Ψυχολογικός φόβος: μια ατέρμονη πορεία στο θάνατο της ανθρώπινης ζωτικότητας

Καλαμπάκα Έλσα - ψυχοθεραπευτικό κέντρο ΜΟΡΦΗ

Ψυχολογικός φόβος: μια ατέρμονη πορεία στο θάνατο της ανθρώπινης ζωτικότητας

Καλαμπάκα Έλσα - ψυχοθεραπευτικό κέντρο ΜΟΡΦΗ
αποβάθρα με ξύλο που φοβίζει όποιον πατάει μέσα στη θάλασσα
Image credit: Ole Janßen / unsplash.com

Τον φόβο έχουμε να τον ακούσουμε, γιατί μας προειδοποιεί για πραγματικούς κινδύνους. Ο ψυχολογικός φόβος όμως θρέφει μια ψευδαίσθηση του νου και καταλήγει να γίνει ο άνθρωπος φοβικός. Έχουμε να τον κατανοήσουμε, για να μπορέσουμε μετέπειτα να τον επεξεργαστούμε.


Ένιωθα βαθιά πως το ανώτατο που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος
δεν είναι η Γνώση μήτε η Αρετή, μήτε η Καλοσύνη μήτε η Νίκη·
μα κάτι άλλο πιο αψηλό, πιο ηρωικό κι απελπισμένο: Το Δέος, ο ιερός τρόμος.
( Ν. Καζαντζάκης )

Η παραδοξότητα του φόβου έγκειται στο γεγονός πως ο φόβος αποτελεί από την μια αναμφισβήτητα πολύτιμο συναίσθημα για την επιβίωση και την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους από την άλλη η μεταμόρφωση του σε ψυχολογικό φόβο και φοβία αποτελεί φραγμό στην φυσική ροή της ανθρώπινης ύπαρξης και στην ζωτικότητα του.

Ο φόβος είναι ένα βασικό συναίσθημα του ανθρώπου που προκαλείται από τη συνειδητοποίηση ενός πραγματικού κινδύνου ή απειλής. Είναι ένας φυσιολογικός μηχανισμός άμυνας ο οποίος προστατεύει τον άνθρωπο αστραπιαία, πριν ακόμη προκύψει η συνειδητή σκέψη.

Με την ύπαρξη του φόβου ενεργοποιούνται τα ένστικτα στον ανθρώπινο οργανισμό όπως αυτό της “αυτοσυντήρησης”  μας και της αυτοπροστασίας μας. Πρόκειται για ένα πρωτόγονο συναίσθημα που μας προειδοποιεί για επερχόμενο κίνδυνο ή απειλή της ζωής μας. Αποτελεί μηχανισμό επιβίωσης της ζωής.

Εδώ και πολλά χρόνια, οι ερευνητές γνωρίζουν ότι οι αναμνήσεις του φόβου αποθηκεύονται σε μια μικρή περιοχή του εγκεφάλου που ονομάζεται αμυγδαλή. Η αμυγδαλή είναι μια ομάδα νευρώνων που αποτελεί μέρος του «πρωτόγονου» εγκεφάλου ο οποίος ελέγχει τις ενστικτώδεις λειτουργίες του ανθρώπου.

Σχετίζεται με τα συναισθήματα και ειδικά με τον φόβο. Ο φόβος ενεργοποιεί τους νευρώνες σε συγκεκριμένα σημεία της αμυγδαλής που στην συνέχεια καταλήγουν σε νευρώνες του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνες για την ενεργοποίηση της αντίδρασης και της συμπεριφοράς απέναντι στο σήμα του κινδύνου που λαμβάνει ο ανθρώπινος εγκέφαλος.


Διαβάστε σχετικά: Φόβος, ο εσωτερικός κριτής που μπορούμε να σωπάσουμε


Συνεπώς o φόβος σε αντίθεση με τη φοβία, είναι κάτι που έχει λογική μέσα του, δηλαδή είναι η αντίδραση μας μπροστά σε κάποια πραγματική απειλή, όπως είναι ένας ξαφνικός και δυνατός θόρυβος, ή το να είμαστε μπροστά σε έναν ληστή που κρατά μαχαίρι και απειλεί την ζωή μας.

