Το ζήτημα δεν είναι αν έχουμε ωραία εμφάνιση σήμερα, αλλά το αν αγαπηθήκαμε αρκετά για την ουσία μας, όταν ήμασταν μικροί και ανυπεράσπιστοι μπροστά στις κρίσεις εκείνων που μας φρόντιζαν.
Όταν μας προβληματίζουν ορισμένα φυσικά χαρακτηριστικά μας, χάνουμε το συνολικό νόημα της σχέσης που έχουμε με την εμφάνισή μας: το πόσο όμορφοι νιώθουμε δεν έχει να κάνει με την αντικειμενική δομή του προσώπου ή του σώματός μας. Αυτό που μετράει δεν είναι το πώς φαινόμαστε, αλλά το πώς νιώθουμε μέσα μας. Οι αυτοαξιολογήσεις μας βασίζονται, τελικά, στους σχετικούς βαθμούς αγάπης και περιφρόνησης που έχουμε για τον εαυτό μας.
Υπάρχουν άνθρωποι με ιδανικές αναλογίες και ομορφιά, οι οποίοι δεν αντέχουν αυτό που βλέπουν στον καθρέφτη, και άλλοι που αντιμετωπίζουν τις ατέλειές τους με αδιαφορία και ασυμβίβαστο χιούμορ. Σε ακραίες περιπτώσεις, υπάρχουν εμφανίσιμοι άνθρωποι που υποβάλλουν τον εαυτό τους σε δοκιμασίες και φθείρουν ανεπανόρθωτα την υγεία τους, πεπεισμένοι για την ασχήμια τους.
Είμαστε περιστοιχισμένοι από βιομηχανίες που επιδιώκουν να μας βοηθήσουν να βελτιώσουμε την εμφάνισή μας. Όμως, όσο καλή πρόθεση κι αν έχουν οι προσπάθειές τους, αποτυγχάνουν τελείως να συλλάβουν την πηγή μιας υγιούς αντιμετώπισης που μπορεί να έχει κάποιος για την εμφάνισή του.
Το ζήτημα δεν είναι αν έχουμε ωραία εμφάνιση σήμερα, αλλά το αν αγαπηθήκαμε αρκετά για την ουσία μας, όταν ήμασταν μικροί και ανυπεράσπιστοι μπροστά στις κρίσεις εκείνων που μας φρόντιζαν. Από αυτό θα κριθεί το αν η εμφάνισή μας μπορεί αργότερα να αποτελέσει θέμα προβληματισμού για μας ή όχι.
Οι πραγματικά ευλογημένοι ανάμεσά μας δεν είναι εκείνοι με την τέλεια συμμετρία στα χαρακτηριστικά, αλλά εκείνοι των οποίων το παρελθόν τους τους παρέχει την πολυτέλεια να μη δίνουν πολλή σημασία στο τι λέει ο καθρέφτης. Ο τρόπος για να βοηθήσουμε κάποιον να νιώσει όμορφος δεν είναι να του κάνουμε φιλοφρονήσεις για την εμφάνισή του, αλλά να δείξουμε ενδιαφέρον και ευχαρίστηση για την ψυχολογική ουσία του.
Διαβάστε σχετικά: Η αυτοδιερεύνηση οδηγεί στην αλλαγή
Ξέρουμε ότι όσο πιο άνετα νιώθουμε κοντά σε κάποιον, τόσο λιγότερη προσπάθεια θα κάνουμε σχετικά με την εμφάνισή μας, και αντίστροφα, όσο περισσότερο αγχωμένοι νιώθουμε για την κρίση των άλλων, τόσο περισσότερο η εμφάνισή μας έχει τη δύναμη να μας τρομοκρατεί.
Το ζήτημα δεν είναι ποτέ η εμφάνισή μας, είναι η αίσθηση της ευαλωτότητάς μας απέναντι στην ταπείνωση. Όταν συναντούμε ανθρώπους που μονίμως ανησυχούν ότι δεν είναι αρκετά ελκυστικοί, δεν πρέπει να σπεύδουμε να κάνουμε κοπλιμέντα για τα φυσικά χαρακτηριστικά τους. Έτσι, θα ενθαρρύνουμε και, άθελά μας, θα επιβραβεύσουμε ένα ενοχλητικό στοιχείο κρίσης.
Πρέπει να μάθουμε να εντοπίζουμε την πληγή στις πρώιμες σχέσεις αυτών των ανθρώπων, η οποία το έκανε τόσο δύσκολο γι’ αυτούς να πιστέψουν ότι μπορούν να έχουν σημασία για τους άλλους όπως είναι, και δημιουργεί μέσα τους μια μη κολακευτική αυτοεικόνα.
Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι άσχημοι, απλώς, όταν είχε σημασία, δεν δέχτηκαν αγάπη και αγνοήθηκαν, σε βαθμό που πιθανώς ποτέ δεν θα μπορέσουν να αναγνωρίσουν ή να θρηνήσουν επαρκώς. Η άφιξή τους στον κόσμο δεν έφερε ευχαρίστηση σε κάποιους ανθρώπους, όπως θα έπρεπε, κι επομένως, χρειάζονται συμπάθεια και συναισθηματική επιβεβαίωση πολύ περισσότερο από ό,τι θα χρειαστούν ποτέ έναν εξωτερικό καλλωπισμό.
Απόδοση - Επιμέλεια: Ισμήνη Τσοχαλή, επιμελήτρια κειμένων
Πηγή
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
