Οι άνθρωποι είναι σαν κομμάτια puzzle. Χρειαζόμαστε πολλά κομμάτια για να φτιάξουμε το puzzle μας. Τα κομμάτια συνεχώς εναλλάσσονται. Προσθέτουμε, αφαιρούμε, αλλάζουμε, πειραματιζόμαστε με νέους συνδυασμούς. Κάποια κομμάτια χάνονται στην πορεία της ζωής μας κι ανακαλύπτουμε καινούρια.
Μέσα από αυτή τη συνεχή ροή, μαθαίνουμε τον εαυτό μας. Καταλαβαίνουμε καλύτερα τις ανάγκες μας και τα θέλω μας. Συχνά και αρκετές φορές ασυνείδητα, συλλογιζόμαστε τη ζωή μας, κάνουμε σχέδια, φτιάχνουμε μια συγκεκριμένη εικόνα στο μυαλό μας για εμάς, την καριέρα μας, τους ανθρώπους που θέλουμε δίπλα μας, την πορεία μας γενικώς.
Ύστερα, όμως, μέσα από την αλληλεπίδρασή μας με άλλους ανθρώπους και εμβαθύνοντας σε πλευρές μας που δεν γνωρίζαμε κι εμείς οι ίδιοι ως τώρα, αντιλαμβανόμαστε ότι αυτή η τακτοποιημένη εικόνα που είχαμε στο μυαλό μας, ίσως «δεν λειτουργεί». Δεν μας βγαίνει στη πράξη όπως πιστεύαμε, περιμέναμε ή θέλαμε. Ίσως και να μη μας εκφράζει εν τέλει. Και αυτό είναι εντάξει.
Δεν είμαστε ρομπότ να προγραμματίζουμε με χειρουργική ακρίβεια την κάθε μας κίνηση. Ούτε υπάρχει και κάποια εγγύηση πως επειδή σχεδιάσαμε στο μυαλό μας τα πάντα με λεπτομέρεια θα λειτουργήσουν όλα ρολόι αν εφαρμόσουμε το σχέδιο κατά γράμμα. Όλα είναι ρευστά και επομένως μεταβαλλόμενα. Υπάρχει και ο παράγοντας ζωή, με ό,τι συνεπάγεται αυτό και ό, τι μπορεί να φέρει ξαφνικά στο δρόμο σου.
Διαβάστε σχετικά: Η σχέση με τον εαυτό μου
Όπως υπάρχει κι ο παράγοντας συναίσθημα. Και πολλοί άλλοι παράγοντες που αλληλεπιδρούν μεταξύ τους και μ’ εσένα ξεχωριστά, επηρεάζοντας τον τρόπο που σκέφτεσαι, αισθάνεσαι, συμπεριφέρεσαι, άρα και τις ανάγκες σου και τα θέλω σου. Και συχνά, οι ανάγκες μας και τα θέλω μας όχι μόνο δεν ταυτίζονται, αλλά έρχονται και σε σύγκρουση μεταξύ τους.
Ούτε κι εσύ όμως είσαι ακριβώς ο ίδιος άνθρωπος που ήσουν πριν 5 χρόνια ή πριν 1 χρόνο ή ίσως και πριν 1 μήνα. Όπως ρέει η ζωή, τα γεγονότα, μεταβάλλεσαι κι εσύ. Υπάρχει εξέλιξη. Και η εξέλιξη σημαίνει αλλαγή. Σαφώς και θα υπάρχουν «σταθερές» μέσα στο χρόνο. Μεταβλητές που ορίζουν ποιος είσαι και καθορίζουν τι θες και πώς θα το πετύχεις.
Δύσκολα αλλάζει άρδην ο πυρήνας ενός ανθρώπου. Όμως η εξέλιξη είναι αναγκαία και συνεπάγεται επαναδιαπραγμάτευση, αποδοχή και προσαρμογή. Ό,τι δεν εξελίσσεται μέσα στο χρόνο, μένει στάσιμο, ατροφεί και «εξαφανίζεται».
Δεν χρειάζεται να επιμένουμε σε κάτι επειδή νομίζαμε ότι «αυτό ήταν για εμάς», όσο πολύ κι αν το θέλαμε και το ονειρευόμασταν. Κάτι το οποίο μπορεί να μας κάλυπτε μέχρι πρότινος, μπορεί να μη μας καλύπτει πια. Σε ένα puzzle, τα κομμάτια πρέπει να ταιριάζουν από μόνα τους, να κάνουν «κλικ». Δεν μπορείς να τα πιέζεις, να τα κόβεις και να τα ράβεις κατά βούληση.
Μερικές φορές πονάει περισσότερο το να επιμένεις σε κάτι από το να το αφήνεις να φύγει. Κι όσο επιμένεις στο παλιό, δεν αφήνεις τον εαυτό σου ελεύθερο να δει το καινούριο που έρχεται, που μπορεί να σου ταιριάζει καλύτερα, να σε καλύπτει περισσότερο, να συμπληρώνει περισσότερα κομμάτια σου.
Η αυτοανακάλυψη δεν τελειώνει ποτέ. Είναι μια ατέρμονη διαδικασία, όμορφη και δύσκολη συνάμα. Το puzzle μας δεν έχει όρια. Και είμαστε ταυτόχρονα κομμάτια των puzzle άλλων ανθρώπων. Των «σημαντικών άλλων». Όταν χάνουμε τέτοια κομμάτια, είναι σαν να χάνουμε και μέρη του εαυτού μας. Κάποια από αυτά αντικαθίστανται με άλλους ανθρώπους που μπαίνουν στη ζωή μας.
