Υπάρχει άραγε ένας «σωστός» τρόπος να αποδεχτείτε την απώλεια ενός αγαπημένου;
Αν υπάρχει κάτι για το οποίο δεν μας προετοιμάζει η ζωή, αυτό είναι ο θάνατος. Οι καρδιές μας είναι συνηθισμένες να εισπνέουν ριπές ενέργειας, ζωντάνιας, ευτυχισμένων αναμνήσεων και μερικές φορές απογοήτευσης.
Πώς μπορούμε να αποδεχτούμε το κενό, την απουσία, την έλλειψη της συντροφιάς εκείνων που δεν υπάρχουν πια στις ζωές μας αλλά που παραμένουν ακόμη ακόμη πολύ σημαντικοί για μας; Είναι κάτι που κανείς δεν μας διδάσκει ποτέ, κάτι που σχεδόν κανείς δεν αποδέχεται ως κάτι το αναπόφευκτο.
Ο θάνατος είναι ένα κενό στην καρδιά, μια ανοιχτή πληγή στην καθημερινή ζωή. Εμφανίζεται απρόσμενα και χωρίς χρόνο για αποχαιρετισμούς. Στην πραγματικότητα, θα έπρεπε να είναι σαν ένας γαλήνιος αποχωρισμός σε έναν σταθμό τραίνου. Θα έπρεπε να επιτρέπει μια τελευταία συζήτηση και μια τελευταία παρηγορητική αγκαλιά.
Είμαστε βέβαιοι ότι αυτή τη στιγμή, υπάρχουν περισσότερες από μία απουσίες στο μυαλό σας. Υπάρχουν περισσότερα από ένα κενά στην ψυχή σας που επιθυμείτε να γεμίσετε κάθε μέρα. Υπάρχει άραγε ένας «σωστός» τρόπος να αποδεχτείτε την απώλεια ενός αγαπημένου;
Διαβάστε σχετικά: Απώλεια: Το ταξίδι του θρήνου και της αλλαγής
Η απάντηση είναι όχι. Καθένας από εμάς, με τα προσωπικά και ξεχωριστά χαρακτηριστικά, επωφελείται από συγκεκριμένες στρατηγικές που δεν θα ήταν χρήσιμες σε άλλους. Παρόλα αυτά, υπάρχουν μερικές ουσιαστικές οδηγίες που σας προσκαλούμε να σκεφτείτε μαζί μας.
Ελπίζουμε ότι θα μπορέσουν να σας βοηθήσουμε, επειδή θυμηθείτε: όταν κάποιος μας αφήνει, δεν μας αφήνει ποτέ εντελώς. Μένουν ζωντανοί στις αναμνήσεις και στις καρδιές μας.
Πώς μπορούμε να πούμε αντίο μέσα από την καρδιά μας - τρόποι για να αποδεχτούμε την απώλεια και την απουσία
Υπάρχουν διάφοροι τύποι απώλειας. Για παράδειγμα, όταν πεθαίνει κάποιος αγαπημένος μετά από μακρά ασθένεια, μας επιτρέπει με συγκεκριμένο τρόπο να προετοιμαστούμε για το αντίο. Δυστυχώς, υπάρχουν και απρόβλεπτες απώλειες. Αυτές είναι απάνθρωπες και ακατανόητες και πολύ πιο δύσκολο να γίνουν αποδεκτές.
Έφυγες χωρίς να πεις αντίο, χωρίς να μου δώσεις την ευκαιρία για κλείσιμο, χωρίς να σου πω όλα τα πράγματα που ποτέ δεν σου είπα φωναχτά. Όμως, η ανάμνησή σου είναι μια φλόγα που δεν σβήνει και που δεν θα σβήσει ποτέ. Φωτίζει το παρόν μου, με συνοδεύει και με τυλίγει…
Λίγες εμπειρίες μοιάζουν με την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου. Ξυπνάει μέσα μας πολύ συναισθηματικό πόνο. Αισθανόμαστε να μας ξεπερνάει τόσο που η πιο κοινή αντίδραση είναι να αισθανόμαστε παράλυση. Ο κόσμος συνεχίζει να προχωράει, όταν για εμάς, όλα έχουν φρενάρει απότομα.
Πιθανότατα δεν θα εκπλαγείτε αν μάθετε ότι σε στιγμές απώλειας επηρεάζονται όλες οι διαστάσεις της ύπαρξής μας και όχι μόνο οι συναισθηματικές. Υπάρχει σωματικός πόνος, γνωστικός αποπροσανατολισμός και ακόμη και κρίση αξιών, ιδιαίτερα αν ακολουθείτε κάποια φιλοσοφία ή θρησκεία.
Ο θάνατος μπήκε στις ζωές μας, οπότε έπρεπε να τον αποδεχτούμε και με συγκεκριμένο τρόπο «να ξαναχτίσουμε τον εαυτό μας». Αυτή η διαδικασία, όπως ήδη γνωρίζουμε, φέρνει μαζί της θλίψη, που γενικά θα διαρκέσει για λίγους μήνες και είναι απαραίτητο να τη βιώσουμε. Ποτέ δεν θα ξεχάσουμε το αγαπημένο μας άτομο, αλλά θα μάθουμε να ζούμε με την απουσία του.