Η αποδοχή και η κατανόηση των συναισθημάτων μας, της χαράς ,του θυμού, της ζήλεια, του φόβου, είναι από τις σημαντικότερες διεργασίες ενός ανθρώπινου πλάσματος που θέλει να πορεύεται αυθεντικά στην ζωή του. Κάθε συναίσθημα είναι πολύτιμο και η επεξεργασία του μεταφέρει πολύτιμες πληροφορίες για το ποιος είσαι και πως θέλεις να σχετίζεσαι πρωτίστως με τον ίδιο σου τον εαυτό και στη συνέχεια με τους σημαντικούς ΄΄άλλους΄΄ της ζωή σου και με την ευρύτερη κοινωνία.

Ο άνθρωπος έχει την τάση να παλεύει για την ευτυχία του, μονοπωλώντας και αποδεχόμενος κυρίως το συναίσθημα της χαράς. Η κοινωνία σε εκπαιδεύει από πολύ μικρό πως να αποδιώχνεις το συναίσθημα του φόβου φορώντας την μάσκα του γενναίου, ατρόμητου και δυνατού. Ο φόβος έχει γίνει στερεότυπο που προσιδιάζει σε ανεπαρκή και αδύναμο άνθρωπο.

Ωστόσο συναισθήματα ,όπως ο φόβος , έχουν προστατέψει την ύπαρξη και την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους. Φανταστείτε o άνθρωπος της σπηλιάς να ήταν μόνο χαρούμενος και να μην είχε την ικανότητα να βιώσει και να αποκωδικοποιήσει το συναίσθημα του φόβου. Μπορείτε να φανταστείτε τι θα γινόταν; Σίγουρα δεν θα υπήρχε ο σύγχρονος άνθρωπος αφού οι πρόγονοι μας δεν θα είχαν καταφέρει να επιβιώσουν.

Ο φόβος αποτελεί μια ένδειξη ενημερότητας του ανθρώπου ότι βρίσκεται μπροστά σε ένα επικείμενο και υπαρκτό κίνδυνο. Το συναίσθημα του φόβου κινητοποιεί άμεσα τον ανθρώπινο οργανισμό που μπαίνει σε εγρήγορση και κατάσταση άμυνας η οποία δημιουργεί και ένα δίκτυ προστασίας από τον υπαρκτό κίνδυνο.

Σήμερα σαφώς και δεν ζούμε στις σπηλιές και δεν ερχόμαστε αντιμέτωποι με κινδύνους για θέματα επιβίωσης όπως οι πρόγονοι μας. Ωστόσο φανταστείτε πως σκοπεύετε να εισέλθετε σε μια κατοικία αγνοώντας την ένδειξη που γράφει:’’ Προσοχή σκύλος’’. 

Ενώ βλέπετε τον σκύλο να γαβγίζει απειλητικά, καθώς εισέρχεστε στον δικό του χώρο και εκείνο ενστικτωδώς θέλει να προστατεύσει τον χώρο του, εσείς με το χαμόγελο στα χείλη και αγνοώντας το συναίσθημα του φόβου προχωράτε, διότι δεν λαμβάνετε σήματα κινδύνου από την στιγμή που το συναίσθημα του φόβου δεν υφίσταται. Αναλογίζεστε τι θα συνέβαινε αν δεν είχαμε το πολύτιμο αυτό συναίσθημα από την μεγάλη παλέτα των ανθρώπινων συναισθημάτων που λέγεται φόβος; Θα αφήναμε την ύπαρξη μας εκτεθειμένη και απροστάτευτη.

Καταλαβαίνεις λοιπόν ότι ο φόβος είναι ένα πολύτιμο συναίσθημα για να μπορέσουμε να προστατεύσουμε την ίδια την ύπαρξη μας.

