Όταν πλησιάζει η γιορτή του Πάσχα, αναρωτιέμαι για το νόημα που έχει στον καθένα μας.
Σίγουρα το Πάσχα προσφέρει μία ευκαιρία για οικογενειακές συγκεντρώσεις, για να φύγει η οικογένεια για το χωριό, να βαφούν τα αυγά, να τηρηθούν τα σουβλίσματα, να αγορασθούν δώρα για τα παιδιά και να εορταστεί η έλευση της άνοιξης. Αναρωτιέμαι αν το Πάσχα σημαίνει πολύ περισσότερα από τα παραπάνω.
Αυτό φαίνεται να αποτελεί το ένα άκρο της γιορτής του Πάσχα, ενώ στο άλλο άκρο βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μία θρησκευτική κατάνυξη, μία κληρονομική αυστηρότητα ως προς την τήρηση των Χριστιανικών εθίμων, μία επίσημη προσήλωση στις παραδοσιακές ερμηνείες της γιορτής του Πάσχα.
Καθώς υπάρχουν παραλλαγές και διαβαθμίσεις μεταξύ αυτών των άκρων, μέσα σε αυτές περνούμε τη γιορτή του Πάσχα. Το ερώτημα που προκύπτει, ως εκ τούτου, είναι ως προς το αν πρέπει να παραμείνουμε παγιδευμένοι μέσα σε αυτό το περιοριστικό πλαίσιο των προσεγγίσεων ή να το υπερβούμε με ένα νόημα που για τον καθένα είναι σημαντικό.
Πιστεύω ότι έχουμε τη δυνατότητα να πραγματοποιήσουμε την τελευταία αυτή επιλογή και ότι μια υπαρξιακή ερμηνεία της γιορτής του Πάσχα μπορεί να παρέχει μια ουσιαστική βάση για να τείνουμε προς μία τέτοια κατεύθυνση.
Μία τέτοια κατεύθυνση είναι αναγκαία προκειμένου να προσεγγισθούν αποτελεσματικά οι πολλές τραγικές παρανοήσεις σχετικά με το Πάσχα είτε από τους άθεους που το βλέπουν συχνά ως μια ακατανόητη ιστορία βάρβαρης ανθρωποθυσίας που απαιτεί την πνευματική αυτοκτονία με την παράλογη και ανορθολογική πεποίθηση ενός ατόμου που αναστήθηκε από τους νεκρούς είτε από τους Χριστιανούς που το βλέπουν συχνά σαν «υπερφυσικό» φαινόμενο που πρέπει να πιστεύουν δογματικά στο όνομα μίας πίστης, μέσα από την οποία θα λάβουν ένα εισιτήριο για τον ουρανό, αντί της κόλασης σε μια μελλοντική παρουσία στη μετά θάνατον ζωή.
Διαβάστε σχετικά: Πάσχα στο χωριό
Πέρα όμως από τις αιώνιες εικόνες, τα αφηρημένα δόγματα, το φοβικό δέος, τις αμαρτίες και τις υποσχέσεις για τη μεταθάνατον ζωή (πολλές από τις οποίες κλέβουν τη ζωή στο εδώ και τώρα) υπάρχουν και συγκινητικά, όμορφα, λυτρωτικά αποσπάσματα από το Ευαγγέλιο που μπορούμε να διδαχθούμε.
Η αποκάλυψη του νοήματος στη γιορτή του Πάσχα, βρίσκεται στη μυστηριώδη σχέση μεταξύ του θανάτου και της ζωής, της διαδικασίας του θανάτου και της αναγέννησης, στην οποία ο θάνατος μετατρέπεται σε πηγή ζωής. Δεν έχει τελικά σημασία αν κάποιος πιστεύει σε μια αφηρημένη θεωρία σχετικά με τη σταύρωση και την ανάσταση του Ιησού, ειδικά αν υποστηρίζει μόνο ότι μετά το φυσικό θάνατο «πάει στον ουρανό» για να μην πάει στην κόλαση.