Διαβάστε σχετικά: Πένθος: μια διαδικασία αντίθετη της κατάθλιψης
Ας ρίξουμε μια ματιά τις πιο κοινές φάσεις της θλίψης:
- Άρνηση: Δεν μπορούμε να αποδεχτούμε τι συνέβη. Αγωνιζόμαστε ενάντια στην πραγματικότητα και αρνούμαστε την απώλεια.
- Θυμός: Είναι πολύ συνηθισμένο να αισθανόμαστε έξαλλοι με όλους και με όλα. Ψάχνουμε για ένα «γιατί», έναν λόγο γιατί χάσαμε αυτό το άτομο. Αυτή είναι η φυσιολογική εξέλιξη του συναισθήματος και μπορεί να διαρκέσει λίγες μέρες ή εβδομάδες.
- Διαπραγμάτευση: Αυτή η φάση είναι ουσιαστική στην υπέρβαση της απώλειας. Μέσα από την αποτυχία να συλλάβουμε και να κατανοήσουμε εμφανίζεται ένα μικρό βήμα προς την πραγματικότητα. Τώρα μπορούμε να μιλάμε σε άλλους ανθρώπους και στους εαυτούς μας. Μπορούμε να τα δούμε όλα λίγο πιο ήρεμα.
- Συναισθηματικός πόνος: Το πέρασμα από αυτήν τη φάση είναι αναπόφευκτο, ζωτικό και οδηγεί στην κάθαρση. Κάθε άτομο θα το περάσει με τον δικό του τρόπο. Κάποιοι άνθρωποι θα βρουν την ανακούφιση στα δάκρυα, άλλοι θα αναζητήσουν τη μοναξιά για να αρχίσουν να κάνουν βήματα μπροστά, σιγά, σιγά… Είναι απαραίτητος ο συναισθηματικός πόνος.
- Αποδοχή: Μέσω της οργής, μέσω αυτής της πρώτης γεύσης πραγματικότητας και μέσω της προηγούμενης συναισθηματικής ανακούφισης, θα έρθει η αποδοχή, αργά και ήρεμα.
Η εμπειρία της θλίψης και του πένθους είναι απαραίτητη για να μας βοηθήσει να ανταπεξέλθουμε στην απώλεια. Όποιος δεν την αποδέχεται, όποιος δεν μάθει να αφήνει ένα άτομο να φεύγει και να το αφήνει ελεύθερο, θα παραμείνει σε κατάσταση παράλυσης και θα υπομένει πόνο που δεν θα τον αφήνει να προχωρήσει στη ζωή του.
Αποδεχθείτε ότι δεν υπάρχει μονιμότητα, μάθετε να αφήνετε πίσω το παρελθόν
Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για την ανάγκη να είμαστε προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουμε τις αντιξοότητες της ζωής, αλλά στην πραγματικότητα, πρόκειται για κάτι πολύ πιο απλό: η αποδοχή ότι οι ζωές μας δεν είναι αιώνιες και ότι η ζωή είναι γεμάτη στιγμές που πρέπει να τις ζούμε με πάθος. Κανείς δεν μπορεί να ζήσει για πάντα.
Η αποδοχή της απώλειας δεν είναι λήθη. Το γέλιο και αίσθηση ευτυχίας δεν σημαίνει ότι αγαπάμε λιγότερο αυτούς που έφυγαν. Σημαίνει ότι τους έχουμε κάνει μέρος της καρδιάς μας, μέσα σε αρμονία και γαλήνη. Αποτελούν μέρος αυτού που είμαστε και είναι ένα με τις σκέψεις και τις πράξεις μας.
Επίσης γνωρίζουμε ότι για πολλούς ανθρώπους, κάποια από αυτά τα λόγια δεν θα βοηθήσουν πουθενά. Υπάρχουν αφύσικες απώλειες. Για παράδειγμα, ένας γονιός ποτέ δεν θα πρέπει να θάβει το παιδί του και είναι πάντα επώδυνο να χάνουμε το έτερο μας ήμισυ, έναν σύντροφο ζωής που είναι μέρος της καρδιάς μας και μας δίνει ζωή, δύναμη και κουράγιο.
Δεν είναι εύκολο. Κανείς δεν μας προειδοποίησε ότι η ζωή θα έφερνε αυτές τις στιγμές πόνου. Όμως, πρέπει να συνεχίσουμε, επειδή ο κόσμος είναι αδυσώπητος. Κυλάει βιαστικά, σχεδόν χωρίς αέρα και απαιτεί από εμάς να αναπνέουμε και από τις καρδιές μας να συνεχίσουν να χτυπούν.
Μην αμφιβάλλετε ότι πρέπει να συνεχίσετε. Για εκείνους που δεν είναι πια μαζί σας και για τον εαυτό σας. Συνεχίζοντας να ζείτε τιμάτε το άτομο που αγαπήσατε ενώ το κουβαλάτε μέσα σας καθημερινά, χαμογελώντας γι’ αυτό, περπατώντας γι’ αυτό.
Ανοίξτε την καρδιά σας και επιτρέψτε στον εαυτό σας να προχωρήσει, να λάμψει για τον άνθρωπο που χάσατε αλλά που ακόμη αγαπάτε.
Πηγή: psychcentral.com
Απόδοση: Έφη Μεσιτίδου
Επιμέλεια: PsychologyNow.gr
