Το να εκφράζουμε τα συναισθήματα με λέξεις, ή αλλιώς «Συναισθηματική Επισήμανση», βοηθάει στη ρύθμισή τους.
Είναι πραγματικά δυνατό να πεις σε κάποιον άλλο τι νιώθεις; — Λέων Τολστόι
Οι γλώσσες αποκαλύπτουν τον χαρακτήρα τους, από τον πλούτο ως τους περιορισμούς τους, όταν βασιζόμαστε πάνω τους για να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας. Ένας χείμαρρος λέξεων δεν μπορεί πάντα να εκφράσει το βάθος της απελπισίας ή της χαράς μας. Άλλες φορές, λίγες απλές λέξεις, συνδυασμένες κατάλληλα, μπορούν να μας βοηθήσουν να αποκωδικοποιήσουμε τα μυστήρια της καρδιάς μας.
Η πιστή μετάφραση της εσωτερικής μας κατάστασης σε πληροφορία κατανοητή από τον έξω κόσμο είναι δύσκολη υπόθεση. Κάποια στοιχεία θα χαθούν και άλλα θα προστεθούν στην πορεία. Κι όμως, παρά τις ατέλειές της, η έκφραση των συναισθημάτων με λέξεις, ή η επισήμανση των συναισθημάτων, είναι μια προσπάθεια που αξίζει τον κόπο. Ανάμεσα στα πλεονεκτήματά της είναι και ότι αποτελεί μια μορφή έμμεσης ρύθμισης του συναισθήματος.
Μια πρόσφατη ανασκόπηση που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Emotion Review από τους ψυχολόγους Τζάρεντ Τόρε και Μάθιου Λίμπερμαν, από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, εξερευνά τους μηχανισμούς της συναισθηματικής επισήμανσης και την επιρροή της στις συναισθηματικές μας εμπειρίες.
Η συναισθηματική επισήμανση μπορεί να επηρεάσει την εμπειρία των συναισθημάτων
Η μετατροπή των συναισθημάτων σε λέξεις μπορεί να μετριάζει την πραγματική εμπειρία του συναισθήματος. Αυτή η επίδραση μπορεί να είναι παρόμοια με το ρυθμιστικό αποτέλεσμα της επαναξιολόγησης, η οποία περιλαμβάνει την εύρεση άλλων τρόπων σκέψης για καταστάσεις, για να νιώσουμε διαφορετικά γι’ αυτές.
Για παράδειγμα, όταν οι συμμετέχοντες σε μια μελέτη ρωτήθηκαν να επισημάνουν τις συναισθηματικές τους καταστάσεις καθώς κοιτούσαν εικόνες που προκαλούσαν αρνητικά συναισθήματα, ανέφεραν ότι ένιωθαν λιγότερη αναστάτωση από το αν παρατηρούσαν τις εικόνες παθητικά. Παρομοίως, οι συμμετέχοντες βίωναν μειωμένη αρνητική διέγερση όταν κοιτούσαν απεχθείς εικόνες, αν επισήμαιναν τα συναισθήματα που αναπαριστούσαν οι εικόνες.
Συναισθηματική επισήμανση και αυτόνομο νευρικό σύστημα
Έρευνες έχουν δείξει ότι η επισήμανση συναισθημάτων μπορεί να προκαλέσει άμεσα καθώς και καθυστερημένα αποτελέσματα στο αυτόνομο νευρικό σύστημα. Για παράδειγμα, όταν οι συμμετέχοντες είχαν την ευκαιρία να εκφράσουν με λέξεις τα αρνητικά τους συναισθήματα αφού είχαν παρατηρήσει απεχθείς εικόνες, είχαν χαμηλότερη διέγερση και μειωμένες αντιδράσεις δερματικής αγωγιμότητας.
Σε μια άλλη μελέτη, η αξιολόγηση των αρνητικών συναισθημάτων έπειτα από μια δραστηριότητα που προκαλούσε θυμό άλλαξε την καρδιαγγειακή αντιδραστικότητα των συμμετεχόντων, μειώνοντας τον καρδιακό ρυθμό τους.
Σε μία άλλη μελέτη, που σχετίζεται με τη θεραπεία έκθεσης, δείχνει ότι όταν άτομα με άγχος δημόσιας ομιλίας συνδύασαν την έκθεση με τη συναισθηματική επισήμανση, βίωσαν μεγαλύτερη μείωση στην αντίδραση δερματικής αγωγιμότητας.
Η συναισθηματική επισήμανση μπορεί να επηρεάσει τη νευρική δραστηριότητα
Διάφορες μελέτες λειτουργικής μαγνητικής τομογραφίας έχουν δείξει ότι τα νευρικά μοτίβα της επισήμανσης συναισθημάτων είναι παρόμοια με εκείνα της επαναξιολόγησης. Συγκεκριμένα, η έκφραση των συναισθημάτων με λέξεις έχει αποδειχτεί ότι μειώνει τη δραστηριότητα της αμυγδαλής και αυξάνει τη δραστηριότητα του κοιλιακού προμετωπιαίου φλοιού.