Τι γίνεται όμως όταν το συναίσθημα του φόβου μετασχηματιστεί σε ψυχολογικό φόβο; Τι συμβαίνει στην ζωή του ανθρώπου όταν αρχίζει να βιώνει Φοβίες;

Οι Φοβίες συγκαταλέγονται στις αγχώδεις διαταραχές. Πρόκειται για έντονη ανησυχία, άγχος και αγωνία του ανθρώπινου οργανισμού χωρίς ωστόσο να υφίσταται υπαρκτός κίνδυνος ή απειλή της ζωής του. Ο ψυχολογικός φόβος εδράζεται στον νου του ανθρώπου και στην φαντασία του. Πρόκειται για μια νοητική κατασκευή του ανθρωπίνου νου. Επηρεάζει πολύ την ψυχική κατάσταση του ίδιου και έχει σοβαρό αντίκτυπο στον τρόπο λήψης αποφάσεων και επιλογών .

Τι γίνεται σε αυτή την περίπτωση που ο φόβος δεν αντικατοπτρίζει μια πληροφορία για ένα υπαρκτό κίνδυνο αλλά αποτελεί ένα νοητικό κατασκεύασμα το οποίο παγώνει και φυλακίζει την ανθρώπινη ψυχή;

Στην περίπτωση αυτή ο άνθρωπος βιώνει αποκοπή από την φυσική εξέλιξη της ζωής του. Αποσυνδέεται από τον εσωτερικό του εαυτό και βρίσκεται να θρέφει ασυνείδητα και να υπηρετεί το νοητικό κατασκεύασμα του φόβου του. Οι σκεπτομορφές του αναπαράγουν διαρκώς φοβικές πεποιθήσεις για την ζωή.

Όσο ποιο πολύ ο ίδιος προσπαθεί να εξασφαλίσει συνθήκες ασφάλειας για την ζωή του αντιδρώντας στον ψυχολογικό φόβο που βιώνει, τόσο ο φόβος του αυτονομείται ως μια ξεχωριστή οντότητα μέσα του και γιγαντώνεται.

Με την ροπή αυτή ο ίδιος απομακρύνεται από τον αληθινό σκοπό και το νόημα της ζωής του και διοχετεύει όλη του την ενέργεια στην καταπολέμηση του νοητικού του φόβου. Παλεύει να προνοήσει και να εξασφαλίσει συνθήκες που δεν θα επιτρέψουν να συμβεί το ΄΄κακό΄΄ στον ίδιο και στους αγαπημένους του. Αυτήν η δυναμική οδηγεί τον ίδιο σε μια αμυντική στάση στην ζωή αλλά και απέναντι στους άλλους. Ο ίδιος οδηγείται ολοένα και περισσότερο σε ένα προσωπικό κλείσιμο καθώς προέχει η πρόνοια στο να μην συμβεί το κακό.

Ο ψυχολογικός φόβος μοιάζει με ένα κουκούλι, κλείνει ασφυκτικά σε κάθε ερέθισμα της ζωής, ορίζοντας τις επιθυμίες της ζωής σε μια δεύτερη μοίρα καθώς δεν αποτελούν αυτοσκοπό και δεν είναι αυτές που νοηματοδοτούν πια την ζωή του ανθρώπου. Ο ίδιος έχει θέσει τον εαυτό του σε θέση μάχης με τους νοητικούς τους φόβους. Για τον ίδιο προέχει η επιβίωση και οι ενέργειες εκείνες έτσι ώστε να μην επαληθευτούν τα νοητικά κατασκευάσματα του ψυχολογικού φόβου.

Ο ίδιος ο ψυχικός μηχανισμός αυτής της δυναμικής κρατάει συνεχώς ενήμερο τον οργανισμό για επικείμενους εχθρούς, για παγίδες και κινδύνους. Απαιτεί την άμεση αδράνεια του ανθρώπου από την ζώσα ζωή υποσχόμενος την ψευδαίσθηση της ασφάλειας. Έτσι η ψυχική λήθη στην οποία βρίσκεται ο άνθρωπος υπηρετεί τους ίδιους τους φόβους και οδηγεί τον ίδιο σε ένα ψυχικό θάνατο και τελικά σε μια αβίωτη ζωή. Πρόκειται για μια καταστολή της ανθρώπινης επιθυμίας για ζωή.

