500 ημέρες μόνος σε μια σπηλιά μπορεί να ακούγεται εφιάλτης για πολλούς ανθρώπους, αλλά η Ισπανίδα αθλήτρια Beatriz Flamini βγήκε με ένα χαρούμενο χαμόγελο και είπε ότι θα ήθελε περισσότερο χρόνο για να τελειώσει το βιβλίο της. Ωστόσο, δεν γνώριζε τι μέρα ήταν.
Κατά τη διάρκεια του εντυπωσιακού κατορθώματος της ανθρώπινης αντοχής της δεν είχε σχεδόν καμία επαφή με τον έξω κόσμο. Επί 500 ημέρες, κατέγραψε τις εμπειρίες της για να βοηθήσει τους επιστήμονες να κατανοήσουν τις επιπτώσεις της ακραίας απομόνωσης.
Ένα από τα πρώτα πράγματα που έγιναν εμφανή στις 12 Απριλίου 2023, όταν βγήκε από τη σπηλιά, ήταν το πόσο ρευστός είναι ο χρόνος, που διαμορφώνεται περισσότερο από τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς σας και τους ανθρώπους γύρω σας παρά από ένα ρολόι που χτυπάει.
Μιλώντας σε δημοσιογράφους για τις εμπειρίες της, η Φλαμινί εξήγησε ότι έχασε γρήγορα την αίσθηση του χρόνου. Η απώλεια του χρόνου ήταν τόσο βαθιά που, όταν η ομάδα υποστήριξης ήρθε να την ανασύρει, εξεπλάγη που ο χρόνος της είχε τελειώσει, ενώ πίστευε ότι βρισκόταν εκεί μόνο 160-170 ημέρες.
Γιατί έχασε την αίσθηση του χρόνου;
Οι ενέργειές μας, τα συναισθήματά μας και οι αλλαγές στο περιβάλλον μας μπορούν να έχουν ισχυρές επιδράσεις στον τρόπο με τον οποίο το μυαλό μας επεξεργάζεται τον χρόνο.
Για τους περισσότερους ανθρώπους, η ανατολή και η δύση του ήλιου σηματοδοτούν το πέρασμα των ημερών, ενώ η εργασία και η κοινωνική ρουτίνα σηματοδοτούν το πέρασμα των ωρών. Στο σκοτάδι μιας υπόγειας σπηλιάς, χωρίς τη συντροφιά άλλων, πολλά σημάδια για το πέρασμα του χρόνου θα έχουν εξαφανιστεί. Έτσι, η Flamini μπορεί να έχει εξαρτηθεί περισσότερο από ψυχολογικές διαδικασίες για την παρακολούθηση του χρόνου.
Ένας τρόπος με τον οποίο παρακολουθούμε το πέρασμα του χρόνου είναι η μνήμη. Αν δεν ξέρουμε πόσο καιρό κάνουμε κάτι, χρησιμοποιούμε τον αριθμό των αναμνήσεων που σχηματίζονται κατά τη διάρκεια του γεγονότος ως δείκτη του χρόνου που έχει περάσει. Όσο περισσότερες αναμνήσεις σχηματίζουμε σε ένα γεγονός ή μια εποχή, τόσο περισσότερο αντιλαμβανόμαστε ότι διήρκεσε.
Οι πολυάσχολες ημέρες και εβδομάδες γεμάτες με πολλά νέα και συναρπαστικά γεγονότα είναι εκείνες που θυμόμαστε συνήθως περισσότερο από τις πιο μονότονες όπου δεν συμβαίνει τίποτα αξιοσημείωτο.
Για την Flamini, η απουσία κοινωνικής αλληλεπίδρασης σε συνδυασμό με την έλλειψη πληροφοριών σχετικά με την οικογένεια και τις τρέχουσες υποθέσεις (ο πόλεμος στην Ουκρανία, η επαναλειτουργία της κοινωνίας μετά τα λουκέτα του COVID), μπορεί να μείωσε σημαντικά τον αριθμό των αναμνήσεων που σχημάτισε κατά τη διάρκεια της απομόνωσής της. Η ίδια η Flamini σημείωσε: “Είμαι ακόμα κολλημένη στην 21η Νοεμβρίου 2021. Δεν ξέρω τίποτα για τον κόσμο”.
{youtube}VhMpCHyaMOk{/youtube}
Η απώλεια του χρόνου μπορεί επίσης να αντανακλά τη μειωμένη σημασία του χρόνου στη ζωή της σπηλιάς. Στον έξω κόσμο, η πολυπραγμοσύνη της σύγχρονης ζωής και η κοινωνική πίεση για την αποφυγή της σπατάλης χρόνου σημαίνουν ότι πολλοί από εμάς ζουν σε μια διαρκή κατάσταση άγχους για τον χρόνο. Για εμάς, το ρολόι είναι ένα μέτρο για το πόσο παραγωγικοί και επιτυχημένοι είμαστε ως ενήλικες.
