθώς έρευνες έχουν δείξει πως ο θυμός συνδέεται με περισσότερα ή πιο έντονα αναπνευστικά προβλήματα.

Ο ανεπίλυτος θυμός συνδέεται με χρόνιο στρες οδηγώντας τον ανθρώπινο οργανισμό στην παραγωγή ορμονών του στρες, όπως η κορτιζόλη, επηρεάζοντας κατά αυτό τον τρόπο την πολύτιμη ανοσοποίηση του οργανισμού και την ικανότητα αντίστασής μας σε μολύνσεις.

Ότι υπάρχει μέσα μας είμαστε εμείς στην παρούσα φάση της ζωής μας. Όταν απορρίπτουμε ένα συναίσθημα μας, τελικά απορρίπτουμε τον ίδιο μας τον εαυτό και οδηγούμαστε σε μια κατακερματισμένη ύπαρξη. Είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε, να αποδεχτούμε και να επεξεργαστούμε το συναίσθημα του θυμού γιατί έτσι του επιτρέπουμε να εκφραστεί με ένα λειτουργικό τρόπο και να μην σωματοποιηθεί.

Το πρώτο σημαντικό βήμα είναι η αποδοχή της ύπαρξης του θυμού διότι η αποδοχή τελικά είναι αυτή που επιτρέπει ακριβώς το επόμενο βήμα της διεργασίας που είναι η υγιής αντιμετώπιση του. Επιτρέπει να κατανοήσουμε το ερέθισμα∙ από πού ξεκίνησε ο θυμός μας, τι μας συνέβη και ποιά άλλα συναισθήματα κρύβονται κάτω από αυτόν.

Π. χ αν ο πατέρας είναι κατηγορηματικός απέναντι στο παιδί και από την άλλη η μητέρα του τον ενοχοποιεί συνεχώς για τα λάθη του και του τονίζει πως με την συμπεριφορά του την στεναχωρεί συνεχώς, τότε η απόρριψη και οι ενοχές που βιώνει το παιδί το οδηγεί αυτόματα σε ψυχικό πόνο.

Επειδή ο πόνος είναι ένα βαρύ συναίσθημα για όλους μας και ιδιαίτερα για τα παιδιά, το παιδί ασυνείδητα κάποιες φορές επιλέγει να εκφράσει ότι του συμβαίνει μέσω του θυμού. Το ίδιο δεν αναγνωρίζει ακριβώς τι είναι αυτό που νιώθει και δεν γνωρίζει πώς να διαχειρισθεί ένα επώδυνο συναισθηματικό βίωμα.

Αυτή η ψυχική του κατάσταση το δυσκολεύει μέσα του και έτσι μπορεί να ξεσπάσει με θυμό. Αν το παιδί δεν έχει υποστήριξη ώστε να αποδεχτεί, να εκφραστεί με ένα υγιή τρόπο και να αποφορτιστεί, τότε θα εκφράζει θυμό με ένα ακατανόητο τρόπο ο οποίος δεν θα επιλύεται μέσα του και θα συσσωρεύεται.

Ο θυμός τότε από ένα φυσιολογικό συναίσθημα θα γίνει σύμπτωμα το οποίο κινδυνεύει να χαρακτηρίσει τον ψυχικό κόσμο του παιδιού. Η οικογένεια, το παιδί και το ευρύτερο περιβάλλον του θα καταγράψει πως έτσι τελικά είναι ο χαρακτήρας του συγκεκριμένου παιδιού και αυτή η καταγραφή θα γίνει η αιτία το παιδί να λαμβάνει απαξίωση για αυτή του την συμπεριφορά και κατηγόρια αφού ΄΄συνεχώς΄΄ είναι θυμωμένος και γκρινιάζει.

Έτσι η οικογένεια μπαίνει σε ένα φαύλο κύκλο μιας δυσλειτουργικής κατάστασης. Όσο ο καιρός περνάει ο θυμός αρχίζει και αυτονομείται αλλάζοντας μορφές και εμφανίζεται σε ασύνδετες μεταξύ τους καταστάσεις. Π.χ. σε μια απλή ερώτηση του γονιού, "παιδί μου διάβασες;" μια θυμωμένη απάντηση εκείνη την στιγμή δεν μπορεί να συνδεθεί και να έχει αντιστοιχία με αυτό που συμβαίνει στο εδώ και τώρα.

Συνεπώς όταν ο θυμός έχει εγκατασταθεί στο παιδί και δεν έχει βρει διέξοδο να εκφραστεί και να επεξεργαστεί αρχίζει να δημιουργεί περαιτέρω προβλήματα τα οποία έχουν έναν αθροιστικό και συσωρευτικό χαρακτήρα.