Απ την άλλη αν είναι γονιός η σύντροφος τότε κατακλύζει με τις προβολές του τους αγαπημένους του, επιτάσσοντας εν ονόματι μιας ψεύτικης αγάπης για εκείνους, πως πρέπει και εκείνοι να προστατευτούν, να κλειστούν δηλαδή στην ζωή τους, διότι η ζωή έχει ρίσκο και το πέρασμα από τα μονοπάτια της ελλοχεύει διαρκώς κίνδυνους. Εν ονόματι της αγάπης θα πρέπει να ασκήσει έλεγχο πάνω τους για να τους προστατεύει διαρκώς.


Διαβάστε σχετικά: Φόβος και Θάρρος: Είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος;


Και τι μπορείς να κάνεις όταν η ίδια η ζωή μαραζώνει μέσα στον φόβο μην πάθεις το ΄΄κακό΄΄;

Η απώθηση και η άμυνα δεν θα σε ελευθερώσει από την δυναστεία του φόβου. Όσο και αν προσπαθήσεις να ξεριζώσεις τον φόβο σου γιατί πιστεύεις ότι αυτός είναι ο τρόπος να απαλλαγείς από δαύτον ξεγελιέσαι.

Η απώθηση του φόβου σε οδηγεί να θάψεις πιο βαθειά μέσα σου τον σπόρο του. Κάτι τέτοιο όμως είναι ακόμη πιο επικίνδυνο, διότι ο φόβος αυτός αυτονομείται και εγκαθίσταται στο ασυνείδητο σου και έτσι μπορεί με μεγαλύτερη ισχύ και πιο ανεξέλεγκτα να ελέγχει την ζωή σου.

Η προβολή του ψυχολογικού φόβου στους άλλους ανθρώπους δεν σε ησυχάζει και δεν σε ελευθερώνει. Αντίθετα σε βάζει σε μια διαρκή σύγκρουση, σε μια αποσύνδεση από τους άλλους μην επιτρέποντας σέ να συσχετισθείς αυθεντικά. Σε βάζει σε μια ανυπόφορη μοναξιά η οποία κατακλύζεται από πίκρα και παράπονο για τους άλλους αλλά και την ίδια τη ζωή. Οι άλλοι φαντάζουν στα μάτια σου ως πιθανοί μελλοντικοί εχθροί σου. Καλύτερα να μην ανοιχτείς, να μην εμπιστευτείς, αφού ενδέχεται να πληγωθείς. Για να σε προστατεύσεις λοιπόν θα παραμείνεις κλειστός.

Η κατάσταση αυτή δεν σου επιτρέπει να ζήσεις ευχαριστιακά την ζωή σου. Δεν σου επιτρέπει να συσχετισθείς αυθεντικά με τους άλλους και φυσικά με τον ίδιο σου τον εαυτό. Παραμένει αβίωτη η δυνατότητα σου να συνδεθείς ολοκληρωτικά με τον ΄΄άλλο΄΄. Δεν σου επιτρέπεται να φτάσεις στο σημείο εκείνο που υπάρχει θέαση ,από και προς τον άλλο, του εσωτερικού πυρήνα του ανθρώπου εκεί δηλαδή που φωλιάζει η θεϊκή ομορφιά και η αυθεντικότητα κάθε ανθρώπινου πλάσματος.

Δεν μπορείς και δεν πρέπει να ξεριζώσεις τον φόβο.

Ο μόνος τρόπος για να εξαγνιστείς από αυτόν είναι αρχικά να έχεις ενημερότητα για την ύπαρξη και την υπόσταση του μέσα σου, για να μπορέσεις μετέπειτα να τον κατανοήσεις και να τον επεξεργαστείς.

Όχι δεν πρέπει να συμφιλιωθείς μαζί του γιατί τότε και εκείνος φιλικά θα δράσει και θα συνεχίσει να ελέγχει την ρότα της ζωής σου. Εύκολα μπορεί να σε κατακλύσει και να κυριεύσει τον τρόπο που σκέφτεσαι και που ενεργείς. Θα καθορίσει την μάτια που ρίχνεις σε εσένα αλλά και στους γύρω σου .Τον τρόπο που κοιτάς πίσω σου, στο παρελθόν σου αλλά και κυρίως την σκέψη σου και τα όνειρα σου για το μέλλον σου.

