Το πένθος, είναι μία κατάσταση που εγείρει πλήθος συναισθημάτων, όπως ψυχικό πόνο και οδύνη, θλίψη, θυμό ακόμη και ενοχές. Τα ψυχικά φαινόμενα που συνοδεύουν το πένθος πολλές φορές εγείρουν και πλήθος σωματικών προβλημάτων.
Στην διάρκεια της ζωής μας, ερχόμαστε αντιμέτωποι με απώλειες αγαπημένων προσώπων. Κάποιες από αυτές είναι τόσο επιβαρυντικές και δύσκολες στη διαχείριση τους, που το πένθος, και ο θρήνος καθώς και η θλίψη κρατούν για πολύ “μεγάλο” χρονικό διάστημα.
Όταν χάνεται ένα άτομο δικό μας μοιάζει σαν να χάνεται και μέρος τη ζωής μας, το μέρος εκείνο που είναι συνδεμένο με αυτό το άτομο.
Ο κοινωνικός λόγος για το πένθος είναι συνήθως παρηγορητικός όμως και ελάχιστα βοηθητικός σε εκείνον που πενθεί και πονάει.
Επιπλέον, το περιβάλλον του πενθούντα προσπαθεί να δημιουργήσει συνθήκες τέτοιες ώστε το άτομο “να ξεχάσει” ή να προσπαθήσει να αποσυνδέσει τη ζωή του από το πρόσωπο που έφυγε.
Διαβάστε σχετικά: Φυσιολογικό και παθολογικό πένθος ως αντίδραση στην απώλεια
Οι εκλογικεύσεις, καθώς και οι συμβουλές, για το πως πρέπει ή θα ήταν καλό να ζήσει τη ζωή του από εδώ και πέρα το άτομο που πονά από την απώλεια είναι περίπου, κοινότυπες όμως πολλές φορές άχρηστες ή ανούσιες για τον πενθούντα.
Όταν ο θρήνος ξεπερνά τα χρονικά περιθώρια που τυπικά “ορίζει” η κοινωνία ή η επιστήμη τότε το άτομο παθολογικοποιείται.
Η γιατρειά ή αυτό που ονομάζει ο κοινωνικός λόγος “ξεπερνώ” μια απώλεια είναι μια κοινωνικά κατασκευασμένη συνθήκη, τελείως υποκειμενική και προσωπική για τον καθένα.
Σκοπός μας δεν είναι να βγάλουμε ή να “ξεχάσουμε” τον άνθρωπο που έφυγε από την ζωή μας. Σκοπός μας δεν είναι να το “ξεπεράσουμε”, σκοπός μας είναι να το επανεντάξουμε όμως με διαφορετικό πλέον τρόπο στην ζωή μας, με τον τρόπο που μας ησυχάσει όσο περισσότερο γίνεται και μας δημιουργεί πιο εύκολες συνθήκες ώστε να ζούμε καλύτερα με την απουσία-παρουσία του, στη ζωή μας σήμερα.
Με άλλα λόγια δεν αποχαιρετώ αλλά καλωσορίζω με έναν νέο τρόπο το άτομο που έφυγε, δίνοντας του, μια νέα θέση στη ζωή μου Σήμερα.