Επηρεάζει την επικοινωνία, την σχέση, το πώς νιώθουμε στην οικογένεια και διαμορφώνει χαρακτήρα και προσωπικότητά, με λανθάνοντα όμως τρόπο, ο οποίος αδικεί πολύ την ζωή του παιδιού και ολόκληρης τελικά της οικογένειας. Στην κατάσταση αυτή εμφανίζεται μια παραπάνω δυσκολία, να αντιστοιχίσεις το συναίσθημα που υφίσταται με μια κατάσταση για να μπορέσεις στην συνέχεια να το επεξεργαστείς και να βρεις μια λύση.

Καθώς το πρόβλημα αυτονομείται κινδυνεύει το παιδί να προσλάβει το χαρακτηριστικό και τον ρόλο του θυμωμένου παιδιού σαν να πρόκειται για κάποιο χαρακτηριστικό της ιδιοσυγκρασίας του. Και ο θυμός συνοδεύεται από επίθετα όπως γκρινιάρης, αχάριστος, ανικανοποίητος στοιχεία που χτίζουν μια αρνητική αυτοεικόνα στο ίδιο το παιδί επηρεάζοντας ανάλογα και την αυτοεκτίμηση του. Πρόκειται για μια ψυχική κατάσταση που αν δεν κατανοηθεί συνοδεύει και βασανίζει τον άνθρωπο και στην ενήλικη του ζωή.

Στόχος των γονιών χρειάζεται να είναι το να βοηθήσουν το παιδί τους στην σωστή διεργασία κατανόησης και επιτρεπτικότητας του θυμού. Να μάθει ότι μπορεί να εμπιστευθεί τα συναισθήματα του. Να μπορεί να μοιραστεί ότι νιώθει με τους γονείς του υπολογίζοντας στην κατανόηση τους και στην υποστήριξη τους.

Αν το παιδί βιώσει πρωτίστως από τους γονείς του ότι μπορεί να εκφράσει ό, τι έχει μέσα του, ότι εκείνοι μπορούν, ότι αντέχουν και θέλουν να το ακούσουν με σεβασμό και αν μέσα από αυτή την εμπειρία της συσχέτισής με τους γονείς του βιώσει ψυχική στήριξη και ανακούφιση, τότε οι γονείς θα έχουν εκπαιδεύσει το παιδί τους να συμπεριφέρεται με αυτό τον τρόπο και όταν θα χρειαστεί να αντιμετωπίζει μόνος του τον εαυτό του. Π. χ στην εφηβεία και στην μετέπειτα ενήλικη του ζωή το παιδί θα εσωτερικεύσει τον τρόπο αυτό και θα το κάνει στοιχείο του χαρακτήρα του.

Κατά αυτό τον τρόπο ο λόγος, το βλέμμα και η συμπεριφορά των γονιών γίνεται η εσωτερική φωνή του παιδιού δημιουργώντας τον προσωπικό του ψυχικό χάρτη, στοιχεία που θα τον συνοδεύσουν και στην ενήλικη του ζωή.

Η εποικοδομητική επίλυση προβλημάτων θα βοηθήσει το παιδί να δώσει χώρο στο συναίσθημα, να κατανοήσει από που προέρχεται αυτό, να δει πως μπορεί να φροντίσει τον εαυτό του. Για παράδειγμα αν κάποιο παιδί θύμωσε γιατί δέχθηκε απειλή από άλλο παιδί πρέπει να υποστηριχθεί για το πώς θα οριοθετείται σε συμπεριφορές που δεν θέλει να βιώνει, διότι νιώθει «παραβιασμένος».

Η αντιμετώπιση αυτή δικαιώνει το παιδί διότι νιώθει πως είναι φυσιολογικό σε μια τέτοια κατάσταση να νιώθει θυμό ενώ ταυτόχρονα τον εκπαιδεύει στην διαχείριση και κατανόηση του συναισθήματος ενώ την ίδια στιγμή του διδάσκει δεξιότητες φροντίδας του εαυτού μέσω των ορίων, όταν κάποιος τρίτος παραβιάζει τα όρια του.

Και μόνο η δυνατότητα του να καταλάβει το παιδί από πού προέρχεται ο θυμός είναι από μόνο του θεραπευτικό στοιχείο για την ψυχοσύνθεση του. Η ασφαλής επεξεργασία του θυμού μαζί με τους γονείς, εκπαιδεύει το παιδί σε ένα υγιές μοτίβο διαχείρισης των συναισθημάτων του συμβάλλοντας στην ομαλή ψυχοανάπτυξή του.