Το κλειδί είναι η κατανόηση του. Από την στιγμή που βρίσκεσαι σε ενημερότητα ήδη έχεις κάνει την σημαντικότερη δουλειά μέσα σου καθώς δεν γίνεσαι έρμαιό του και δεν μπορεί να λειτουργήσει ανεξέλεγκτα πια και ως τροχοπέδη στην αληθινή ζωή σου.

Η κατανόηση του ψυχολογικού φόβου σου μπορεί να σε οδηγήσει στο να πάψεις να αναζητάς την ασφάλειά σου βάζοντας τον εαυτό σου σε μια ψυχολογική γυάλα προστασίας. Μπορεί να σε βοηθήσει στο να θέλεις να πάψεις να ΄΄ταΐζεις΄΄ την ψευδαίσθηση σου πως μπορείς «να ασφαλίσεις» την ζωή σου. Αντίθετα η απελευθέρωσή σου από αυτόν μπορεί να σε οδηγήσει τελικά στην επιλογή και στο ρίσκο να ζήσεις, αποδεχόμενος την αλήθεια του ρίσκου της ίδιας της ζωής.

Ρώτησαν κάποτε τον Νίτσε γιατί σε ένα σημείο του σπιτιού του έχει γραμμένη την πρόταση «ζήσε επικίνδυνα» και εκείνος απάντησε: Για να μπορώ κάθε στιγμή να το βλέπω και έτσι να μην αφήνομαι στους φόβους μου, οι οποίοι με τραβάνε στην αναζήτηση της ασφάλειας μου και συνεπώς στην μη βίωση της ζωής μου.

Ο ψυχολογικός φόβος είναι ένας φόβος προς την ίδια την ζωή αλλά κ ένας φόβος για τον επερχόμενο θάνατο του ανθρώπου.

Η κατανόηση της ύπαρξης του θανάτου και η αποδοχή του ως ένα κομμάτι της ίδιας της ζωής μπορεί να ελευθερώσει τον άνθρωπο και να τον οδηγήσει να πάρει τα ρίσκα που ενέχονται από την στιγμή της γέννησης του και τον ακολουθούν στην μετέπειτα πορεία της ζωής.

Ο φόβος αυτός αντικατοπτρίζει τον φόβο του χρόνου και της μη βιωμένης ζωής . Δείξε μου πως βίωσες τον θάνατο σου να σου πω πως έζησες την ζωή σου.

Ο άνθρωπος που βίωσε με ανοιχτότητα και ευαισθησία το θαύμα της ζωής και βούτηξε σε αυτή βιώνοντας πληρότητα, συνειδητοποιώντας πως βρέθηκε σε μια γιορτή που μπορεί και έχει δικαίωμα να βιώσει ευχαριστιακές στιγμές, αυτός ο άνθρωπος θα υποδεχτεί με παρόμοιο τρόπο το μυστήριο του θανάτου, αφού και αυτός αποτελεί κομμάτι της ύπαρξης του. Το κληροδότησε μαζί με την γέννηση του, είναι δικό του, όπως φυσικά και η ζωή του.

Αν έχεις βιώσει την ζωή φοβικά ,ο φόβος του θανάτου επίσης θα έρθει με τέτοια ένταση και τέτοια βουή που και μόνο η σκέψη σου για αυτόν θα παγώσει με τρόμο την ίδια την ύπαρξη σου.

Ο άνθρωπος που έζησε στην «επιφάνεια» δίνοντας μεγαλύτερη υπόσταση στα υλικά αγαθά, σε όλα αυτά δηλαδή που φθείρονται στο πέρασμα του χρόνου, θα βιώσει ματαιότητα στην ζωή και άρνηση στον θάνατο. Το ίδιο θα συμβεί αν η ύπαρξη του ανθρώπου είναι απόλυτα ταυτισμένη με το σώμα. Το σώμα αποτελεί κομμάτι που υπόκειται σε φθορά στο πέρασμα του χρόνου, δεν είναι αιώνιο. Η αλήθεια αυτή δεν μειώνει σε καμία περίπτωση την αξία του σώματος μας και την αγάπη μας για αυτό.

