Πολλοί, όταν μιλούν για τα τραύματα της παιδικής ηλικίας, φαντάζονται ότι αυτά αφορούν μόνο συγκλονιστικά, τεράστια, αξέχαστα κακοποιητικά περιστατικά. Αυτά είναι τα ορατά, τα συνειδητοποιημένα τραύματα.
Πολλές φορές όμως τα τραύματα της παιδικής μας ηλικίας χάνονται στη λήθη του χρόνου. Μπορεί και να αφορούν μικρές κι ασήμαντες εμπειρίες, σχεδόν ανάξιες λόγου, που ως ενήλικας δεν θα τις σπουδαιολογούσες· όχι για άλλο λόγο, αλλά επειδή πια έχεις συνηθίσει ή έχεις ξορκίσει το κεντρί τους. Τέτοια τραύματα κουβαλάμε όλοι, αφού συμβαίνουν στις καλύτερες οικογένειες, από (συχνά) καλοπροαίρετους ανθρώπους, που δεν ξέρουν καλύτερα ή κουβαλούν οι ίδιοι μέσα τους τα δικά τους αθέατα βαρίδια, τις δικές τους άγνωστες σε εμάς πληγές.
Στη συνέχεια λοιπόν θα εξηγήσω γιατί το τραύμα είναι αναπότρεπτο στα μικρά μας χρόνια, πώς και γιατί καθορίζει τη ζωή μας, την προσωπικότητά μας, τις επιλογές, τις αποφάσεις και τις σχέσεις μας με τους ανθρώπους αργότερα.
Τα τραύματά μας ίσως υπήρξαν αναπότρεπτα, αλλά δεν είναι καταδικαστικά. Και θα μάθεις όχι μόνο γιατί τα τραύματά μας είναι ο δρόμος προς την προσωπική μας εξέλιξη, προς την απελευθέρωση και προς τον καλύτερο εαυτό μας, αλλά και πώς θα μπορέσεις να σπάσεις τα καλούπια του παρελθόντος για να αναπνεύσεις ελεύθερα, να συναντήσεις τον αυθεντικό εαυτό σου και να ανοίξεις τα φτερά σου στο φως. Τα τραύματα μας είναι ο δρόμος προς την προσωπική μας εξέλιξη προς την απελευθέρωση και προς τον καλύτερο εαυτό μας.
Το κείμενο αποτελεί απόσπασμα από το βιβλίο Μάθε Αγάπησε Ζήσε της Αγνής Μαριακάκη, το οποίο κυκλοφορεί από την Key Books σε όλα τα βιβλιοπωλεία.