Διαβάστε σχετικά: Η κοινωνική απομόνωση είναι χειρότερη από τη μοναξιά
Ένα κοινό νήμα
Η Flamini δεν είναι η πρώτη που βιώνει μια αλλαγή στην εμπειρία του χρόνου μετά από μια αλλαγή περιβάλλοντος. Παρόμοιες εμπειρίες ανέφερε ο Γάλλος επιστήμονας Michel Siffre κατά τη διάρκεια των αποστολών του σε σπήλαια διάρκειας δύο έως έξι μηνών στις δεκαετίες του 1960 και του 70.
Η απώλεια της αίσθησης του χρόνου αναφέρθηκε σταθερά από ενήλικες και παιδιά που πέρασαν παρατεταμένες περιόδους απομόνωσης σε πυρηνικά καταφύγια (για ερευνητικούς σκοπούς) στο αποκορύφωμα του ψυχρού πολέμου. Αναφέρεται επίσης συχνά από άτομα που εκτίουν ποινές φυλάκισης και βιώνεται ευρέως από το ευρύ κοινό κατά τη διάρκεια των αποκλεισμών του COVID-19.
Οι σπηλιές, τα πυρηνικά καταφύγια, οι φυλακές και οι παγκόσμιες πανδημίες μοιράζονται δύο κοινά χαρακτηριστικά που φαίνεται να δημιουργούν μια αλλοιωμένη αίσθηση του χρόνου. Μας απομονώνουν από τον ευρύτερο κόσμο και περιλαμβάνουν περιορισμένους χώρους.
Η Flamini, ωστόσο, ζούσε με ένα άδειο πρόγραμμα για το μέλλον της. Δεν είχε να προετοιμαστεί για επαγγελματικές συναντήσεις, δεν είχε να σπεύσει σε ραντεβού και δεν είχε να διαχειριστεί το κοινωνικό της ημερολόγιο.
Ζούσε μια αυτορυθμιζόμενη ζωή, όπου μπορούσε να τρώει, να κοιμάται και να διαβάζει όπως και όποτε ήθελε. Απασχόλησε τον εαυτό της ζωγραφίζοντας, κάνοντας γυμναστική και καταγράφοντας τις εμπειρίες της. Αυτό μπορεί να έκανε το πέρασμα του χρόνου άσχετο.
Καθώς οι βιολογικοί ρυθμοί του ύπνου, της δίψας και της πέψης αντικαθιστούσαν τους δείκτες του ρολογιού, η Flamini μπορεί απλώς να έδινε όλο και λιγότερη σημασία στο πέρασμα του χρόνου, με αποτέλεσμα να χάσει τελικά την αίσθηση του.
Η ικανότητα της Flamini να αφήσει τον χρόνο να περάσει μπορεί να ενισχύθηκε από την έντονη επιθυμία της να επιτύχει τον στόχο των 500 ημερών. Εξάλλου, αποφάσισε να μπει στη σπηλιά και μπορούσε να φύγει αν ήθελε.
Για τους ανθρώπους που περιορίζονται παρά τη θέλησή τους, ο χρόνος μπορεί να γίνει μια φυλακή. Οι αιχμάλωτοι πολέμου και οι άνθρωποι που εκτίουν ποινές φυλάκισης αναφέρουν συχνά ότι η παρακολούθηση του χρόνου μπορεί να γίνει εμμονή. Φαίνεται ότι είμαστε σε θέση να αφήσουμε πραγματικά τον χρόνο μόνο όταν τον ελέγχουμε.
Η ελευθερία της Flamini μπορεί να κάνει την εγκατάλειψη του πολιτισμού για τις σπηλιές να μοιάζει με μία ελκυστική προοπτική. Ωστόσο, η υπόγεια ζωή δεν είναι για τους αδύναμους. Η επιβίωση εξαρτάται από την ικανότητά σας να διατηρείτε ένα υψηλό επίπεδο ψυχικής ανθεκτικότητας.
Αν έχετε την ικανότητα να παραμένετε ήρεμοι και ψύχραιμοι όταν τα πράγματα δυσκολεύουν, μια ισχυρή πεποίθηση ότι έχετε τον έλεγχο των δικών σας συμπεριφορών, γνωστή ως εσωτερικό κέντρο ελέγχου και να απορροφάστε εύκολα από τις σκέψεις σας, έχετε κάνει το σθένος να πετύχετε. Ωστόσο, ίσως το βρείτε πιο απλό να απενεργοποιήσετε τις ειδοποιήσεις σας, να καθαρίσετε το ημερολόγιο και να χαθείτε σε λίγο χρόνο για τον εαυτό σας.
Απόδοση – Επιμέλεια: PsychologyNow.gr
Πηγή
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