Είμαστε ευγνώμονες για αυτό μιας και φιλοξενεί την ύπαρξη μας καθ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού της γήινης ζωής μας. Ωστόσο η προσκόλληση στα φθαρτά της ύπαρξης , στην εικόνα του εαυτού, στα κοινωνικά πρέπει, στα υλικά αγαθά, στην υποδούλωση στα ανθρώπινα πάθη, στην ταύτιση της ύπαρξης με το σώμα, οδηγεί τελικά στο βίωμα του θανάτου ως μια προδοσία, ως μια αβάσταχτη ηδονή, αφού όλα όσα υπηρέτησε ο ίδιος εν ζωή αποκαλύπτονται ως φθαρμένα , κομματιασμένα και πεθαμένα.

Εκείνος που αποδέχτηκε και πορεύτηκε με την μοναχικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, με την ευαλωτότητα του και την ανεπάρκεια του, ζώντας ωστόσο την ζωή και την ύπαρξη του ως ζωντανό θαύμα, αυτός που μπόρεσε να γιορτάσει της σχέση με τον ίδιο του τον εαυτό και με τους συνανθρώπους του, αυτός που τίμησε το σχετίζεσθαι χωρίς όμως την ψευδαίσθηση ότι ο άλλος θα σώσει την ύπαρξη του, αυτός που γνώρισε και αγάπησε την βαθειά μοναχικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης του, είναι και αυτός που θα μπορέσει να αποδεχτεί την μοναχικότητα στην στιγμή του δικού του θανάτου.

Αποδεχόμενος την ευαλωτότητά του και την ανεπάρκεια να ελέγξει την ζωή αλλά και τον θάνατο την ίδια στιγμή παραδίδεται με εμπιστοσύνη στην αιώνια αλήθεια της ανθρώπινης μοίρας αποδεχόμενος με απέραντη ευγνωμοσύνη το δώρο της βιωμένης πια συνειδητότητας ότι μέρος αυτής της αλήθειας είναι και ο ίδιος.

Υπάρχουν και τα άυλα και τα πνευματικά στην ιδία την ανθρώπινη ύπαρξη τα όποια ο χρόνος δεν τα φθείρει μπορεί απλά να τα δυναμώσει. Όπως ο αγώνας μας για μια αυθεντική σχέση με τον βαθύτερο μας εαυτό, με τον πυρήνα που κάθε άνθρωπος έχει και που βρίσκει μια προσωρινή φιλοξενία στο σώμα καθ όλη την διάρκεια της γήινης ζωής μας. Υπάρχει η αγάπη που ο θάνατος δεν μπορεί να αγγίξει, η βαθειά βιωμένη σχέση με τον άλλο, αλλά και η δυνατότητα να βιώσουμε την μικρότητα της ύπαρξης μας στην μεγαλοσύνη του ΄΄όλου΄΄ εκεί που ανήκουμε.


Διαβάστε σχετικά: 4 βήματα για να απελευθερωθείς από τους φόβους σου και να ξεκινήσεις τη συναισθηματική σου θεραπεία


Σκέψου πως αν είσαι μια σταγόνα στον ωκεανό, ταυτόχρονα είσαι και ο ίδιος ο ωκεανός μαζί. Και αν είσαι ένα κύμα που ταξιδεύεις στον ωκεανό και φτάσεις στο τέρμα του, εκεί που ξεκινάει η άκρη του γιαλού, αυτό δεν σημαίνει τον θάνατο σου, παρόλο που αποτελεί το τέλος σου ως κύμα .Όχι δεν είναι ο θάνατος σου, αλλά ένας σταθμός, μια αλλαγή στην αρχική μορφή σου και μια ταυτόχρονη επιστροφή στην αρχική πηγή του ωκεανού ο οποίος αποτελεί και την αιώνια ύπαρξή σου.

Τον φόβο έχουμε να τον ακούσουμε, γιατί μας προειδοποιεί για πραγματικούς κινδύνους. Ο ψυχολογικός φόβος όμως θρέφει μια ψευδαίσθηση του νου και καταλήγει να γίνει ο άνθρωπος φοβικός. Έχουμε να τον κατανοήσουμε, για να μπορέσουμε μετέπειτα να τον επεξεργαστούμε.

