Η εσωτερική μου θεά - Η μητέρα Θεά Σελήνη

Μαρία Καρκανιά

Η εσωτερική μου θεά - Η μητέρα Θεά Σελήνη

Μαρία Καρκανιά
γυναίκα που συμβολίζει την εσωτερική θεά, τη μητέρα Θεά Σελήνη

Η θηλυκή ενέργεια είναι εμποτισμένη με πνεύμα ζωτικότητας, εσωτερική αίσθηση πνευματικότητας, γήινη έλξη, διαισθητική γνώση, εσωτερική σοφία.


Η μητέρα συμβολίζει την ύλη, τη γονιμότητα, την κυοφορία, εγκυμοσύνη, καρποφορία, συνδεσιμότητα με τη γήινη ενέργεια, δημιουργικότητα και συνδέεται με τόπους και πράγματα που αντιπροσωπεύουν τη φύση της όπως ένα δάσος, ένας κήπος, ένα λουλούδι, ένα οργανωμένο χωράφι, η μητέρα Γη.

Ένα δέντρο, μία πηγή, όλων των ειδών τα δοχεία, ένα σπήλαιο, ένας βράχος και λουλούδια όπως το τριαντάφυλλο και ο λωτός, είναι μητρικά σύμβολα και αντιπροσωπεύουν τη δυνατότητα της γυναίκας να εμπεριέχει, να κυοφορεί, να γονιμοποιεί νέα ζωή, νέες δημιουργικές ιδέες και σχέδια.

Οι παραδοσιακές Ανατολίτικες φιλοσοφίες περιγράφουν τη μεγάλη αλληλεπίδραση μεταξύ της γήινης ενέργειας και του ανθρώπινου σώματος, και την ισχυρή σύνδεση μεταξύ θηλυκής ενέργειας και γήινης έλξης.

Η κατανόηση της γυναικείας φύσης με τη φυσική άμπωτη και παλίρροια ως θετικής και ισχυρής μας δίνει τη δυνατότητα να θεραπευτούμε και να ζήσουμε με ένα ισορροπημένο υγιή τρόπο.

Τα γυναικεία σώματα διαφέρουν από τα αντρικά στο ότι η ενέργεια της Γης κινείται προς τα πάνω και μέσα στο σώμα τους.

Η θηλυκή ενέργεια είναι μία κεντρομόλος δύναμη.

(Christiane Northrup, M.D, Η Σοφία του Γυναικείου Σώματος, 1998, εκδ. Φυτράκη)

 

Η θηλυκή Σοφία είναι η Ευφυϊα στην καρδιά της δημιουργίας. Είναι ολιστική, διορατική, διευρυμένη και λειτουργεία σαν πεδίο άπειρων συσχετίσεων.

( Deepak Chopra, M.D)

Η εικόνα της μητέρας εντυπώνεται στην αναπτυσσόμενη ψυχή.

Παρ’ ότι η μορφή της μητέρας αρχετυπικά έτσι όπως αναδύεται και εμφανίζεται μέσα από τα βάθη του συλλογικού ασυνειδήτου μέσα από τους μύθους, τα παραμύθια και τις λαϊκές παραδόσεις είναι παγκόσμια, η εικόνα αυτή αλλάζει και διαφοροποιείται σημαντικά όταν εμφανίζεται στην ανθρώπινη ψυχή.

Υπάρχει ένα πρότυπο, μία αρχέγονη εικόνα της μητέρας που προϋπάρχει και προηγείται όλων των φαινομένων στα οποία εκδηλώνεται το μητρικό στοιχείο, με την ευρύτερη έννοια του όρου.

( Καρλ Γιουνγκ, Τέσσερα Αρχέτυπα)

Το Αρχέτυπο της Μητέρας εκφράζεται με ποικίλες μορφές και όψεις. Ο φορέας του αρχετύπου είναι αρχικά η προσωπική μητέρα. Συνδέεται με την προσωπική μας μητέρα ή τροφό, γιαγιά, μητριά και άλλα γυναικεία πρόσωπα που μας φρόντισαν και έδωσαν στοργή και προστασία στην παιδική μας ηλικία.