Χρειάζεται ως γονείς να:

  • Αποδεχτείτε το συναίσθημα του θυμού και να ενθαρρύνετε το παιδί σε ένα υγιή τρόπο εξωτερίκευσης του.
  • Μην αποδοκιμάζετε το συναίσθημα του διότι το παιδί θέλει την επιδοκιμασία του γονιού αλλιώς μπορεί να βιώσει ντροπή και να κλειστεί στον εαυτό του.
  • Βάλτε όρια στον τρόπο που θα εκφραστεί. Το παιδί χρειάζεται να μάθει ότι ενώ ο θυμός είναι αποδεκτός, η επιθετική συμπεριφορά δεν είναι αποδεκτή. Αν δεν επεξεργαστεί καλά ο θυμός μπορεί να οδηγήσει σε ΄΄acting out΄΄ σε δραματοποιημένες συμπεριφορές οι οποίες μπορεί να είναι αυτοκαταστροφικές ή βίαιες προς τρίτους ή προς τον ίδιο του τον εαυτό.
  • Μην συγκρίνετε το παιδί με άλλους ανθρώπους, με τα αδέρφια του ή με τους φίλους του. Το αδικείτε με αυτόν τον τρόπο και το εξαγριώνετε συναισθηματικά, διότι βιώνει απόρριψη. Χρειάζεται να αναδεικνύετε την υπόσταση του παιδιού ως μοναδική ύπαρξη, γιατί αυτό είναι. Ο καθένας μας αποτελεί μια μοναδική ύπαρξη στην ζωή.
  • Διδάξτε στο παιδί ένα υγιή τρόπο έκφρασης του θυμού μέσα από την καθημερινή προσωπική σας στάση απέναντι στον δικό σας θυμό. Καλλιεργήστε δημιουργικούς τρόπους έκφρασης. Παρατηρείστε πως επικοινωνείτε την διαφωνία σας, πως διαχειρίζεστε τις συγκρούσεις και τις διαφορές ως γονείς μεταξύ σας.
  • Μείνετε δίπλα του, μην αποσυνδέεστε από αυτό εξαιτίας αυτού του συναισθήματος. Αντέξτε ότι το παιδί σας μπορεί να θυμώνει. Είναι μια πολύ φυσιολογική διεργασία στην εξέλιξη του. Μην του ζητάτε να το καταπιεί και να το κρύψει.
  • Βοηθήστε το να συνδεθεί με την πηγή του συναισθήματος. Κάτω από τον θυμό μπορεί να υπάρχει λύπη, φόβος, ενοχές, άγχος, απόρριψη, έλλειψη αγάπης, αυτοκατηγόρια και σκέψεις πως δεν τα καταφέρνει καλά στην ζωή του.
  • Παραμείνετε ήρεμοι. Ο τόνος της φωνής σας και το περιεχόμενο των λέξεων που χρησιμοποιείτε θα γίνει η εσωτερική φωνή του παιδιού σας αλλά και η φωνή που θα ακούει και στην ενήλικη ζωή του.
  • Καλλιεργήστε του το συναίσθημα του αυτοελέγχου και της συνειδητής επιλογής της έκφρασης ενός συναισθήματος.
  • Μην χρησιμοποιείτε εξουσία, συνέπειες και τιμωρίες επειδή το παιδί σας εξέφρασε το συναίσθημα του θυμού. Με τον τρόπο αυτό οδηγείτε το παιδί σας στο να μην σας εμπιστεύεται, να μην νιώθει ασφάλεια να μοιραστεί με σας τα πιο αληθινά του και ευάλωτα συναισθήματα.
  • Εκπαιδεύεστε το να μην θάβει μέσα του συναισθήματα που πιθανά θεωρούνται αρνητικά και μη αποδεκτά από την κοινωνία μας και από τον οικογενειακό μας περίεργο.

Δεν υπάρχουν αρνητικά συναισθήματα. Όλα τα συναισθήματα είναι σημαντικά και κρύβουν κάποια πολύτιμη πληροφορία για την ζωή μας.

Η κατανόηση και η επεξεργασία του θυμού επιτρέπει να μην γινόμαστε κακοποιητικοί με τον εαυτό μας. Αν κατανοήσουμε τι μας θυμώνει μπορούμε να βρούμε ποικίλους τρόπους να προστατεύσουμε τον εαυτό μας, να βάλουμε όρια και να αποφύγουμε καταστάσεις που μας δυσαρεστούν και μας θυμώνουν.

Η συναισθηματική νοημοσύνη των παιδιών είναι κάτι που καλλιεργείται μέσα από τα βιώματα των παιδιών στο περιβάλλον στο οποίο ζει. Είναι πολύ σημαντικό πρωτίστως το πώς οι γονείς ως ενήλικες αντιμετωπίζουν τα δικά τους συναισθήματα και τον τρόπο που επιλέγουν να τα εσωτερικεύσουν ή να τα εξωτερικεύσουν επικοινωνώντας τα με το περιβάλλον τους.