Η επεξεργασία του εσωτερικού φόβου αλλά και της όποιας μορφής φοβίας εσωκλείει μέσα της την ιερή εσωτερική διεργασία του ανθρώπου η οποία μπορεί να τον λυτρώσει.

Η ίδια η εσωτερική διεργασία μπορεί:

  • να βοηθήσει να βγουν στην επιφάνεια οι πραγματικές αβίωτες επιθυμίες,
  • να σε οδηγήσει στο να ακούς τους φόβους σου χωρίς όμως να πρέπει και να τους υπακούς
  • να φανερώσει το πώς θέλεις πραγματικά να ζήσεις την δική σου ζωή, η οποία ανήκει σε σένα και μόνο σ εσένα,
  • να σε οδηγήσει στην συνειδητοποίηση του ποιος πραγματικά είσαι,
  • να σε βοηθήσει να ανακαλύψεις τον τρόπο για να προχωρήσεις ορμώμενος από την χαρά και τις επιθυμίες της ζωής,
  • να σε κατευθύνει να αναζητήσεις τους τρόπους που σε γαληνεύουν και σε κάνουν πιο αγαπητό στο δικό σου βλέμμα
  • να σε κάνει να έχεις τρυφερότητα στην προσωπική ματιά που ρίχνεις κάθε στιγμή σε κάθε προσωπικό σου βήμα,
  • να ανοίξει τους ορίζοντες σου, για να μπορέσεις να βιώσεις τη λειτουργικότητα στις διαπροσωπικές σου σχέσεις με αυτούς που έχεις επιλέξει να συνοδεύσεις αλλά και να σε συνοδεύσουν στην ζωή, με τους αγαπημένους και εκλεκτούς συνοδοιπόρους σου.
  • να σου επιτρέψει να είσαι άνθρωπος με ατέλειες, αναγνωρίζοντας τα λάθη σου ως πολύτιμα κομμάτια στην ανέλιξη της ζωής σου,
  • να σου επιτρέπει να λυγίζεις, να φοβάσαι, να ντρέπεσαι γνωρίζοντας ότι έχεις την επιλογή να σηκωθείς και να βρεθείς σε καλύτερο σημείο από αυτό που ήσουν προηγουμένως
  • να σε γεμίσει με θάρρος για να πορευτείς με την αλήθεια που έχει μέσα το καλό και το κακό, η σκιά αλλά και το φως, το μαύρο και το άσπρο, η ζωή αλλά και ο θάνατος.

Όσο μεγαλώνει ο ψυχολογικός φόβος του θανάτου μου τόσο έχω να αποκωδικοποιήσω αυτό που μου συμβαίνει, να κατανοήσω την αβίωτη ζωή μου, την απεγνωσμένη κραυγή για τον χρόνο που κυλάει χωρίς να απελευθερώνονται οι επιθυμίες μου.

Η κατεύθυνση δεν είναι να συγκρουστώ με τον φόβο, ούτε να προσπαθήσω να τον ξεριζώσω.

Συνίσταται στο να κοιτάξεις το φόβο σου κατάματα ,για να πάψεις να φοβάσαι. Το σκοτάδι δεν μπορείς να το νικήσεις με περισσότερο σκοτάδι. Χρειάζεται να βρεις ρωγμές, για να επιτρέψεις να εισχωρήσει μέσα το φως, η γενετήσια ορμή της ζωής σου, η ίδια η χαρά της ύπαρξης σου.

Το φως δεν μπορεί να νικηθεί από κανένα σκοτάδι.

Σκέψου ένα αναμμένο μικρό κερί. Όσο σκοτάδι και να υπάρχει γύρω του το φως του δεν χάνεται.

Μόνο το σκοτάδι μπορεί να νικηθεί από το φως! Μόνο αυτό!


*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*

2. banner diafhmishs mypsychologist koino

Κάντε like στην σελίδα μας στο Facebook 
Ακολουθήστε μας στο Twitter 

Βρείτε μας στα...