Η εξερεύνηση του Αρχετύπου της Προσωπικής Μητέρας είναι κεντρικής και μοναδικής αξίας στην Αναλυτική διαδικασία της Ψυχολογίας του Βάθους.

Το Αρχέτυπο της μητέρας είναι διττό και αντιπροσωπεύει τις δύο πλευρές, δύο όψεις της μητέρας με ιδιότητες όπως η μαγική εξουσία του θηλυκού η στοργική μητρική φροντίδα, η συμπόνια, η ενσυναίσθηση, ο συναισθηματικός πλούτος, η δοτικότητα, η σοφία. η διαισθητικότητα και όλα όσα τρέφουν και συντηρούν. Επίσης αντιπροσωπεύει όλα όσα υποθάλπουν την ανάπτυξη και τη γονιμότητα.

Η διπλή αμφιταλαντευόμενη φύση αυτών των ιδιοτήτων περιγράφεται ως "Η στοργική και τρομερή Μητέρα".

Στο συλλογικό ασυνείδητο η Μεγάλη Μητέρα, η Μητέρα Θεά εκφράζεται μέσα από πολλούς μύθους ένας από τους οποίους είναι "Ο μύθος της Δήμητρας και της Περσεφόνης".

Ένας συμβολικός μύθος που εκφράζει το διττό αρχέτυπο, την άνοδο και την κάθοδο της Θεάς Περσεφόνης.

Η Περσεφόνη ήταν Θεά του Κάτω Κόσμου, της άνοιξης, των λουλουδιών και της βλάστησης. Τα σύμβολά της είναι οι σπόροι τα δημητριακά, τα ρόδια, τα λουλούδια, η δάδα και το ελάφι.(γενετήσιο σύμβολο)

Ο μύθος της λέει ότι ήταν κόρη της θεάς Δήμητρας και του αδελφού της Δία. Ο Πλούτωνας (Θεός του Κάτω κόσμου, αναφέρεται και ως Άδης ) θαμπώθηκε από την ομορφιά της, παρασύρθηκε από τον έρωτά του και την άρπαξε στον Κάτω Κόσμο.

Η αρπαγή της Περσεφόνης σύμφωνα με τον Ομηρικό ύμνο ότι η συνέβη στο Νύσιον πεδίον, όταν η κόρη μάζευε άνθη σε ένα λιβάδι με συντροφιά παρθένων, των Ωκεανίδων Νυμφών, της θεάς Αθηνάς και της θεάς Άρτεμης.

Η θεά Δήμητρα τη ζήτησε πίσω και έτσι συμφώνησαν ότι η θεά θα περνάει τους μισούς μήνες στον Κάτω Κόσμο και τους μισούς στον Πάνω κόσμο.

Τους μήνες που η Περσεφόνη ζούσε στον Πάνω κόσμο (άνοδος της Θεάς) η Θεά Δήμητρα από τη χαρά της δημιουργούσε Καλοκαιρία ενώ τους υπόλοιπους από τη λύπη και το θυμό της και τον τραυματικό χωρισμό από την κόρη της, κακοκαιρία.

Ο μύθος της Περσεφόνης συνδέεται με τη θεωρία της βλάστησης και καρποφορίας, του Αγροτικού κύκλου ζωής, τη θεωρία της διαρκούς αναγέννησης και αιωνιότητας.