Αυτό που έχει τελικά σημασία μέσα από τη γιορτή του Πάσχα είναι αν ο άνθρωπος βιώνει ενεργά και δυναμικά το δικό του θάνατο και τη δική του ανάσταση μέσα από την άμεση συμμετοχή του στην βιωματική πραγματικότητα της σταύρωσης και της ανάστασης του Χριστού.
Αν ο Χριστός γίνεται κατανοητός ως ενσαρκωμένος Λόγος, ως η Θεία Βάση της Ύπαρξης, όπου έγινε άνθρωπος και ζει μια ανθρώπινη ζωή, τότε η σταύρωση και η ανάσταση του Χριστού σημαίνει ότι η ίδια η Ύπαρξη καθιστά δυνατό για μας να «πεθάνουμε εν ζωή» και να ξαναγεννηθούμε, με ένα θάνατο συμβολικό ο οποίος επιλέγεται από εμάς για να μας οδηγήσει την επόμενη στιγμή στη γέννηση μίας αυθεντικής και πληρέστερης ζωής.
To Πάσχα μπορεί να προσδώσει ιδιαίτερο νόημα για τον καθένα μας, γιατί ως θνητά ανθρώπινα όντα βιώνουμε, περιοδικά και με το δικό μας τρόπο, τους εαυτούς μας ως ψυχικά εξαντλημένους, απογοητευμένους, άδειους, νεκρούς, ψευδείς και ματαιωμένους, εαυτοί οι οποίοι δεν είναι σε θέση να φθάσουν εκεί που ήθελαν να φτάσουν, ζώντας μία πλήρη, αυθεντική ζωή που θα τους οδηγήσει τελικά στην αυτοπραγμάτωση.
Υπάρχει όμως μία ελπίδα που δε σβήνει ποτέ, όπως η θρησκευτική παράδοση υποστηρίζει ότι το Άγιο Φως δε σβήνει ποτέ. Μπορεί να βιώνουμε οποιαδήποτε στιγμή «επεισόδια θανάτου» στη ζωή μας, όμως γνωρίζουμε ότι αυτό δεν είναι το τέλος, ότι η ζωή είναι βαθύτερη και ότι αν βυθιστούμε στον πάτο της εμπειρίας του θανάτου, θα εκτιμήσουμε απεριόριστα την ομορφιά της ζωής που τόσο απλόχερα μας έχει δοθεί.
Θα πρέπει να θανατώσουμε τον ψευδή, απατηλό εαυτό μας, όλα αυτά που μας εμποδίζουν από το να εξελιχθούμε στον αληθινό εαυτό μας, όλα αυτά που μας αποτρέπουν από το να γίνουμε ολοκληρωμένοι. Όταν συμμετέχουμε ενεργά σε αυτή τη διαδικασία του θανάτου, σε αυτή τη σταύρωση του εξωπραγματικού εαυτού μας, τότε ανασταινόμαστε και επιτρέπουμε στον πραγματικό μας εαυτό να ζήσει. Η μεγάλη πρόκληση της γιορτής του Πάσχα είναι στην πραγματικότητα η μεγαλύτερη πρόκληση της ανθρώπινης ύπαρξης μας.
Κάθε φορά που «πεθαίνουμε» στη ζωή μας, μπορούμε να βρούμε τη βούληση, τη δύναμη, τη βοήθεια, την αγάπη, το νοιάξιμο, την ελπίδα για να ξαναζήσουμε. Επιθυμούμε να ξαναγεννηθούμε και να αναστηθούμε, επιθυμούμε να είμαστε πιο πλήρεις, να ζήσουμε ολοκληρωμένα και να μη χρειαστεί να ξαναφτάσουμε στη σταύρωση για να ζήσουμε τη ζωή.
Η Μεγάλη Εβδομάδα που κορυφώνεται με την Κυριακή του Πάσχα, μας υπενθυμίζει ότι κάθε στιγμή μπορούμε να βιώσουμε το θάνατο και τη ζωή, να υποστούμε τη σταύρωση αλλά στη συνέχεια θα αναστηθούμε. Μας υπενθυμίζει και δεν πρέπει ποτέ να το ξεχνάμε, ότι για να μπορέσουμε να ζήσουμε τη ζωή που θέλουμε, πρέπει να θανατώσουμε ό,τι μας κρατάει νεκρούς.
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