Διαβάστε σχετικά: Η Μη Βίαιη Αντιμετώπιση της “Βίαιης” Συμπεριφοράς των Παιδιών


Είναι σημαντικό να νιώσουν τα παιδιά άνεση με τα συναισθήματά τους, να επιτραπεί να τα αγκαλιάσουν, να τους δώσουν ψυχικό χώρο, να τα κατανοήσουν και να βρούνε τον τρόπο εκείνο που η έκφραση τους θα τα οδηγήσει σε συναισθήματά ικανοποίησης, χαράς και ολότητας.

Ένα θυμωμένο παιδί πολλές φορές μπορεί να εκφράζει την ανάγκη του για ενθάρρυνσή, για συμπαράσταση, για φροντίδα. Συχνά ζητάει να δει ποιος είναι μέσα από το καθρέφτισμα στο βλέμμα των γονιών του. Μπορεί να αφορά μια ανάγκη του παιδιού να νιώσει αγαπητό, αποδεκτό και ασφαλές.

Κάποιες φορές τα παιδιά προσλαμβάνουν από τους γονείς ότι δεν είναι αρκετά καλά παιδιά, βιώνοντας κατά αυτόν τον τρόπο αποτυχία διότι δεν μπορούν να καλύψουν τις προσδοκίες των γονιών για αυτά.

Αν εκφράσουν τα συναισθήματα τους, το άγχος τους, την θλίψη τους, τον θυμό τους, τον φόβο τους, τις ενοχές τους και νιώσουν ότι πιθανά δυσαρεστήσουν τον γονιό ή τον δυσκολέψουν μέσω της έκφρασης τους το παιδί θα επιλέξει να τα κρατήσει μέσα του και στο μέλλον θα συναντήσουμε ένα κλειστό άνθρωπο ο οποίος θα έχει μεγάλη δυσκολία να συνδεθεί με τα συναισθήματα του και την ψυχική του πραγματικότητα.

Τα παιδιά πολύ εύκολα μπορεί να απορροφήσουν τα συναισθήματα των σημαντικών προσώπων τους, όπως είναι οι γονείς τους. Μπορεί να νιώσουν πως ευθύνονται για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι γονείς τους, για την έλλειψη χαράς που πιθανά υπάρχει στο σπίτι τους, την απουσία του έρωτα ή της αγάπης μεταξύ των γονιών του, τις σωματικές και ψυχοσωματικές αρρώστιες που μπορεί να αντιμετωπίζει κάποιος γονιός, τον χωρισμό των γονιών του, τις οικονομικές η εργασιακές τους δυσκολίες.

Το συναισθηματικό βάρος που σηκώνουν τα παιδιά από την έλλειψη κατανόησης, επικοινωνίας και συμπαράστασης από τους γονείς δημιουργεί πόνο που αν οδηγήσει το παιδί στο ψυχικό κλείσιμο τότε αυτό μπορεί να βιώσει κατάθλιψη.

Άλλωστε κάτω από την κατάθλιψη κρύβεται πάντα υψηλό φορτίο εγκλωβισμένου και ανεπεξέργαστου θυμού.

Οι γονείς χρειάζεται να βοηθήσουν το παιδί τους να αποδεχτεί τον θυμό σαν ένα πολύτιμο συναίσθημα το οποίο κουβαλάει πολύτιμες πληροφορίες για το παιδί. Χρειάζεται να το εκπαιδεύσουν να μπορεί να κατανοεί τι κρύβεται πίσω από το συγκεκριμένο συναίσθημα και με ποιον τρόπο μπορεί το ίδιο να διαχειριστεί καλύτερα αυτό που του συμβαίνει.

Πρόκειται για ένα πολύτιμο συναίσθημα διότι μέσα από το θυμό το παιδί μπορεί να βρει τα όρια του και να προστατευθεί σε ότι τον κάνει να νιώθει παραβίαση ή απειλή.

Η θετική πλευρά του θυμού είναι και μακροχρόνια καθώς η καλή κατανόηση του συναισθήματος χτίζει μια προσωπικότητα με αυτογνωσία και οδηγεί το παιδί και τον άνθρωπο στην αυτοεκτίμηση και την αληθινή αγάπη προς τον ίδιο τον εαυτό του.


*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*

2. banner diafhmishs mypsychologist koino

Κάντε like στην σελίδα μας στο Facebook 
Ακολουθήστε μας στο Twitter 

Βρείτε μας στα...