Στα Ελευσίνια Μυστήρια η επιστροφή της Περσεφόνης εορταζόταν με τη σπορά του Φθινοπώρου. Το ανέβασμα της κόρης (άνοδος ) και η επανασύνδεσή της με τη Μητέρα της συμβολίζει την επανένωση, την αναγέννηση, ο παλιός σπόρος ενώνεται με το νέο βλαστό, η μία γενιά προέρχεται από την άλλη. (Κόρη, Μητέρα, Γιαγιά)

Ένας αντίστοιχος μύθος που αντιπροσωπεύει την κάθοδο της θεάς, το διττό Αρχέτυπο της Μητέρας, τη διπολική Θεά είναι ο μύθος της Ινάνα- Ιστάρ και της Ερεσιγκάλ. Είναι ένας Σουμεριακός και Συριακός μύθος της αρπαγής της θεάς της βλάστησης και γονιμότητας Ινάνα.

Ο χώρος του μαγικού μετασχηματισμού και της αναγέννησης καθώς και ο Κάτω κόσμος με τους κατοίκους του διευθύνονται από τη Μητέρα.

Το σύμβολο "Μεγάλη Μητέρα" είναι προϊόν του αρχετύπου της Μητέρας.

Η έννοια της Μεγάλης Μητέρας ανήκει στο χώρο της συγκριτικής θρησκειολογίας; Και εμπεριέχει και αγκαλιάζει πολλούς και αρκετά διαφορετικούς τύπους της Μητέρας- Θεάς.

Εκφράζεται και αντιπροσωπεύεται μέσα από τη Μητέρα του Θεού, τη Μεγάλη Μητέρα όλων, την Παναγία, την Παρθένο και την Σοφία.

Σύμβολα του Αρχετύπου της Μεγάλης Μητέρας είναι όλα εκείνα που αντιπροσωπεύουν τη λαχτάρα μας για λύτρωση και αναγέννηση, ο Παράδεισος, η Βασιλεία του Θεού, η Ουράνια Ιερουσαλήμ, σύμβολα Αναγέννησης και Ανάστασης.

Σύμβολα που αντιπροσωπεύουν συναισθήματα δέους και αφοσίωσης όπως η Εκκλησία, ένα Πανεπιστήμιο, μια χώρα, μία πόλη, ο ουρανός, η Γη, τα δάση, η θάλασσα, τα στάσιμα νερά. Μητρικά Σύμβολα μπορεί να είναι η Ύλη, ο κάτω κόσμος, η Σελήνη.

Οι τρεις ουσιαστικές πλευρές του αρχετύπου της μητέρας είναι: Η καλοσύνη που τρέφει και συντηρεί, ο οργιαστικός της συναισθηματισμός και τα στύγια βάθη της.

( Καρλ Γιουνγκ, Τέσσερα Αρχέτυπα)

Ξαναεπιστρέφοντας στις ποιότητες της Εσωτερικής Θεάς και συμφιλιώνοντας τα αντίθετα μέσα στην ψυχή της επιτρέποντας να αναδυθεί το καταπιεσμένο θηλυκό πνεύμα μέσα της, προϊόν της πατριαρχικής κοινωνίας, η σύγχρονη γυναίκα παίρνει πάλι τα ηνία της ατομικότητάς της και μπορεί να σχετιστεί με τον άντρα ως ίσο προς ίσο κρατώντας τις αξίες, τα ιδανικά της και τις μοναδικές της ποιότητες.

Όπως το έθεσε ο Καρλ Γιουνγκ εμείς οι σύγχρονες γυναίκες "Πρέπει να ονερευτούμε το μύθο".


Βιβλιογραφία

  • C.G. Jung, Τέσσερα Αρχέτυπα, εκδ. Ιάμβλιχος, 1998
  • Sylvia Brinton Perera, Κάθοδος στη Θεά, ένα ταξίδι γυναικείας αυτογνωσίας, εκδ. Ιάμβλιχος, 2013
  • (Christiane Northrup,M.D, Η Σοφία του Γυναικείου Σώματος, 1998, εκδ. Φυτράκη)
  • Nancy Qualls-Corbett, Η Ιερή Πόρνη, Η Αιώνια Όψη του Θηλυκού’, εκδ. ISIS
Κάντε like στην σελίδα μας στο Facebook 
Ακολουθήστε μας στο Twitter 

Βρείτε μας στα...