Η συναισθηματική επισήμανση μπορεί να επηρεάσει η συμπεριφορά
Η συναισθηματική επισήμανση μπορεί να έχει συνέπειες στη συμπεριφορά. Για παράδειγμα, ασθενείς με αραχνοφοβία μπορούσαν να πλησιάσουν τις αράχνες περισσότερο όταν εξέφραζαν με λέξεις τα συναισθήματά τους, σε σύγκριση με όταν χρησιμοποιούσαν μόνο επαναξιολόγηση, περισπασμό ή έκθεση. Σε μια άλλη μελέτη, μαθητές που έγραψαν για τα συναισθήματά τους σχετικά με ένα σημαντικό διαγώνισμα μαθηματικών, ακριβώς πριν την εξέταση, είχαν καλύτερη επίδοση.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, υπάρχουν τέσσερις πιθανοί μηχανισμοί που μπορούν να εξηγήσουν τα ρυθμιστικά αποτελέσματα της συναισθηματικής επισήμανσης.
1. Περισπασμός
Ένας πιθανός μηχανισμός για τη ρυθμιστική επίδραση της συναισθηματικής επισήμανσης είναι ο περισπασμός ή παρεμβολή. Η μετατροπή των συναισθημάτων μας σε λέξεις δημιουργεί ένα κενό, όπου δεν εμπλεκόμαστε απόλυτα στην επεξεργασία του ερεθίσματος που προκάλεσε τα συναισθήματα εξαρχής. Αυτή η στιγμιαία παρεμβολή θεωρείται ότι μειώνει τη συναισθηματική απόκριση στο ερέθισμα.
Ωστόσο, μόνο ο περισπασμός δεν μπορεί να είναι απόλυτα υπεύθυνος για τα αποτελέσματα της συναισθηματικής επισήμανσης. Για παράδειγμα, άλλες συνθήκες που περιλαμβάνουν την απόσπαση της προσοχής από το ερέθισμα, δεν έχει φανεί ότι παράγουν παρόμοια ρυθμιστικά αποτελέσματα στα συναισθήματα.
Διαβάστε σχετικά: Πόσο συναισθηματικά υγιείς είμαστε;
2. Αναστοχασμός
Ο αναστοχασμός είναι άλλο ένα πιθανό συστατικό του μηχανισμού της συναισθηματικής επισήμανσης. Η αυτοαντίληψη και η κατανόηση των συναισθημάτων μας είναι απαραίτητες για να μπορέσουμε να εκφράσουμε αυτά που νιώθουμε με λέξεις. Έρευνες έχουν δείξει ότι ο αναστοχασμός των συναισθημάτων μας μπορεί να μειώσει τη δραστηριότητα της αμυγδαλής και να αυξήσει τη δραστηριότητα του κοιλιακού προμετωπιαίου φλοιού.
Σύμφωνα με τους συγγραφείς της μελέτης, η χρήση της γλώσσας στη συναισθηματική επισήμανση μπορεί να θεωρηθεί σήμα που ενεργοποιεί τη ζωτική διαδικασία του αναστοχασμού.
3. Μείωση της αβεβαιότητας
Χρησιμοποιώντας κατηγορίες για να ομαδοποιήσουμε τα συναισθήματά μας, μπορεί να μειώνουμε την αβεβαιότητα σχετικά με τις νεφελώδεις συναισθηματικές μας καταστάσεις. Αυτή η μείωση της αβεβαιότητας ίσως βοηθάει να ρίξουμε φως στην τάση της αμυγδαλής να απενεργοποιείται κατά τη διάρκεια της συναισθηματικής επισήμανσης. Καθώς η ενεργοποίηση της αμυγδαλής σχετίζεται με καινούριες και εξέχουσες συνθήκες, η μείωση της αβεβαιότητας μπορεί να οδηγήσει σε μείωση της διέγερσής της.
4. Συμβολική μετατροπή
Ένας άλλος πιθανός μηχανισμός μπορεί να πηγάζει από την αφηρημένη σκέψη που συμμετέχει στη διαδικασία μετατροπής του συναισθηματικού ερεθίσματος σε γλώσσα. Κάποιοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι η κατηγοριοποίηση που προκύπτει όταν μετατρέπουμε τα συναισθήματα σε γλώσσα περιλαμβάνει μια συμβολική αφαίρεση του ερεθίσματος και των αιτίων του, υποδεικνύοντας στις περιοχές ανώτερης επεξεργασίας του εγκεφάλου ότι «η πρόκληση έχει αντιμετωπιστεί» και ότι «δεν υπάρχει πρόσθετη χρησιμότητα η αμυγδαλή να συνεχίσει να δίνει σήμα για προσοχή» (Torre & Lieberman, 2018, p. 120).
Απόδοση - Επιμέλεια: Ισμήνη Τσοχαλή, επιμελήτρια κειμένων
Πηγή
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