Κάποια μένουν κενά. Η θέση που έχουν μερικοί άνθρωποι στην καρδιά μας είναι ξεχωριστή. Όπως είναι ξεχωριστοί, ιδιαίτεροι και μοναδικοί και οι άνθρωποι που μας άγγιξαν με τον τρόπο τους. Οι σημαντικοί άνθρωποι για τον καθένας μας, αφήνουν το αποτύπωμά τους στην καρδιά μας, στη ψυχή μας, στο μυαλό μας.
Υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που δεν έχουμε γνωρίσει ακόμη. Που έρχονται στη ζωή μας και «κουμπώνουν» ξαφνικά. Που κουβαλάνε μια οικεία αίσθηση, μια ζεστασιά, σαν να γνωριζόμασταν από πάντα. Που γεμίζουν ένα κενό μέσα μας, που δεν ξέραμε καν ότι υπήρχε. Κάτι «έλειπε» και το καταλάβαμε όταν η απάντηση μας φανερώθηκε ξαφνικά και πιθανότατα απρόσμενα.
Συχνά κυνηγάμε κάτι επίμονα, δεν έχουμε την υπομονή να περιμένουμε. Θέλουμε να γίνει αμέσως και επιμένουμε, ζορίζουμε πράγματα και καταστάσεις, ζορίζουμε τον εαυτό μας και αυτό είναι πολλές φορές ανώφελο, αναποτελεσματικό ή και ζημιωτικό για εμάς. Κάποια πράγματα γίνονται αβίαστα, κάποια θέλουν το χρόνο τους. Όσο πιο πολύ κυνηγάς κάτι, τόσο αυτό μπορεί να σου φεύγει.
Ο χρόνος χρειάζεται. Μια αλλαγή, για να χωνευτεί και να αφομοιωθεί, θέλει χρόνο. Οι αλλαγές γίνονται συνεχώς μέσα μας, γύρω μας. Πολύ συχνά, αυτές οι αλλαγές είναι μικρές. Δεν τις καταλαβαίνουμε, γιατί δεν τις βλέπουμε. Κι αν τις δούμε μπορεί να τις παραβλέψουμε, να τις υποτιμήσουμε. Όμως οι μικρές αλλαγές, αυτές που γίνονται σταδιακά, σταθερά, οδηγούν και στη μεγάλη αλλαγή. Η οποία έτσι θα έχει και περισσότερες πιθανότητες να διατηρηθεί χωρίς παλινδρόμηση.
Γιατί δώσαμε χώρο και χρόνο στον εαυτό μας να χωνέψει και να αποδεχτεί την αλλαγή. Να την επεξεργαστεί, να την καταλάβει, να την «οσμιστεί», να την αποδεχτεί και να την ενστερνιστεί. Οι αλλαγές «πυροτεχνήματα» είναι πιο εντυπωσιακές στο μάτι, ξεφτίζουν γρήγορα όμως. Δεν έχουν διάρκεια.
Διαβάστε σχετικά: Γιατί φοβόμαστε τόσο την αλλαγή;
Ο τρόπος που διαχειριζόμασταν όσα μας συμβαίνουν, οι στρατηγικές αντιμετώπισης που εφαρμόζαμε, μπορεί να μη λειτουργούν πια. Να χρειάζονται αλλαγή. Στην αλλαγή αυτή μπορεί να αναγκαστείς να πετάξεις το παλιό, το γνώριμο, το «δοκιμασμένο» ή τμήμα αυτού, που είναι μη λειτουργικό πια. Ο οργανισμός σου θα αντισταθεί, θα αντιδράσει σ αυτήν την αλλαγή.
Του παίρνεις τη σιγουριά, την ασφάλεια, την σταθερότητα. Χάνει ένα ή και περισσότερα κομμάτια από το puzzle του. Κάτι που μέχρι τώρα το ήξερε καλά και το χρησιμοποιούσε για να σε προστατέψει και να ανταπεξέλθει στις προκλήσεις της ζωής σου. Και τώρα καλείται να προσαρμοστεί σε κάτι καινούριο και άγνωστο.
Στη ζωή σου ίσως υπάρξουν στιγμές που θα νιώσεις πως σου κόβονται τα φτερά. Και προσγειώνεσαι άσχημα και άτσαλα στη πραγματικότητα. Σκέφτηκες όμως ότι τα παλιά σου φτερά μπορεί να μη σε βοηθούν πια; Έχουν περιορισμένες δυνατότητες. Μπορούν να σε πάνε μέχρι ένα σημείο. Και ίσως ήρθε η στιγμή να τα χάσεις, να τα αποχωριστείς, να τα πετάξεις, για να φτιάξεις άλλα, μεγαλύτερα, που θα σε πάνε πιο μακριά και πιο ψηλά.
Μερικές φορές, όταν «χάνεις» κάτι, βγαίνεις πιο κερδισμένος. Γκρεμίζεις κάτι παλιό κι ανοίγεις χώρο για να φτιάξεις κάτι καινούριο. Κι ό, τι σου λειτουργεί από το παλιό, μπορείς να το κρατήσεις αυτούσιο ή να το προσαρμόσεις και να το εντάξεις στη νέα πραγματικότητα.
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
