Μια Πέμπτη 1 Ιουλίου ήρθα στον κόσμο.
Άνοιξα τα μάτια μου για πρώτη φορά στην πόλη του Θερμαϊκού και όλα όσα πρωτοένιωσα είναι γραμμένα στην άδηλη μνήμη μου.
Μεγαλώνω και καταλαβαίνω ποσό απλό είναι το όμορφο.
Ποσό σύντομη είναι η ζωή.
Μεγαλώνω το παιδί μέσα μου δίπλα στην εσωτερική μητέρα και πατέρα μου.
Μεγαλώνω νιώθοντας την σκληρότητα της ενηλικίωσης.
Συνειδητοποιώ πως πολλες φορές τα λόγια είναι φτωχά δίπλα σε ένα πηγαίο χαμόγελο, ένα άγγιγμα.
Άλλες φορές μια αγκαλιά, ένας χορός αρκεί να σβήσει την αίσθηση διαφορετικότητας, τις πικρίες της μη συμβατοτητας.
Κινούμαι για να νιώσω την ζωντάνια μου.
Κατάλαβα πια πως οι ιστορίες επαναλαμβάνονται όσο οι άνθρωποι δεν τις αλλάζουν.
Όσο οι άνθρωποι δεν σκέφτονται αλτρουιστικά.
Όσο οι άνθρωποι θεοποιούν τον εαυτό τους.
Διαβάστε σχετικά: Αυθεντικά άτομα: ένα «είδος» υπό εξαφάνιση
Εκεί σκοτώνεται και ο πολιτισμός στον βωμό του Εγώ.
Αν σε πονεί η ιστορία ζωής σου, οι αφηγήσεις των τρίτων, οικείων και μη, βρες τον εαυτό σου βημα βήμα. Κάθε βήμα και ένας πόνος. Φύγε, κρατά απόσταση μπες στη θέση τους, αποξένωσου και θα έρθει η αλλαγή. Νιώσε τον πόνο του να θρηνείς τους ζωντανούς, πάρε την μοναξιά σου αγκαλιά. Δες τον φόβο κατάματα και όταν το βλέμμα σου τον κατατροπώσει πηδά! Έτσι βάζεις τελεια στην ιστορία που θέλουν οι άλλοι να ζήσεις. Ετσι γράφεις την δίκη σου ιστορία.
Να γελάτε δυνατά.
Να χορεύετε πολύ.
Να χαμογελάτε πλατιά.
Να αγκαλιάζετε σφικτά.
Σας αγαπώ
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
